Το χάσαμε το πλοίο της γραμμής, που θάλεγε κι ο Κατσαρός

Εγκαταλείπει έτσι ο Δήμος ένα εργαλείο προσφοράς στη νεολαία αλλά και πολιτικής. Σιγά, σιγά, πλησιάζουμε τη δεκαετία που η δραστηριότητα αυτή εξαφανίστηκε από το εμβληματικό νησάκι. Την ίδια ώρα που η «αναπτυξιακή» πρεμούρα παραχώρησε το εστιατόριο που αρχικώς φτιάχτηκε για τους εκδρομείς και τους γονείς των κατασκηνωτών, στο ξενοδοχείο. Λες και έλειπε κάτι τέτοιο από την τουριστική Κέρκυρα. Λες κι αυτή η «υποθήκη» θα έσωζε τα οικονομικά του Δήμου.

Κι από τότε, όλοι οι διαόλοι μαζεμένοι συνεργάζονται ώστε να μην μπορεί ο Δήμος να λειτουργήσει τις δομές που άλλοτε λειτουργούσε στο νησάκι. Διότι εφόσον λειτουργούσαν θα φαινόταν και η συμβατότητα της εμπορικής διαχείρισης του με την κοινωνική του σημασία, την απρόσκοπτη μετάβαση. Την λειτουργία του βρε αδελφέ, σαν ένα κομμάτι της πόλης που είναι!

Κι έμεινε ως φύλλο συκής, το πρόγραμμα δημιουργικής απασχόλησης...

Το θέμα δεν αφορά στενά τη διάθεση των χώρων ούτε την αντιπαροχή, μικρή ή μεγάλη που μπορεί να πάρεις εκχωρώντας ό, τι εκχωρείς. Το θέμα είναι πως διαπαιδαγωγείται και η κοινωνία από τους εκπροσώπους των Αρχών της όταν θεωρούνται όλα αγοραία και ανταλλάξιμα; Όταν εκπαιδεύονται οι πάντες στην αποδοχή ενός Χρηματιστηρίου αξιών. Όπου αξίες είναι ο αέρας που αναπνέμε, μια βουτιά στη θάλασσα, μια κυριακάτικη εκδρομή για τη φτωχολογιά είτε γιατί δεν έχει είτε διότι δεν μπορεί είτε διότι έτσι γουστάρει, να ζήσει την «πολυτέλεια» που της παρέχει ο τόπος της!

Σε ποιόν να το πεις και να το πιστέψει πως ο τρανός κερκυραϊκός Δήμος εδώ και τόσα χρόνια είναι αδύνατον να ικανοποιήσει τις ελάχιστες προϋποθέσεις που ο νομοθέτης προβλέπει ώστε ένας ονειρεμένος τόπος να λειτουργεί τα καλοκαίρια σαν κατασκηνωτικό κέντρο για τα παιδιά του; Σε ποιόν;