Ποιός να υπερασπιστεί τον δημόσιο τομέα της οικονομίας;
Editorial
28 Δεκεμβρίου 2016
/ 12:11
Εφόσον ως παραγωγικότητα λογίζεται ο λόγος του παραγόμενου έργου στη μονάδα του χρόνου, το πλήθος των καταναλωμένων εργατοωρών δεν αποτελεί από μόνο του,
και σώνει και καλά, τεκμήριο αποδοτικότητας. Διότι απλούστατα μπορεί να τρως ολόκληρη την εργάσιμη μέρα, παράγοντας εντέλει έργο ελαχίστων ωρών.
Μια τέτοια δυσαρμονία συνήθως προκαλείται από την κακή διαχείριση ανθρώπων και μηχανημάτων άρα συστήματος αλλά και χαμηλή τεχνογνωσία (σ.σ. που είναι κι αυτό θέμα συστήματος αλλά πιο "μάκρο" έννοια εφόσον σχετίζεται με την εκπαίδευση και την συνολική εργασιακή κουλτούρα). Οι σκέψεις αυτές προκαλούνται από την ανάγκη να αποτιμηθεί η συνήθως χαμηλή παραγωγικότητα του Δημοσίου και πιο συγκεκριμένα η απελπιστική καθυστέρηση και η κατά κανόνα, ποιοτικά μέτρια εκτέλεση.
Καταστάσεις "ναρκοθετημένες" από την αρχή αφού κακές μελέτες και διαδικαστικές ανορθογραφίες αθροίζονται με εργολαβικές αδυναμίες και αποτέλεσμα την απώλεια πόρων. Τόσων που ο γενικός βαθμός απόδοσης της επένδυσης, μετά βίας να υπολογίζεται σε διψήφιο επί % ποσοστό!
Αυτός ο φαύλος κύκλος, όπου το επενδυόμενο από το Δημόσιο χρήμα (σ.σ. βεβαίως και με την μορφή των ευρωπαϊκών προγραμμάτων) έχει πολύ μικρότερη αξία στην Ελλάδα απ΄όση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απεικονίζεται στο προβληματικό προφίλ που υποτιμά τις ελληνικές ικανότητες διαχείρισης δημοσίων πόρων και συκοφαντεί εντέλει τον δημόσιο τομέα της οικονομίας (σ.σ. μαζί και της Αυτοδιοίκησης)! Του τομέα δηλ. της οικονομίας και των κατασκευών, που η υπεράπισή του αποτελεί τον πυρήνα κάθε εναλλακτικής πρότασης απέναντι στις επιλογές του ζουγκλοειδή φιλελευθερισμού.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο πολιτικό είναι αυτό το -εκ πρώτης όψεως- οικονομικό και τεχνικό πρόβλημα; Αρκεί μια ματιά στα χειμαζόμενα εργοτάξια της Κέρκυρας και τις εξαιρετικά συχνά, επείγουσες και πυροσβεστικές λύσεις ανάγκης που επιστρατεύονται... Ποιος μίλησε μωρέ για την ε.ο. Παλαιοκαστρίτσας;
Μια τέτοια δυσαρμονία συνήθως προκαλείται από την κακή διαχείριση ανθρώπων και μηχανημάτων άρα συστήματος αλλά και χαμηλή τεχνογνωσία (σ.σ. που είναι κι αυτό θέμα συστήματος αλλά πιο "μάκρο" έννοια εφόσον σχετίζεται με την εκπαίδευση και την συνολική εργασιακή κουλτούρα). Οι σκέψεις αυτές προκαλούνται από την ανάγκη να αποτιμηθεί η συνήθως χαμηλή παραγωγικότητα του Δημοσίου και πιο συγκεκριμένα η απελπιστική καθυστέρηση και η κατά κανόνα, ποιοτικά μέτρια εκτέλεση.
Καταστάσεις "ναρκοθετημένες" από την αρχή αφού κακές μελέτες και διαδικαστικές ανορθογραφίες αθροίζονται με εργολαβικές αδυναμίες και αποτέλεσμα την απώλεια πόρων. Τόσων που ο γενικός βαθμός απόδοσης της επένδυσης, μετά βίας να υπολογίζεται σε διψήφιο επί % ποσοστό!
Δεν είναι λίγες και οι περιπτώσεις λαθροχειρίας όμως σε κάθε άλλη περίπτωση συνήθως επιλέγεται η απόδραση από την ερμηνεία του φαινομένου με πολιτικολογίες περί αδικίας, που λειτουργούν ως άλλοθι για τους καραμπινάτους υπεύθυνους. Αυτοί βεβαίως δεν αναζητούνται και δεν βαρύνονται κατά κανένα τρόπο με την υποχρέωση της ζημιάς που προκάλεσαν...
Αυτός ο φαύλος κύκλος, όπου το επενδυόμενο από το Δημόσιο χρήμα (σ.σ. βεβαίως και με την μορφή των ευρωπαϊκών προγραμμάτων) έχει πολύ μικρότερη αξία στην Ελλάδα απ΄όση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, απεικονίζεται στο προβληματικό προφίλ που υποτιμά τις ελληνικές ικανότητες διαχείρισης δημοσίων πόρων και συκοφαντεί εντέλει τον δημόσιο τομέα της οικονομίας (σ.σ. μαζί και της Αυτοδιοίκησης)! Του τομέα δηλ. της οικονομίας και των κατασκευών, που η υπεράπισή του αποτελεί τον πυρήνα κάθε εναλλακτικής πρότασης απέναντι στις επιλογές του ζουγκλοειδή φιλελευθερισμού.
Δεν είναι και τόσο δύσκολο να αντιληφθεί κανείς πόσο πολιτικό είναι αυτό το -εκ πρώτης όψεως- οικονομικό και τεχνικό πρόβλημα; Αρκεί μια ματιά στα χειμαζόμενα εργοτάξια της Κέρκυρας και τις εξαιρετικά συχνά, επείγουσες και πυροσβεστικές λύσεις ανάγκης που επιστρατεύονται... Ποιος μίλησε μωρέ για την ε.ο. Παλαιοκαστρίτσας;
