Το ποδόσφαιρο σκοτώνει;

Ήταν Καλοκαίρι του 1969 όταν 2.100 άνθρωποι έπεφταν νεκροί και 12.000 τραυματίες στον ‘Πόλεμο των 100 ωρών’ ανάμεσα σε δύο γειτονεύουσες μικρές και φτωχές χώρες της κεντρικής Αμερικής.

Το ιστορικό

Προκριματικά για το Μουντιάλ του 1970. 8 Ιουνίου 1969, Ονδούρα - Σαλβαδόρ 1-0 (αγών επεισοδιακός). 15 Ιουνίου 1969, Σαλβαδόρ - Ονδούρα 3-0 (αγών επεισοδιακότερος). 26 Ιουνίου 1969, στην Πόλη του Μεξικού τώρα, με τους οπαδούς των δύο εθνικών ομάδων μακριά, να παρακολουθούν τον αγώνα από το ραδιόφωνο, Σαλβαδόρ - Ονδούρα 3-2 (στην παράταση).

Ενώ εξελισσόταν ακόμη ο τρίτος αγώνας, ξεκίνησε ένα πογκρόμ εναντίον των Σαλβαδοριανών που ζούσαν ως μετανάστες στην Ονδούρα. Λίγο μετά, ένα καραβάνι φυγής. Λίγο μετά, αεροπορικές παραβιάσεις και από τις δύο χώρες. Λίγο μετά, βομβαρδισμοί και από τις δύο χώρες. Λίγο μετά, οι πρώτοι νεκροί και στις δύο χώρες.

Πρόκειται για τον γνωστό και ως ‘Πόλεμο του Ποδοσφαίρου’. Αυτή την φορά δεν έφταιγε ο Αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ούτε καν έφταιγαν οι παλιές διασυνοριακές διαφορές των δύο χωρών (που μέχρι σήμερα παραμένουν διαφορές). Όμως, ούτε εκείνο το οφσάιντ ή το πέναλτι που δεν σφύριξε ο διαιτητής έφταιγαν.

Το να σκοτώνεις για το ποδόσφαιρο δεν έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, αλλά με τον ίδιο τον δολοφόνο. Με τις αρρωστημένες ορέξεις του δολοφόνου. Έχει να κάνει όμως και με τον κόσμο του ποδοσφαίρου (οπαδούς τε και παράγοντες, φανατικούς ή ‘καλλιεργημένους’) που έχει μάθει από παλιά να ισορροπεί ανάμεσα στο άθλημα και το έγκλημα και, όταν ανακοινώνεται η δολοφονία, να δηλώνει αθώος του αίματος.

Εκεί, όμως, δεν ήσουν ρε Γιάννη, Μάκη, Τάκη, όταν ο διπλανός σου στην κερκίδα έριχνε την κροτίδα ή εξαπέλυε την οργίλη, φονική ή σεξιστική, απειλή κατά του αντιπάλου; Τώρα τι νόημα έχουν τα λουλούδια σου και η ενός λεπτού σιωπή σου στην μνήμη ενός αθώου παιδιού, ενός αθώου φιλάθλου που έτυχε να είναι «Άλλος»;