Τραμπ Εναντίον Κατεστημένου;

Τραμπ εναντίον του κατεστημένου; Ή, μήπως, το πιο βίαιο κατεστημένο; Το ίδιο ερώτημα τίθεται έναντι όλων των ηγετών, που διχάζουν τις κοινωνίες στην βάση της επικίνδυνα απλουστευτικής αντιπαράθεσης φίλου-εχθρού. (Όποιος διαφωνεί είναι εχθρός.) Σήμερα, ο διχασμός στις ΗΠΑ είναι εμφυλιοπολεμκός.

Ο Τραμπ ψηφίσθηκε από δεκάδες εκατομμύρια εργατών που, κατά τα προηγούμενα χρόνια, γνώρισαν την περιφρόνηση από τους πολιτικούς των δύο κυρίαρχων κομμάτων. Ο μεγιστάνας Τραμπ βρήκε τον πιο πειστικό τρόπο να παρουσιάσει τον εαυτό του ως τον υπερασπιστή των φτωχών και αδυνάτων.

Όταν έχεις εναντίον σου την γραφειοκρατία της Ουάσινγκτον, τα μέσα ενημέρωσης της χώρας και όλους τους χρυσοπληρωμένους ηθοποιούς του Χόλυγουντ και αθλητές του ΝΒΑ, τότε φαίνεσαι σαν ο μεγάλος αντίπαλος του συστήματος και του βαθέος κράτους. Τι άλλο μπορεί να είναι ένας που τα βάζει με την «παγκοσμιοποίηση» του Σόρος και του Μπιλ Γκέιτς, την «αριστερή μαφία» του Μπάιντεν και τα εκατομμύρια των «λαθρομεταναστών»; Τι άλλο μπορεί να είναι ένας που πολεμάει ανοιχτά τους διεθνείς οργανισμούς και τις διεθνείς συμφωνίες (Εταιρική Σχέση του Ειρηνικού, Κλιματική Συμφωνία του Παρισιού, Πυρηνική Συμφωνία για το Ιράν, Συνθήκη Πυρηνικών Μέσου Βεληνεκούς, Συνθήκη Ανοικτών Ουρανών, Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, UNESCO) καθώς και το ΝΑΤΟ και την Ευρ. Ένωση, και την ίδια στιγμή βρίζει πεζοδρομιακώς τους πολιτικούς ηγέτες της Ευρώπης - εκτός βέβαια του Ορμπάν, του Πούτιν, του Ερντογάν και του Μπόρις Τζόνσον; Ποιος άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ θα τολμούσε ποτέ να πει τόσα καλά λόγια για τους αιματοβαμμένους δικτάτορες Κιμ της Β. Κορέας και Νουτέρτε των Φιλιππίνων;

Σε δύο δεκαετίες, οι ΗΠΑ θα είναι μια χώρα με τους «λευκούς» ως μειονότητα. Μια μειονότητα που πάση θυσία θα πρέπει να υπερεκπροσωπείται στους θεσμούς, όπως και στο περίεργο εκλεκτορικό σύστημα – κατάλοιπο της εποχής της δουλείας. Σε δύο δεκαετίες, οι ΗΠΑ θα είναι οικονομικά δεύτερες, μετά από την Κίνα, και σοβαρά απειλούμενες από πολλές χώρες στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας και τεχνολογίας.

Σε δύο δεκαετίες, ο κόσμος θα είναι τόσο ασύμμετρα πολυπολικός, ώστε οι σημερινές 800 Αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις, σε 70 χώρες, θα είναι, περισσότερο από προβολή ισχύος, προβολή αδυναμίας. Αν κάποτε υπήρχε ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» απέναντι στον οποίο έπρεπε η Αμερική να προτάξει τα στήθη της, τώρα η κομμουνιστική Κίνα κάνει ό,τι κάνουμε κι εμείς, μόνο που το κάνει καλύτερα ως προς την πειθάρχηση των εργαζομένων. (Στην δε Αφρική, όπου εντοπίζονται οι σπάνιες γαίες, μέταλλα απαραίτητα στην σύγχρονη τεχνολογία, οι Κινέζοι εισέδυσαν όχι δια στρατιωτικής ισχύος.)

Για πολλούς λόγους, ο τραμπισμός ήλθε για να μείνει. Το τραμπικό ήθος καλλιεργήθηκε συστηματικά τα τελευταία χρόνια - και πριν από τον Τραμπ. Ο Τραμπ, τυχοδιώκτης επιχειρηματίας, που κάποτε έφτιαξε και πανεπιστήμιο-απάτη (αυτός που νόμιζε ότι η Φιλανδία είναι επαρχία της Ρωσίας έφτιαξε και πανεπιστήμιο για να μάθουν και οι άλλοι), και τηλεοπτικός αστέρας του τηλεπαιχνιδιού Apprentice, που απέλυε σαδιστικά τους παίκτες «στελέχη επιχειρήσεων», εξέφρασε ένα κοινό που διψούσε για τυχοδιωκτισμό και σαδισμό.

Όλα αυτά που δεν μπορούμε να τα κάνουμε εμείς, ας τα κάνει επιτέλους αυτός για εμάς. Εμείς δεν είμαστε παρά φιλήσυχοι νοικοκυραίοι και Proud Boys (και δεν μας ενδιαφέρει καθόλου αν η Φιλανδία είναι ή δεν είναι επαρχία της Ρωσίας).

Παραφράζοντας τώρα ένα παλιό δίλημμα, θα το προσαρμόσουμε στην ζέουσα επικαιρότητα ως εξής: Ανθρωπιά ή Βαρβαρότητα. Δημοκρατία ως φιλία διαφωνούντων ή δημοκρατία ως εργαλείο με τους οπλοφορούντες οπαδούς έξω από τα εκλογικά κέντρα (της Αριζόνα). Δημοκρατία ως τρόπος επίλυσης των υπαρκτών προβλημάτων της ανισότητας και της ανασφάλειας ή δημοκρατία ως τρόπος συγκάλυψης ενός καθεστώτος αυθαιρεσίας και ανομίας.