Η ελευθερία του Τύπου χωρίς εισαγωγικά

Που θυμίζει ότι η δεύτερη εφημερίδα εξαιρέθηκε τιμωρητικά από την καμπάνια απέναντι στην πρώτη φάση της πανδημίας κι ενώ συντηρείται ένας ανηλεής πόλεμος φθοράς στα σόσιαλ. 
 

Σε όλα αυτά, η ουσία δεν μπορεί να αναζητείται στην συναισθηματική ή ιδεολογική στοίχιση με περιγραφές γεγονότων που δεν είδες. Ούτε όμως σ' αυτές τις περιπτώσεις, καθαρίζεις, κρατώντας ίσες αποστάσεις. 
 

Ο Τύπος δεν μπορεί να απειλείται ούτε να χειραγωγείται. Η ελευθερία του είναι η προϋπόθεση λειτουργίας της Δημοκρατίας. Είναι εγγενής όρος της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας από γεννησιμιού της. 

Ο δημόσιος λόγος αντανακλά στο επίπεδό της. Κι όταν δεν μας αρέσει αφενός πρέπει να κοιταχτούμε στον καθρέπτη αφετέρου το μοναδικό μας όπλο εξακολουθεί να παραμένει ο δημόσιος λόγος. 
 

Η απειλή της εξόντωσης του μη αρεστού με τεράστιες αγωγές, που στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να τον θέσουν σε ομηρία και η εξαγγελία συλλήψεων δημοσιογράφων, διευθυντικών στελεχών, εκδοτών, μετατρέπουν την επικοινωνιακή καθημερινότητα σε ρώσικη ρουλέτα με την κάννη καρφωμένη στο μηνίγγι της Δημοκρατίας. 
 

Η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει ο Τύπος δεν βαρύνει αποκλειστικά και μόνον τους λειτουργούς του. Κι έτσι δεν αντιμετωπίζεται με προτροπές αυτοκάθαρσης. Βαρύνει κυρίως τους διαχρονικούς παραγωγούς του δημοσίου λόγου στην πολιτική και τον πολιτισμό, που στις μέρες μας περιγράφονται ως αυτονομημένο εποικοδόμημα, που συχνά χλευάζει τη βάση από την οποία προήλθε και εξαντλεί τις προσπάθειες του με στόχο την αναπαραγωγή του. Πρόκειται για τον ορισμό της γραφειοκρατίας, στην περίπτωση μας και του νεποτισμού, που γίνονται απειλητικότεροι όταν μάλιστα καταχρώνται την εξουσία που διαχειρίζονται.

Η νεαρότερη, ευρωπαϊκή Δημοκρατία, της Ελλάδας, έχει επανειλλημένα αποτύχει να θεσπίσει τους κανόνες λειτουργίας του δημοσίου λόγου, της μαζικής επικοινωνίας και έτσι την υπόθεση του Τύπου και των ΜΜΕ. Η ρύθμιση του τοπίου αντί να γίνεται με βάση τις αρχές της ελευθεροτυπίας, προκύπτει ως το αποτέλεσμα του συσχετισμού, στάθμισης αλλότριων απαιτήσεων και κυρίως διατήρησης της πελατειακής επιδίωξης και συμπεριφοράς. Γι' αυτό άλλωστε πιστεύεται ότι μπορεί να αντιμετωπισθεί ως αστική διαφορά...