Ήταν ανόητος ο Σίσυφος;
Την εθνική στρατηγική για την τεχνητή νοημοσύνη παρουσιάζει σήμερα στο υπουργικό συμβούλιο ο υπουργός Επικρατείας, Κυριάκος Πιερρακάκης.
Αρχικώς σημειώνεται η αντίθεση ανάμεσα στα αντικείμενα της τρέχουσας πολιτικής αντιπαράθεσης και την προσαρμογή στις επιστημονικές εξελίξεις. Το ζήτημα έχει πάψει από καιρό να είναι ποσοτικό. Τα ποιοτικά του χαρακτηριστικά αλλάζουν τα καθημερινά ήθη, βεβαίως σε οικουμενική κλίμακα.
Οι εφευρέσεις ποτέ δεν ήταν αδιάφορες, ουδέτερες και άδολες. Το κίνητρο των ευφυών ανθρώπων προκαλείται από την ανάγκη αντιμετώπισης καταστάσεων, που το επίπεδο του πολιτισμού τις δυσκολεύει. Ο ίλιγγος της ολοένα και μεγαλύτερης απόδοσης του κεφαλαίου, πιο σωστά της μεγαλύτερης δυνατής αφαίμαξης υπεραξίας από την εργασία, έχει ήδη δημιουργήσει δυνατότητες εκατοντάδων εργασιακών ωρών μέσα σ' ένα 24ωρο. Κι αυτό γίνεται με την απελευθέρωση της αποθηκευμένης στα προγράμματα εργασίας/γνώσης από καταρτισμένους βεβαίως προς τούτο, εργαζόμενους. Δουλεύοντας οκτώ, απελευθερώνουν εργασία εκατοντάδων ωρών!
Η 4η βιομηχανική επανάσταση, στο πλαίσιο της οποίας κυριαρχούν οι εφαρμογές της τεχνητής νοημοσύνης, συνιστά ποιοτικό άλμα. Η αυτοματοποιημένη δυνατότητα αναπαραγωγής της γνώσης εκτείνεται και σε λειτουργίες κρίσης. Και πάντως με τη δυνατότητα αστραπιαίας επεξεργασίας κολοσσιαίων μεγεθών πληροφορίας.
Δεν περιμένει κανείς την λύση του προφανούς ηθικού προβλήματος από την ενημέρωση που ο Πιερρακάκης θα κάνει στο υπουργικό. Ο ίδιος μπορεί να έχει γίνει ο ήρωας της άμβλυνσης των συνεπειών της ελληνικής γραφειοκρατίας όμως ούτε οι κανονιστικές ρυθμίσεις για την εισαγωγή στην καθημερινότητα των τεχνολογικών εφαρμογών είναι αδιάφορες, ουδέτερες και άδολες. Διότι η ανθρώπινη εργασία θα παραμένει η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας και η λεηλασία της το μαιευτήριο όπου η γέννηση και η αναπαραγωγή του κεφαλαίου. Η αναζήτηση εκθετικών δυνατοτήτων απόδοσης πλέον, προκαλεί εφευρέσεις και νέες τεχνολογικές εφαρμογές.
Το μείζον ηθικό θέμα δεν είναι των μηχανών και των προγραμμάτων αλλά περιβάλλει τις ίδιες τις ανθρώπινες προσδοκίες. Αυτές που τώρα παραδέρνουν στον ολοκληρωτισμό της εργάσιμης μέρας χωρίς τελειωμό και της ολιστικής λεηλασίας του χώρου και του χρόνου με τρόπο προϊόντος καταστροφικό.
Ας βρει τουλάχιστον, η αφορμή που θα δώσει ο υπουργός Επικρατείας, εύφορο έδαφος ανάμεσα στους προβληματισμένους πολίτες και τον πολιτικό κόσμο.
