Δεν είναι το κόστος, αλλά το αποτέλεσμα έναντι του κόστους

Όταν κανείς γράφει περί της πολιτικής που ακολουθούμε στο πρόβλημα της CoViD-19, τόσο το κριτικό πνεύμα, όσο και περισσότερο το ανησυχητικό ύφος, έχουν θέση ιδίως όταν αυτή, μαζί με τις θεωρίες που τη στηρίζουν, δοκιμάζονται άσχημα από την πραγματικότητα. Τόσο ως προς το κόστος, αλλά δυστυχώς και ως προς το αποτέλεσμα. Κακά τα ψέματα, όσο και να επεκταθεί η χρήση της μάσκας χρονικά από όσους ήδη τη χρησιμοποιούν σωστά, δεν πρόκειται να επηρεαστεί το σημαντικό, που είναι η χρήση της μάσκας από όσους επί του παρόντος τη χρησιμοποιούν λανθασμένα ή καθόλου. Κα τι πετυχαίνουμε έτσι; Την κόπωση των συμμορφωνόμενων.
Από το Περού, τη Βραζιλία και άλλες χώρες, προέρχονται πλέον τα πρώτα δεδομένα της CoViD-19 που καλύπτουν ολόκληρο χειμώνα. Εκεί, τα κρούσματα και οι θάνατοι αρχίζουν να υποχωρούν από μόνα τους έχοντας σημειώσει μέγιστο θανάτων περίπου 1/1000 (0,1%) στο γενικό πληθυσμό. Δεν μπορεί να πρόκειται απλώς για την έλευση του νοτίου καλοκαιριού, καθώς η αιχμή σημειώθηκε τον Αύγουστο (αντίστοιχο του Φεβρουαρίου μας) χωρίς να ληφθούν ποτέ μέτρα που έχουν κάποια έστω και αμυδρή σχέση με όσα κάνουμε στη Δύση. Τα δεδομένα αυτά υποδεκαπλασιάζουν τα αρχικά νούμερα των δημοσιευμένων σε έγκυρα επιστημονικά περιοδικά μελετών που το Μάρτιο προέβλεπαν θνητότητα στον συνολικό πληθυσμό έως και 10% και σοβαρή νοσηρότητα στο 20%. Ενώ υπάρχουν και ισχυρά στοιχεία, χωρίς βεβαίως να έχει αποδειχθεί οριστικά, ότι η αντισωματική ανοσία μας είναι περίπου η μισή της ανοσίας που μπορούμε να αποκτήσουμε έναντι του κορωνοϊού καθώς υπάρχει και η κυτταρική ανοσία, η οποία μάλιστα μπορεί και να προϋπάρχει ως διασταυρούμενη ανοσία, μέσα από παλαιότερες εκθέσεις μας σε συγγενικούς ιούς. Με λίγα λόγια, υπάρχει σοβαρή περίπτωση, ο αρχικός ευάλωτος πληθυσμός (πριν την πανδημία) να μην ξεπερνούσε το 50% του συνόλου.
Σημειώνεται ότι η γενική τακτική θνησιμότητα στη Ε.Ε. είναι περίπου 1/100 το χρόνο, όποτε ακόμη και το 0,5% μιας έκτακτης θνησιμότητας δεν είναι καθόλου μικρό. Μην ξεχνάμε πάντως ότι δεν αφορά ολόκληρο έτος και μας λείπουν τα δεδομένα για να την υπολογίσουμε ανά έτος. Όπως και να το κάνουμε, όμως, δεν πρόκειται για πτώση μετεωρίτη…
Δεν είναι ότι μιλάμε για αριθμούς και όχι για ξεχωριστούς ανθρώπους, αλλά ότι δυστυχώς όλοι ξεχωριστοί ήταν και οι άνθρωποι που φεύγανε και φεύγουνε από τη ζωή στην Ελλάδα, με ρυθμό περίπου 2000 την εβδομάδα.  Αλλά εδώ είναι ακριβώς που ο κορωνοϊός-19 γίνεται η είδηση της δεκαετίας και όχι μόνο: ακόμη και αν δεν έχει το μέγεθος της απειλής που γράφαμε το Μάρτιο, έχει σίγουρα μέγεθος τέτοιο που αρκεί για να συγκλονίζει, στο Δυτικό κόσμο:
1. Τα συστήματά μας της… ελάχιστης εγγυημένης υγείας.
2. Την καταχρεωμένη δημόσια και ιδιωτική οικονομία μας, καθώς αρκεί το -10% του ΑΕΠ για να βάλει μπροστά ένα ντόμινο χρεοκοπιών που απολήγει σε πληθωρισμό, αφού η σοβαρότερη μορφή πληθωρισμού είναι να μην έχεις πλέον τα βασικά αγαθά όχι απλώς γιατί στοιχίζουν ακριβά, αλλά γιατί δεν μπορούν να φτιαχτούν σε τιμή στην οποία να μπορούν να αγοραστούν όπως κάποτε.
3. Την κάθε παγιδευμένη στην ατζέντα της (δηλαδή, κατάληψη και διακράτηση της εξουσίας) μεταμοντέρνου τύπου κυβέρνησή μας, επικοινωνιακής και όχι λαϊκής ή έστω ιδεολογικής επικύρωσης.
4. Το ελάχιστο κοινωνικό συμβόλαιο που είχε μείνει, μέσα στον βραδύκαυστο εμφύλιο «απίστων» εναντίον «αφελών», με τους σκεπτόμενους και απορούντες ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά.
5. Την εμπιστοσύνη μας στις ανθρώπινες διαπροσωπικές συναλλαγές. Όχι, δεν υπάρχει κάποια στρογγυλευμένη εκδοχή της αποστασιοποίησης, γιατί αυτή ελάχιστα σημαίνει να μη συναντούμε αγνώστους και κυρίως σημαίνει να μη συναντούμε τους καλούς φίλους μας και να μην ταξιδεύουμε (η καμπάνα χτυπά εκκωφαντικά για τον τουρισμό και την Κέρκυρα). Η αποστασιοποίηση είναι όλα όσα κάνουμε πολύ διαφορετικά επειδή πιστεύουμε τον κορωνοϊό και τον φοβόμαστε. Η αποστασιοποίηση ευθύνεται για την οικονομική ύφεση και κυρίως για την έλλειψη ανάκαμψης και όχι… η απαγόρευση κυκλοφορίας της περασμένης Άνοιξης.
Ωραία και πώς αντιδρούμε στη συνειδητή συνεκτίμηση των παραπάνω; Δυστυχώς, με σκέψη παγιδευμένη ακόμη μέσα σε όσα μας οδήγησαν στο αδιέξοδο. Κυρίως, αναμένοντας το εμβόλιο, του οποίου, μας λένε, η ολιγόμηνη έρευνα θα ξεπεράσει σε απόδοση τις δεκαετίες επιστημονικής γνώσης και κοινωνικής αποδοχής του ακόμη και σήμερα οριακά αποτελεσματικού αντιγριπικού…