El clasico
editorial
21 Ιουλίου 2021
/ 21:49
Όση αξία έχει η δραστική αντιμετώπιση της πανδημίας, κυρίως υπό την οπτική γωνία της προστασίας της ζωής και της υποστήριξης της αντοχής του Συστήματος Υγείας, άλλη τόση αξία έχει η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής απέναντι σε μια υγειονομική απειλή, που δεν κάνει κατ΄ αρχάς διακρίσεις ιδεολογικών πεποιθήσεων.
Η υπαινικτική δήλωση του επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ότι δηλ. η πανδημία θα τερματιστεί όταν οι πολίτες το θελήσουν, παραπέμπει στην υπέρβαση των αναστολών για τον μαζικό εμβολιασμό.
Απέναντι, πολίτες δικαιωματιστές, που αντιτίθενται στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και τον διαχωρισμό σε εμβολιασμένους και μη.
Η αντιπαράθεση μεταφέρεται σε κάθε χώρο όπως είναι π.χ. και οι επιχειρήσεις εστίασης, που υποχρεώνονται να δεχτούν τους σερτιφικάτους και να απομακρύνουν τους άλλους. Πρόβλημα που μεγαλώνει και πέφτει βαρύ στις πλάτες του εστιάτορα να τσακώνεται με την πελατεία του όταν αυτοί και οι άλλοι είναι στην ίδια παρέα.
Αναλόγως και στους χώρους δουλειάς γενικότερα, τουλάχιστον εκείνους που δεν υφίσταται υποχρέωση εμβολιασμού και έτσι η επιλογή γίνεται τμήμα των σχέσεων με τον εργοδότη αλλά τρυπώνει και ανάμεσα σε συναδέλφους. Κι αυτό μόνον ως υποψία διότι εφόσον συμβεί κάτι σοβαρότερο, το μικρόβιο της διαίρεσης εμφυλοχωρεί απειλητικά.
Εν ολίγοις το πρόσβλημα υφίσταται. Και δεν διασκεδάζεται με ειρωνίες, μομφές και λοιδορίες, ύβρεις και αναθεματισμούς. Όση αξία έχει η δραστική αντιμετώπιση της πανδημίας, κυρίως υπό την οπτική γωνία της προστασίας της ζωής και της υποστήριξης της αντοχής του Συστήματος Υγείας, άλλη τόση αξία έχει η διατήρηση της κοινωνικής συνοχής απέναντι σε μια υγειονομική απειλή, που δεν κάνει κατ' αρχάς διακρίσεις ιδεολογικών πεποιθήσεων.
Ο βασικός μπουρλοτιέρης της συνείδησης περί συνοχής είναι το υφιστάμενο σύστημα που εξ' ορισμού προκαλεί, αξιολογεί και εμπορεύεται τις διακρίσεις. Διαπαιδαγώγησε γενιές επί γενεών στη χρήση των εργαλείων κατά της διαφορετικότητας, έτσι που κάθε καινούρια υποψία διαίρεσης υιοθετείται και αξιοποιείται ασκαρδαμυκτί από τη μυημένη βάση και το εκπαιδευμένο εποικοδόμημά της.
Στην εξ' υπαρχής διαιρεμένη κοινωνία, το κενό δεν καλύπτεται με φληναφήματα και φιλανθρωπίες ενώ κάθε τέτοια κρίση είναι μια πρώτης τάξεως αφορμή για αναστοχασμό και αναζήτηση προταγμάτων υπέρβασης της νοσηρής και άδικης διαίρεσης. Διότι είναι άλλο πράγμα να διαπιστώνεται πως ευτυχώς δεν είμαστε όλοι ίδιοι και είναι εντελώς διαφορετική η χειραγώγηση της ανισομέρειας για τη διαιώνιση των διακρίσεων.
