Η συστημική, νησιωτική ανισομετρία

Μάλλον σε άθροισμα, όποιων αναφορών είχαμε πρόχειρες με τον όρο "νησιά" μέσα, μοιάζει. Όπως και νάχει πάντως, το δόγμα "όταν λέμε νησιά στην Ελλάδα, εννοούμε του Αιγαίου", διατρέχει τα σχετικά κείμενα, που είδαν το φως της δημοσιότητας, από πάνω μέχρι κάτω. Του λόγου το αληθές επιβεβαιώνεται και από τα όσα φέρνει το χθεσινό ρεπορτάζ από τις επισκέψεις των δημάρχων Κερκύρας, Λευκάδας και Κεφαλονιάς στον υπουργό Εσωτερικών, μεσοβδόμαδα. Μια γενική συζήτηση, από την οποία ανατίθεται στα νησιά να εκπονήσουν αυτά τη γενική στρατηγική, που συμπυκνώνει τα αιτήματά τους ώστε να τα "δουν" εντέλει οι Υπηρεσίες της γενικής κυβέρνησης.

Αλλά και οι διαβόητες συνταγματικές αναφορές όσο κι εκείνες στις ευρωπαϊκές Συνθήκες, προεξάρχουσας αυτής του ΄Αμστερνταμ (1997), για την αντικειμενική μειονεξία των νησιών, μάλλον πολιτική αμηχανία προδίδουν παρά πραγματικό ενδιαφέρον. Αμηχανία συστημική να πρέπει να υποστηρίξεις τον μειονεκτικό σ' ένα κοινωνικό/οικονομικό πλαίσιο, που αποθεώνει την ανισομετρία ως επιδίωξη ή εν πάση περιπτώσει ως αντικειμενική κατάληξη της τάσης των πόρων να συγκεντρώνονται και να συγκεντροποιούνται!

Αυτή τη διαπίστωση ας την πολλαπλασιάσει κανείς, όταν εντάσσεται στο πλαίσιο των ασφυκτικών, μνημονιακών σχέσεων με τους δανειστές, που αγριεύονται ακόμα και σε απλές αναφορές χρηματοδότησης της ανακούφισης της όποιας μειονεκτικής ομάδας του πληθυσμού...

Για να μεταφέρει πόρους στα νησιά η Αθήνα, πρέπει να της περσεύουν αυτοί οι πόροι. Για να στελεχώσει Υπηρεσίες και θεσμούς, πρέπει να έχει πόρους. Και για να τα κάνει όλα αυτά χρειάζεται μια πολιτική διευθέτηση της υπόθεσης στον αντίποδα των σημερινών ρυθμίσεων, που δένουν πισθάγκωνα την πολιτική Αθήνα εφ' όρου ζωής, όπως δείχνουν τα πράγματα!

Ακόμα και να υπάρξει (;) στρατήγημα που θα τείνει να άρει τις αντικειμενικές αδυναμίες του νησιωτικού και του ορεινού χώρου, η εφαρμογή του θα ακολουθήσει αναπότρεπτα την πολιτική κατίσχυση των φορέων του επί των σημερινών συστημικών δυνάμεων.

Κι ας μην ξεγελιέται κανείς από τη σημερινή ευφορία της οργιώδους τουριστικής ανάπτυξης κάποιων νησιών, της Κέρκυρας συμπεριλαμβανομένης, λόγω κυρίως των συγκυριών. Η τάση είναι να μετατρέπονται οι ντόπιοι σε παρίες του υψηλού τζίρου που θα βεβαιώνεται χρόνο με το χρόνο. Κι αυτή η αντινομία άλλοτε είναι για γέλια και πιο συχνά για κλάματα...