Τι να ΄δε ο Οδυσσέας;

Ο ελληνικός σχηματισμός, με μια διαφορά φάσης στην εξέλιξή του από τους υπολοίπους γύρω του, περίπου οκτώ χρόνια (όσα η στρατιωτική δικτατορία), αντιμετώπισε με καθυστέρηση και πάντως αμήχανα τις ραγδαίες εξελίξεις τη δεκαετία του '80, προσηλωμένος σε προβλήματα δημοκρατίας, που άλλοι είχαν λύσει αμέσως μετά τον πόλεμο. Οι πολιτικές ηγεσίες επέμειναν αδρανώς σε παλαιότερες φόρμες εργαλειοποίησης του πολιτισμού και της γλώσσας ενώ έχασαν από την οπτική τους την τεχνολογική επανάσταση και τα καινά, που εισήγαγε.

Δύο στα δύο. Και κάπως έτσι θόλωσε η αναφορά τόσο στον κλασικό πολιτισμό όσο και στον ρηξικέλευθο νέο! Αλίμονο, η γενιά που εμπνεύστηκε από το πρόταγμα, ψωμί, παιδεία, ελευθερία, ερχόμενη στα πράγματα, είχε πολύ περισσότερο παρελθόν στις πολιτικές της αποσκευές παρά μέλλον!

Τα επίχειρα αυτής της διαχείρισης, έγιναν τραύματα στην συνείδηση των επόμενων, που εισέπραξαν ως μαθητές της, κυριολεκτικά και μεταφορικά, όλη αυτήν την σύγχυση.

Κι αν επέστρεφε σήμερα το φάντασμα του Ρήγα, που απέδιδε στον ελληνικό λόγο, την πολιτισμική, συγκολλητική ουσία προς Βουλγάρους, κι' Αρβανήτες, Αρμένους και Ρωμιούς,/Αράπιδες, και άσπρους, με μια κοινή ορμή ώστε για την ελευθερίαν, να ζώσουνε σπαθί, θα αναζητούσε περίλυπο την επιβεβαίωση του διαφωτιστικού του υπερόπλου. Αλλά δεν είναι μόνον τα σπουδαία των πάντοτε γεωπολιτικών είναι κυρίως η καθημερινότητα που ολοένα και περισσότερο προσομοιάζει στη Βαβυλωνία του Βυζάντιου (σ.σ. το θεατρικό).

Κι όλο γυρνάει στο μυαλό, ο αφορισμός του Αγγελόπουλου δια στόματος Θανάση Βέγγου στο βλέμμα του Οδυσσέα...