Είμαστε Νικητές ή Ηττημένοι;

Δεν απασχόλησαν τον διεθνή τύπο οι 2.000 νεκροί (με εκατοντάδες παιδιά μεταξύ τους), θύματα επιθέσεων Αμερικανικών drones, στο βορειοδυτικό Πακιστάν στο διάστημα 2005-2015. Δυο συζητήσεις στο Κογκρέσο για τις αποζημιώσεις των θυμάτων, αλλά καμία για την ανοιχτή παραβίαση του διεθνούς δικαίου και της εθνικής κυριαρχίας ενός κράτους, σε έναν πόλεμο που δεν κηρύχθηκε ποτέ. (Ούτε καν χαρακτηρίσθηκε ως «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» όπως θα έκανε ο Ρώσος εισβολέας το 2022 για να εξωραΐσει την ιδέα των εκατέρωθεν δεκάδων χιλιάδων νεκρών. Απλώς ένα Αμερικανικό νεφέλωμα «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» και «Πατριωτικών» (Patriot) νομοθετικών πράξεων που θα επέτρεπαν την διεθνή αυθαιρεσία του εκ του μακρόθεν και εκ του ασφαλούς πολέμου.) Μια δεκαετία να ζεις στο πιο φτωχό κομμάτι μιας πολύ φτωχής χώρας υπό τον διαρκή διαπεραστικό βόμβο των drones που δεν ξέρεις αν παρατηρούν ή βομβαρδίζουν.

Αντιγράφω από το βιβλίο, «Διεθνές Δίκαιο και Ντρόουν Επιθέσεις στο Πακιστάν» (Routledge 2015) του καθηγητή Sikander Ahmed Shah του Πανεπιστημίου της Λαχόρης: «Η εναέρια φύση των επιθέσεων με drone έχει ως αποτέλεσμα την απανθρωποποίηση (dehumanization) των θυμάτων λόγω της πλεονεκτικής θέσης των χειριστών drone και των μεθόδων αναγνώρισης στόχων. Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη είναι το απόλυτο παράδειγμα τρόπων με τους οποίους η βία έχει απολυμανθεί και συγκαλυφθεί. Μέσω προσομοιώσεων υπολογιστή και αποστασιοποιημένης γλώσσας. … Ο αεροπορικός πόλεμος αφήνει ανεξίτηλο το στίγμα του σε κάθε κοινωνία που τον βιώνει και διαμορφώνει εθνική αφήγηση και εθνικό ψυχισμό. … Τα drones μπορούν να θεωρηθούν ως η συνέχεια της κληρονομιάς της Χιροσίμας, βλέποντας ολόκληρο τον κόσμο ως στόχο. … Τα drones ‘βλέπουν’ μια περιοχή ως στόχο και όχι ως χώρο που κατοικείται από κοινωνικά, πολιτιστικά και διανοητικά ικανούς ανθρώπους. Τα drones δεν είναι απλώς εργαλεία καταστροφής. είναι και εργαλεία αντίληψης. … Τα όπλα, ειδικά τα εναέρια, έχουν μια κοινή γενεαλογία με την κάμερα, καθώς προσφέρουν ένα ξεχωριστό όραμα πολέμου.» (σελ. 208-209).

Ας έρθουμε όμως στον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο των ημερών μας. Που βέβαια σχεδιάσθηκε από το πραξικόπημα του 2014 κατά του διεφθαρμένου φιλο-ρώσου Γιανουκόβιτς σε μια χώρα που είναι τόσο διεφθαρμένη, ώστε να ορίσει τον αποδεδειγμένα τυχοδιώκτη υιό Μπάιντεν ως υποδιοικητή μεγάλης ενεργειακής Ουκρανικής εταιρείας επί διεφθαρμένου φιλο-δυτικού Ποροσένκο, διαδόχου του Γιανουκόβιτς. Νούλαντ, υφυπουργός ΗΠΑ, και Πάιατ, πρέσβης ΗΠΑ στο Κίεβο, ήταν στην Ουκρανική πρωτεύουσα τις ημέρες του πραξικοπήματος του 2014 και η εμπλοκή τους σε αυτό έχει καταγραφεί σε υποκλαπείσα συνομιλία.

Υποκειμενικώς ο Ουκρανός πρόεδρος είναι νικητής. Νομίζει δηλαδή ότι είναι νικητής. Αντικειμενικώς, η χώρα του είναι κατεστραμμένη, εξανδραποδισμένη, αποπνέουσα θάνατο και με τον ίδιο άλλοτε να εκλιπαρεί άλλοτε να εκβιάζει και, εσχάτως, να επιχαίρει γιατί ο κόσμος, με το πυραυλικό «ατύχημα» στην Πολωνία, έφθασε στα πρόθυρα ενός γενικευμένου πολέμου ΝΑΤΟ – Ρωσίας. Χρήσιμο ηλίθιο τον χαρακτήρισε κάποιος. Δεν ξέρω αν είναι όντως ηλίθιος, είναι όμως χρήσιμος. Σε κάποιους. (Πχ στους μεσίτες όπλων, στο Αμερικανικό LNG, στην μείωση της γεωπολιτικής αξίας Ρωσίας και Γερμανίας κλπ.)

Το διακύβευμα αυτού του Αρμαγεδδώνα – που μας βρήκε εδώ και 9 μήνες και που οι συνέπειες του θα είναι μόνιμες – υπήρξε το δικαίωμα μιας χώρας να μπει σε έναν (επιθετικό) στρατιωτικό συνασπισμό. Πόσο αντέχει όμως ένα τέτοιο δικαίωμα στην κριτική αμφισβήτησή του; Όταν μάλιστα το άλλο διακύβευμα ήταν και παραμένει η ουδετερότητα με όρους διεθνών εγγυήσεων. Άξιζε άραγε την ένθεν και ένθεν θυσία τόσων ψυχών η εμμονή στην ιδέα ότι αυτό το δικαίωμα είναι ιερό όσο και τα θεμελιώδη δικαιώματα ζωής και ειρήνης όλων μας ανεξαιρέτως; Ούτε καν τον κρύο χειμώνα των Γερμανών δεν άξιζε.

ΥΓ.1: Επειδή το κύριο αφήγημα του δυτικού συνασπισμού αφορά υπέρτατες αξίες, ας πούμε δυο λόγια για την υποκρισία των ημερών. Σε κάθε επιχείρηση στρατιωτικής ενίσχυσης (όπλα, εκπαίδευση) του Ουκρανικού στρατοπέδου προηγείται η ρητορική περί του «απολυταρχικού» Ρώσου ηγέτη. Είμεθα όλοι κατά των απολυταρχικών ηγετών. Παντού. Παντού; Μα εμείς, ως Ελλάς, με κωφεύουσα αντιπολίτευση, στέλνουμε όπλα (πυροβολαρχία Patriot) στον έτι απολυταρχικότερο Σαουδάραβα ηγέτη για την προστασία της Aramco. Κάνουμε στρατιωτικές ασκήσεις μαζί με τα εξ ίσου απολυταρχικά ΗΑΕ. Και όλοι, δημοκράτες και μη, Έλληνες και ξένοι, θα παρακολουθήσουμε αυτές τις μέρες την ποδοσφαιρική πανδαισία στο καθόλου δημοκρατικό Κατάρ των δεκάδων χιλιάδων εργατικών ατυχημάτων-χωρίς-όνομα.
ΥΓ.2: Δεν γνωρίζω τι θα έκανε ο Πούτιν άμα είχε την διαβεβαίωση της Ουκρανικής ουδετερότητας. Γνωρίζω ότι εμείς (οι «καλοί») δεν κάναμε όσα έπρεπε. Και επαφιέμεθα τώρα, Δύση και Ανατολή, στις μεσολαβητικές υπηρεσίες ενός επίσης απολυταρχικού ηγέτη που τυχαίνει να ομιλεί τουρκικά.