Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε;
Στη δημοσιογραφία των πολιτών ή την ικανότητα του καθενός να δημοσιοποιεί τη ματιά του σε ευρύ κοινό, δίχως την ανάγκη της δημοσιογραφικής διαμεσολάβησης, δίνεται η εντύπωση πως η τεχνολογική μας εποχή την ξεπέρασε, την αχρήστευσε. Είναι όμως έτσι;
Η μεροληπτική ματιά συνήθως φέρει την τεχνολογία του φωτογραφικού/τηλεοπτικού καρέ. Το προφανές της διαπίστωσης τεκμαίρεται από τον υποκειμενική διαχείριση του εργαλείου. Το απατηλό του πράγματος, προέρχεται από την επιπόλαιη πεποίθηση πως είδαμε την εικόνα «σα νάμαστε εκεί». Ενώ βεβαίως εκεί δεν είμαστε ενώ είδαμε εντέλει όσα ο οπερατέρ επέλεξε να αιχμαλωτίσει στο ματάκι ή την οθόνη πια, της κάμερας. Το ζήτημα της ματιάς σφραγίζει ανέκαθεν την κυκλοφορία της πληροφορίας. Διχάζει με τους χαρακτηρισμούς, αντικειμενικός ή όχι. Στην εποχή μας που αναβαθμίστηκε η αξία της πληροφορίας, η οικονομική επιδίωξη υπογραμμίζει το τέλος της (σ.σ. αρχικής) αθωότητας της τεχνολογίας.
Αναλόγως και στη δημοσιογραφία των πολιτών ή την ικανότητα του καθενός να δημοσιοποιεί τη ματιά του σε ευρύ κοινό, δίχως την ανάγκη της δημοσιογραφικής διαμεσολάβησης, δίνεται η εντύπωση πως η τεχνολογική μας εποχή την ξεπέρασε, την αχρήστευσε. Είναι όμως έτσι;
Η επίκληση της επαγγελματικής δεοντολογίας ως απάντηση έχει τουλάχιστον ένα πρόβλημα. Αυτό αναμφίβολα προέρχεται από την διαπίστωση ότι η δημοσιογραφία διέβει τον Ρουβίκωνα και όντας κατά κανόνα ιδιοκτησία μεγάλων συμφερόντων αφίσταται της ιδιοσυστασίας του διαμεσολαβητή επικοινωνίας και έτσι του εγγυητή στη διαδικασία νομιμοποίησης των αποφάσεων της Διοίκησης και των Δικαστηρίων. Έτσι όπως τουλάχιστον αρχικώς ήθελε την τέταρτη εξουσία, η αντιπροσωπευτική Δημοκρατία. Τα παρελκόμενα αυτής της διαπίστωσης όμως δεν δικαιώνουν το «ότι νάναι» στην ενημέρωση και τη μαζική επικοινωνία. Και τούτο ακριβώς για τους ίδιους λόγους! Διότι και το σύμπαν των social δεν είναι «όμορφο και ηθικά πλασμένο» αλλά διέπεται από τους ίδιους κανόνες της αγοραίας επιδίωξης, κατάσταση που ενισχύεται από την πλάνη πως «λέω (γράφω) ότι μου γουστάρει. Κανείς δεν με χειραγωγεί»! Αμ δε!
Εν ολίγοις (και) μ' αυτήν την υπόθεση δεν ξεμπερδεύει κανείς εύκολα, με φληναφήματα και εξυπνάδες. Το πολιτικό «ποιός - ποιόν» πάντοτε ήταν μέρος και της ανθρώπινης μαζικής επικοινωνίας. Τώρα αναβαθμίστηκε. Κι υπάρχουν στιγμές που δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις τι ακριβώς είναι πολιτική και τι επικοινωνία; Μήπως δεν διαχωρίζονται με τίποτα; Μήπως ποτέ δεν έπρεπε να διαχωρίζονται;
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΣΑΪΤΗΣ
Είναι ο εκδότης - διευθυντής της Ενημέρωσης. Έχει σπουδάσει και εργαστεί ως μηχανικός και ηλεκτρονικός. Δημοσιογραφεί από τις αρχές της δεκαετίας του 1980. Έχει συνεργαστεί με σχεδόν όλες τις αθηναϊκές εφημερίδες. Διετέλεσε πρόεδρος του Συνδέσμου Ημερησίων Περιφερειακών Εφημερίδων, τον οποίον υπηρέτησε και από τη θέση του γενικού γραμματέα στο δ.σ. επί οκτώ χρόνια. Πιστεύει πως η ισχυρότερη ιδιότητα του δημοσιογράφου στην ενημέρωση είναι το ενδιαφέρον του για τα κοινά και στην επικοινωνία η έντιμη και ανιδιοτελής διαμεσολάβηση.
