Το Φαινόμενο Ερντογάν

Δεν είναι τυχαίο που η πρώτη (σωζόμενη) κλασική τραγωδία είναι η τραγωδία που αναφέρεται σε έναν αλαζόνα ηγέτη (τον Ξέρξη) – ο οποίος τελικώς τιμωρείται για την αλαζονεία της υπερεπέκτασής του σε ξένα εδάφη. Το ίδιο θα συνέβαινε και με άλλους μεγάλους ηγέτες της παγκόσμιας ιστορίας. 

Ο Ναπολέων νόμισε κάποτε ότι μπορεί να βρίσκεται ταυτόχρονα και στην Λισαβόνα και στην Μόσχα. Αυτό που κατάφερε ήταν το ενάντιο (την «εις το εναντίον μεταβολή», που λέει για τις τραγωδίες ο Αριστοτέλης): Οι λαοί, στην Ισπανία, την Γερμανία, την Ρωσία κ.α., ξεσηκώθηκαν εναντίον του αποκτώντας, με αυτό τον παράδοξο τρόπο, για πρώτη φορά μαχητική εθνική συνείδηση. Στην Ισπανία έφτιαξαν αντάρτικο (guerilla), στην Γερμανία ο Φίχτε θα εκφωνούσε τους φλογερούς του «Λόγους προς το (πολυδιασπασμένο τότε) Γερμανικό Έθνος», στην δε Ρωσία ο πόλεμος θα ονομαζόταν «Πατριωτικός».

Τι άλλο θέλουν τα έθνη για να ενωθούν παρά ένα κοινό εχθρό; Στην Ισπανία η πλούσια και μεσαιωνικότατη εκκλησία μαζί με το πένητα λαό, στην Γερμανία οι εκατοντάδες πρίγκιπες μαζί με τον ακόμη πιο πένητα λαό, στην δεν Ρωσία ο τσάρος και οι βογιάροι μαζί με τους δουλοπάροικούς τους. (Στην Ισπανία, ένα από τα συνθήματα ήταν «Κάτω η Ελευθερία!» – αφού οι κατακτητές, όπως ευφυώς παρατηρεί ο Π. Κονδύλης, κατακτούσαν την χώρα τους με το σύνθημα της «Ελευθερίας».) 

Ο Ερντογάν, μετά την περίοδο των μαζικών διαδηλώσεων της νεολαίας στο Πάρκο Γκεζί, το 2013, και την απόπειρα πραξικοπήματος, το 2016, αλλά και την, από το 2013, διαρκή απειλή να αποκαλυφθεί η εμπλοκή της οικογένειάς του σε σειρά παράνομων και καταχρηστικών πράξεων (οικονομικών και διεθνοπολιτικών), αποφάσισε να ακολουθήσει, εσωτερικά, μια πολιτική στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων (φυλακίζοντας τους αντιπάλους του και ελέγχοντας πλήρως τον τύπο και κάθε άλλη εξουσία) και, εξωτερικά, μια πολιτική η οποία θα του αποφέρει διεθνή επιρροή που θα αντιρροπήσει την όποια εναπομείνασα εσωτερική ή εξωτερική αμφισβήτηση. Εννοεί να βρίσκεται ταυτόχρονα και στην Λιβύη και στο Αζερμπαϊτζάν, να προστατεύει το Κατάρ και να υπερκαλύπτει, βέβαια, τις πολεμικές δαπάνες του με τα ασφάλιστρα που εισπράττει (σε ριάλια και πετρέλαιο) για τις προσφερόμενες υπηρεσίες «προστασίας». 

Καμία περιοχή δεν πρέπει να ειρηνεύσει, γιατί τότε ο Ερντογάν δεν θα έχει λόγο ύπαρξης. Δεν πρέπει να βρεθεί μια συμφωνία μεταξύ του κύριου χρηματοδότη της Τουρκίας, Κατάρ, και των λοιπών Αραβικών χωρών του Κόλπου. Το ίδιο και στην Λιβύη, το ίδιο και στην Κύπρο. Η Τουρκία πρέπει να εμφανίζεται πάντα ως ο εγγυητής της ασφάλειας της μιας πλευράς (κατεχόμενης βόρειας Κύπρου, Κατάρ, δυτικής Λιβύης, βόρειας Συρίας, Αζερμπαϊτζάν κ.α.) έναντι της άλλης. 

Υστ.1: Εμείς, στην Ελλάδα της σχεδόν ανύπαρκτης στρατιωτικής βιομηχανίας και των ξένων βάσεων και των λοιπών εξαρτήσεων, δηλαδή στην Ελλάδα των ανέξοδων τηλεοπτικών πάνελ, αναπτύσσουμε στρατηγικές «πρώτου χτυπήματος». Την ίδια στιγμή, μετά το πρώτο, το δέκατο, το εκατοστό χτύπημα, δεν δεχόμαστε την Χάγη, γιατί αυτή θα εφαρμόσει τον διεθνή νόμο και την μέχρι σήμερα νομολογία που δεν μας συμφέρει 100%. Την ίδια στιγμή, δεν θέλουμε την Κύπρο συνομοσπονδιακά ενωμένη, ομοσπονδιακά ενωμένη, διαιρεμένη σε δύο κράτη. Την ίδια στιγμή, παραπονούμεθα διότι, αν και καταφέραμε, μετά από δεκαετίες, να ορίσουμε κρίσιμες ΑΟΖ με δύο γειτονικές χώρες, χάσαμε κάτι στην μοιρασιά (ξεχνώντας και πάλι την νομολογία, το έθιμο, αλλά και την τρέχουσα συγκυρία).

Υστ.2: Εν αντιθέσει προς την προηγούμενη κυβέρνηση (που, όπως είπε και ο Αποστολάκης, θα παρέδιδε τους 8 ζητούντες άσυλο αξιωματικούς, «αν δεν παρενέβαινε δυστυχώς η δικαιοσύνη»!), η παρούσα κυβέρνηση της χώρας αρχίζει να αρθρώνει λόγο για τα ανθρώπινα δικαιώματα της γείτονος, ώστε να διαμορφωθεί κάποτε η κατάλληλη διεθνής κοινή γνώμη για τις ευρύτερες συμμαχίες μας. (Να θυμηθούμε ότι οι Ην. Πολιτείες νίκησαν την Σοβ. Ένωση πολεμώντας την με όπλα αλλά και με τα ανθρώπινα δικαιώματα – ακόμη και με αυτά που παραβίαζε η ίδια.)