Βαβυλωνία

Κι όχι τόσο η έλλειψη πόρων. Άλλωστε αν κανείς αθροίσει τα λεφτά που ξοδεύτηκαν τουλάχιστον τα τελευταία, τριάντα (!) «ευρωπαϊκά» χρόνια, στην Κέρκυρα, θα εντυπωσιαστεί. Είναι βέβαιο ότι με τόσα λεφτά, ακόμα και χωρίς ιδιαίτερες κοινωνικές ανακατατάξεις, αυτός ο ευλογημένος τόπος, θα μπορούσε νάναι καλύτερος. Το πλιάτσικο, τον τσάκισε. Και η γραφειοκρατική αντιμετώπιση των ζητημάτων που αντιστρατεύεται τον ορθολογισμό. 

Όταν σ' ένα δρόμο, το οδόστρωμα «ανήκει» σε έναν φορέα της διοίκησης και τα πεζοδρόμια, και μάλιστα από ένα, σε άλλους δυο, βάλε και το υπουργείο Πολιτισμού, τότε εύκολα λαμβάνει κανείς μιαν εικόνα της βαβυλωνίας, που συνεπάγεται, στην καλύτερη περίπτωση, δυσκολία συνεννόησης ανάμεσα στις Υπηρεσίες.

Ο Δήμος π.χ. είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται τη διοίκηση της πόλης με τη διοίκηση του Λιμανιού, που «κατείχε» μέχρι χθες ολόκληρη την προνομιούχα, παραλιακή ζώνη. Ο ένας εκλέγεται δήμαρχος ο άλλος διορίζεται στον ΟΛΚΕ από το ΤΑΙΠΕΔ.

Μέχρι σήμερα αναμένεται από τη γραφειοκρατία της Κτηματικής Εταιρείας του Υπουργείου Οικονομικών να δεήσει να ασχοληθεί είτε με την παράδοση επιτέλους του παραλιακού μετώπου στον Δήμο είτε, στο μεταξύ, να κλείσει τα σκάμματα που χάσκουν στα κουρτελάτσα από του Δεσύλλα μέχρι τον Ανεμόμυλο, πριν θρηνήσουμε θύματα σ' αυτόν τον κερκυραϊκό πίθο των Δαναΐδων!

Αναλόγως ρητορικό παραμένει και το ερώτημα για τη διαχείριση των εθνικών οδών από την Περιφέρεια, όταν καμιά Υπηρεσία δεν αισθάνεται δική της υποχρέωση αυτήν την ευθύνη. Διαφορετικά όλο και κάποιος θα φρόντιζε ν' ανάψει τα γαμημένα, τα φώτα, που παραμένουν προκλητικά σβηστά, πότε 'δω και πότε εκεί, τουλάχιστον μια πενταετία τώρα!

Αν απαιτείται μια και μόνη πρόταση για την αντιμετώπιση αυτής της απίθανης και αιματηρής, όπως αποδεικνύεται, κατάστασης, είναι η δημιουργία ενός Οργανισμού για ολόκληρο το νησί, με αρμοδιότητα τη διαχείριση των δρόμων.