Φώφη

Όταν η ανθρωπότητα συγκρουόταν ανηλεώς με τα στοιχεία της φύσης και οι φυλές μεταξύ τους, η σχέση της με τον θάνατο ήταν διαφορετική. Το μαρτυρούν ανθρωπολογικές έρευνες για 'κείνους τους πολιτισμούς, εντυπωσιάζοντας όσους πιστεύουν πως είμαστε πάντοτε έτσι. Και αυτό το «έτσι» αναφέρεται στις μετέπειτα θεωρίες αιωνιότητας, συχνά υπεύθυνες για την εκδήλωση υπεροψίας και αλαζονείας αλλά και της εχθρικής εντέλει στάσης απέναντι σε ό, τι περιβάλλει την ανθρώπινη φύση.

Οι σκέψεις αυτές σε τίποτα δεν μπορούν να μειώσουν τη θλίψη που αισθάνεται ο καθένας όταν αιφνιδιάζεται από τον αδόκητο και ξαφνικό θάνατο γνωστού. Δεν διαφέρει ούτε η απώλεια της Φώφης Γεννηματά. Οικεία, προσηνής και γλυκιά, έμπαινε στη ζωή μας από τα ανοιχτά παράθυρα της δημοκρατικής δημοσιότητας και κάθε χαραμάδα της πολιτικής ζωής. Όπως αναμφίβολα και άλλοι, μόνον που αυτή η αφορμή και η αναφορά τώρα, είναι για τη Φ. Γεννηματά. Ο καθένας μπορούσε να ψυλλιαστεί την σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας της, το άγγελμα του θανάτου όμως, πάντοτε συνιστά τομή, στα πράματα, στα γεγονότα, στον χρόνο και στο ανθρώπινο συναίσθημα.

Σε όσους μετέρχονται του δημόσιου λόγου, η απώλεια διάσημου προσώπου συνήθως είναι μια ευκαιρία να ξεδιπλώσουν το μέτρο της δικής τους διασημότητας σε μια απέλπιδα προσπάθεια να αθροίσουν επιπλέον ανθρωπομονάδες, που θάλεγε κι ο Μίκης, στο παλμαρέ τους. Ποιός δεν έχει πέσει στο ατόπημα, με αφορμή τον θάνατο κάποιου άλλου να μιλάει και να γράφει για τον εαυτό του, δρέποντας καρπούς δημοσιότητας και επιβεβαιώνοντας το status, που προσδοκά να τον συμπεριλάβει ή το έχει κάνει ήδη. Η κοινωνικότητα της διαχείρισης της απώλειας, και τούτο ανεξαρτήτως του ειδικού βάρους του νεκρού και του εύρους της κοινωνικής ομάδας.

Όπως όμως και νάχει, η Φώφη Γεννηματά ήταν μια γλυκιά γυναίκα, με τις σκληρές στιγμές που την επιβάρυνε η ζωή, αποτυπωμένες στη ματιά της ακόμα κι όταν χαμογελούσε. Σύνθεση που σε υποχρέωνε να τη θαυμάσεις! Συλλυπητήρια στους δικούς και τα παιδιά της. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει.