Στην Ελλάδα οι δυο εκδοχές της άλλοτε κομμουνιστικής Αριστεράς, που προέκυψαν από την περίφημη 12η ολομέλεια της Κ.Ε. του ΚΚΕ επί δικτατορίας (1968), κληροδότησαν στην μεταπολιτευτική, πολιτική σκηνή ένα κόμμα που αναφερόταν στην όσο γινόταν και πιο επίσημη, σοσιαλιστική επικράτεια κι ένα κριτικό απέναντί της. Τα χρόνια πέρασαν κι όταν κατέβηκε η κόκκινη σημαία από τον ιστό του Κρεμλίνου, κυρίως τα όσα ακολούθησαν, άλλαξαν το μοτίβο της κομμουνιστικής πεποίθησης.
Το κριτικό κομμάτι της Αριστεράς, "βεβαίωσε" το δικαίωμά του να επικαλείται τους λόγους, που είχε πάρει τις αποστάσεις του, διαλαλώντας στεντορεία τη φωνή, την εναλλακτική προσέγγιση στην κοινωνική αλλαγή.
Ο πανδαμάτωρ δεν εφείσθη συνεπειών και στο πολιτικό εποικοδόμημα. Έτσι ενώ η συζήτηση, λίγο πολύ είχε κάνει κοιλιά, αναπαράγοντας συχνά, ένθεν κακείθεν, δοξασίες για παλαιότερα κλέη και ντροπές, το σμπάρο από την κυριολεκτική διάλυση μιας σημαντικής εκ των χρηματονομισματικών φουσκών, έδωσε το προβάδισμα σε 'κείνη την Αριστερά, που έλεγε πως είχε τον τρόπο να πολιτευτεί, αλλάζοντας κατά περίπτωση τα πρόσημα, των κυρίαρχων πολιτικών!
Ο κόσμος εκπαιδευμένος από άλλους Σαμάνους του 3ου δρόμου και έχοντας την συνείδηση του ηττημένου στο άλμα του στον ουρανό, έσπευσε και έστερξε... Η μέχρι ώρας συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Ο υποκείμενος ρεαλισμός, έστειλε ακόμα και τον Μανώλη Γλέζο για ... σέρβις και για χαμόμηλο.
Όμως εάν ο χειρισμός του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος ήταν μια προκατασκευασμένη και δόλια απάτη, που ήταν ο Λένιν του καιρού μας να αδράξει τον εκπεφρασμένο συσχετισμό και να οδηγήσει το φουντωμένο κίνημα στα κόκκινα λιβάδια της εξέγερσης, κατά τα πρότυπα της πάντοτε συζήτησης; Το ερωτηματικό δεν πάει μόνον στον Λένιν, πάει και στο φουντωμένο κίνημα, τα κόκκινα λιβάδια κοκ. Αν με καταλαβαίνεις;