Αντώνης Συκάρης

«Παρόλο που η διάρκεια μιας ζωής δεν φθάνει για να πραγματοποιήσεις όσα ορειβατικά project ονειρεύσαι, εν τούτοις όσο παραμένεις αεικίνητος και προσπαθείς τότε και μόνον τότε πραγματικά ζεις!»

Η ώρα των αποφθεγμάτων για τον κορυφαίο Έλληνα ορειβάτη Αντώνη Συκάρη, που ξέμεινε από ανάσες και έσβησε την Τρίτη, κατεβαίνοντας τα Ιμαλάια. Είχε κατακτήσει άλλη μια κορυφή τους, μόλις 24 ώρες πριν, τη Δευτέρα.

Τον Συκάρη σύστησε στο ελληνικό ευρύτερο κοινό, ο Νικόλας Βιβλάκης από τις συχνότητες του 3ου Προγράμματος πριν από ένα χρόνο και με αφορμή τότε την απόπειρα κατάκτησης της κορυφής Κ2 στα ίδια βουνά. Ο μουσικός παραγωγός εμπνεύστηκε τότε από την επική ανάβαση και την συνδύασε με ότι πιο ονειρεμένο κλασικό κομμάτι τραγουδούσε τα ύψη, τις κορυφές την ανθρώπινη ανάταση στα όρια του αδυνάτου κι ακόμα ψηλότερα. Περιέγραψε έτσι την ανθρώπινη συμπεριφορά, στην οποία οφείλεται η πρόοδος, η έργω τεκμηρίωση του «μπροστά» και «πάνω». Προτροπή που συνήθως μεγαλώνει τους ανθρώπινους βλαστούς, χωρίς όμως να είναι πάντοτε εύληπτη και κατανοητή.

Μόνον που ο Συκάρης ό, τι έκανε δεν το έκανε από διδακτισμό και για την αξία του παραδείγματος. Είχε έμφυτη την παρόρμηση, ισοφαρίζοντας με την ανάβαση τις πιο εσωτερικές του απαιτήσεις.

Και μια που ο λόγος γίνεται για το ανθρωπίνως εφικτό, επιβάλλεται η αναφορά στους Σέρπα, τους Θιβετιανούς οδηγούς των ορειβατών στα Ιμαλάια και την ανωτερότητα του Συκάρη, όταν τον Ιανουάριο ο συνοδός του πατούσε αντ' αυτού την κορυφή Κ2, να αποδεχθεί και να μοιρασθεί με όλους μας πως αυτό το γεγονός ισοδυναμούσε με την απονομή δικαιοσύνης.

Πάντοτε ο Αντώνης μας υποχρέωνε να συζητάμε για τα ψηλά ενώ εμείς έχουμε μάλλον μια ροπή προς τα ψιλά. Ας είναι αιωνία η μνήμη του να συμβολίζει την προσπάθεια του ανθρώπου για το έως τώρα ακατόρθωτο. Αρετή που άλλοτε χαρακτήριζε και τους επαναστάτες.