Η Ρωσία του Πούτιν
Όταν το 2005 η Συνταγματική Συνθήκη για την Ευρώπη (ΣΣΕ) καταψηφιζόταν από Γάλλους και Ολλανδούς στα δημοψηφίσματα των χωρών τους, οι δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι τόσο εκείνοι όσο και οι περισσότεροι από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που ψήφησαν αρνητικά, σκοπό είχαν να «τιμωρήσουν» εθνικές (οικονομικές, κοινωνικές κλπ) πολιτικές και πολιτικούς, μην έχοντας συνειδητοποιήσει, δεδομένης της ελλιπούς πληροφόρησης ή και της παραπληροφόρησης που είχαν, ότι χωρίς Ευρωπαϊκό Σύνταγμα δεν μπορούσε να υπάρξει Ενωμένη Ευρώπη.
Δεν ήταν να απορεί λοιπόν κανείς που η Ευρώπη, παρά τις δεσμεύσεις της Συνθήκης του Μάαστριχτ για Οικονομική - Νομισματική Ένωση (ΟΝΕ) και Ευρωπαϊκή Ένωση, παρέμεινε κουτσή με ανεπτυγμένο το ένα της μόνον πόδι, αυτό του κοινού νομίσματος και ατροφικό το άλλο της κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής, προϋπόθεση για τις οποίες ήταν η συγκρότηση υπερεθνικών θεσμών.
Τώρα που η απειλή του πολέμου αναβιώνει ως μέθοδος επίλυσης των διαφορών, η λειψά ενωμένη Ευρώπη επικρίνεται για βραδύτητα, κατακερματισμό και δομικές αγκυλώσεις που την καθιστούν τον «φτωχό συγγενή» στα παιχνίδια εξουσίας των ισχυρών.
Ενώ η Ρωσία προκαλεί θαυμασμό για τη δυνατότητά της να δρα γρήγορα και με αποφασιστικότητα προς το συμφέρον της. Αυτοί όμως που λοιδορούν την Ευρώπη, ξεχνούν πως η απεμπόληση του οράματος για ευρωπαϊκή κυριαρχία και στρατηγική αυτονομία υπονομεύτηκε και από τους δικούς τους εθνικούς εγωισμούς και ανασφάλειες.
Διότι η Ευρώπη της λογοδοσίας και των δημοκρατικών ιδεωδών, είναι όμηρος της ποιότητας της δημοκρατίας που διακρίνει τους λαούς της και τους ηγέτες τους. Ενώ η αυταρχική Ρωσία δεσμεύεται μόνον από την εξουσιομανία και τον αμοραλισμό του Πούτιν.
