Θερμοπύλες*

Δεν είναι βεβαίως καλό νέο η παραίτηση του αντιδημάρχου, γιατρού Σπύρου Γαλάνη. Ούτε για μικροπολιτική προσφέρεται· ίσα-ίσα που, μέσω (και) αυτής της παραίτησης ενός καθ’ ομολογία χρήσιμου κοινωνικού ανθρώπου, επιβεβαιώνεται η παθογένεια του συστήματος δημόσιας διοίκησης, ιδιαιτέρως στο τοπικό επίπεδο. Η περίπτωση έχει πολλά κοινά με εκείνη του δικηγόρου Κώστα Βουσολίνου.

Εν προκειμένω, πρόκειται για την αντίφαση να ζητείται αμισθί από έναν συμπολίτη, που εργάζεται για να βιοπορίζεται, να αφιερώνει το σύνολο της ενεργητικότητάς του στην υπηρεσία των δημοσίων πραγμάτων· υποχρέωση που γίνεται εξοντωτική όταν εμπλέκεται με τις συνέπειες του «αισθήματος αυτοσυντήρησης» του υπηρεσιακού συστήματος, το οποίο δεν εμπνέεται από τις επιδιώξεις των κατά καιρούς πολιτικών του προϊσταμένων.

Έτσι προκαλούνται οι ψυχοφθόρες αντιπαραθέσεις και αναδεικνύονται οι εγγενείς αδυναμίες μιας δομής διοίκησης και λειτουργίας, που έχει συνηθίσει να υπομένει την ενοχλητική πραγματικότητα.

Και κάπως έτσι αραιώνουν οι ικανοί συμπολίτες που θα μπορούσαν να προσφέρουν στα κοινά, ενώ αναπόφευκτα ξεπροβάλλουν και καθιερώνονται οι επαγγελματίες πολιτικοί, υπάκουοι —με όρους ρεαλισμού— στο υπέρτατο δόγμα της γραφειοκρατίας, που έχει κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, σαν σκοπό να αναπαράγει τον εαυτό της.

Οι αιτίες που αναφέρονται στο κείμενο της παραίτησης του Σπύρου Γαλάνη λογίζονται και σαν ήττα για όλους όσοι θέλησαν «να αλλάξουν τον κόσμο», στην κλίμακα και το μέτρο που ο καθένας μπορεί να το εννοεί και να το πιστεύει. Γι’ αυτό, η είδηση καλόν είναι να μην καταναλωθεί κανιβαλικά, προς επίρρωση δήθεν των όποιων αντιπολιτευτικών διαθέσεων, αλλά να αξιοποιηθεί στοχαστικά, περί της επιβεβαίωσης ή όχι των κινήτρων όσων σκέφτηκαν ή αποφάσισαν εντέλει να φυλάξουν Θερμοπύλες.

* Και περισσότερη τιμή τούς πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κι οι Μήδοι επιτέλους θα διαβούνε.

Κ. Καβάφης, 1901.