It takes two to tango*

Αναζητείται η γραμμή της διαφοράς κι έτσι της αντιπαράθεσης. Τόσο για την αντιμετώπιση του κορονοϊού και τους εμβολιασμούς όσο και για τις φωτιές, την πολιτική προστασία και την ασφάλεια.

Εύκολα κάθε γεγονός εργαλειοποιείται και έτσι χρησιμοποιείται για να συσπειρώνει τους «δικούς μας» και να τσιτώνει τους «άλλους». Τότε είναι που οι «δικοί μας» επευφημούν, αναγνωρίζοντας τους ανερχόμενους παίκτες της μάχης ενώ οι «άλλοι» συχνά ξεφεύγουν σε παρελθοντικές αναδιφήσεις, υποδεικνύοντας άθελά τους τη διαρκή και μόνιμη αιτία της κόντρας.

Όποιος ξεφεύγει από αυτό το πινγκ πονγκ, δεν θεωρείται άξιος εμπιστοσύνης και των δυο πλευρών, αν δεν λοιδορείται κιόλας ως ανανήψας, ρίψασπις, βολεμένος ή απλώς γέρος και κουρασμένος, αποστάτης πάντως της πολιτικής. Εκείνη αναγκαστικά ορίζεται εξ' αναγωγής ως η στείρα και κοντής μνήμης αντιπαράθεση, ανεξαρτήτως λογικών εργαλείων, που συσωρρεύει «επιχειρήματα» και ισχύ στη μια και την άλλη πλευρά, κατά περίπτωση.

Η αναφορά σε συγκεκριμένη επιχειρηματολογική βάση θα εξέθετε τον όλο συλλογισμό ως απλώς προβοκατόρικο. Γι' αυτό και η εμμονή σε μέθοδο μαζικής επικοινωνίας ανάμεσα σε ισότιμους ανθρώπους, τουλάχιστον στο πεδίο αυτής της πλατφόρμας, μακριά δηλ. από εκβιασμούς, ύβρεις ακόμα και απειλές τυφλής βίας. Δεν σημαίνει ότι όποιος το κάνει αφίσταται επιχειρημάτων και σθένους αλλά ότι θεωρείται η διατήρηση του πεδίου μαζικής επικοινωνίας και απρόσκοπτου, δημόσιου λόγου ως κατάκτηση σημαντικότερη της εξ' ορισμού αυθεντίας, που συχνά περιβάλλεται σημαίες και σύμβολα για να υπογραμμίσει το αλάθητο, το προαιώνιο, το απωσδήποτε σωστό.

Άλλωστε το ήθος των Νοτίων λαών, κι όχι αποκλειστικά και μόνον των Νεοελλήνων, εμπεριέχει ως συστατικό του στοιχείο περισσότερους ήρωες απ' όσους μπορεί να καταναλώσει, παραφράζοντας τον αφορισμό του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Πεποίθηση που κληροδοτείται από γενιά σε γενιά ενώ συχνά αποδίδεται και σε φορείς αποτελεσμάτων και δράσεων είτε επειδή έκαναν τη δουλειά τους είτε ένα επιτυχημένο άλμα σε κάποιο στίβο είτε ένα κρίσιμο γκολ σε κάποιο γήπεδο.

Κι έρχεται τότε μια λάθρα διαμεσολάβηση να ταυτίσει ανόμοια πρόσωπα και πράγματα, σκορπίζοντας συνήθως προναγγελθέντα ρίγη συγκίνησης. Να διαιωνίσει τα ντοκουμέντα της ανωτερότητας ημών έναντι των οπωσδήποτε κατώτερων άλλων.

Είναι τότε που σκέφτεσαι την επετειακή υποκρισία της αναφοράς στον Ι. Καποδίστρια, που αναβλύζει μάλλον ως ενοχή παρά ως υπερηφάνεια για κείνον που αποπειράθηκε συνταγματικό σχέδιο για την συμβίωση των διαφορετικών, όπως είναι για παράδειγμα η Ελβετία...

* Τίτλος τραγουδιού των Al Hoffman & Dick Manning (1952) με δυο δισκογραφικές εκδοχές της Pearl Bailey (https://www.youtube.com/watch?v=8UmCS6cW33c) και του Louis Armstrong.