Μην πετάξεις τίποτα

Η δημοσιογραφία έπεται. Άλλωστε είναι ακόμα ένας από τους πολλούς εκείνους, που έτσι και σκεπάσεις το όνομα, τα βιογραφικά χαρακτηριστικά τους, κατ' αρχάς, ταυτίζονται.

Λιγότεροι εκείνοι που συνέχισαν. Ο Γιώργος το πήγε μέχρι τέλους. Το τέλος, που με τον έναν και τον άλλον τρόπο, αποστερεί εσχάτως όλο και συχνότερα εκείνους που προσδιόρισαν πρόσωπα και πράγματα. Με την προσωπικότητα, την αναλυτική σκέψη, την αισθητική. Έναν τρόπο ζωής, τέλος πάντων. Μια ούτως ειπείν, ιδεολογία.

Εκπρόσωπος μιας γενιάς, που τάχθηκε να γεφυρώσει την κομμουνιστική συνέχεια στην πολιτική σκηνή από την αντίσταση, την ήττα και τον απηνή διωγμό του νικητή/ηττημένου στη νέα πραγματικότητα του Μάη, της Άνοιξης, του Πολυτεχνείου.

Ανήκει στη νέα σχολή της δημοσιογραφίας. Εκείνη που διαδέχθηκε τα «ιερά τέρατα» της, μπολιάζοντας την εποχή με το «απόθεμα» και τις πεποιθήσεις τους.

Αν για την Ενημέρωση, ο Λυκούργος Κομίνης ήταν ο πολύτιμος νουνός της, ο Δελαστίκ υπήρξε ο μεγαλύτερος αδελφός. Το επαγγελματικό υπόδειγμα, το πρότυπο ψυχής.

Έτσι ξεκίνησαν όλα όσα τελειώνουν τώρα, κι όπως λέει ο ποιητής, «... κι όταν καλή ώρα φεύγουν φίλοι και κοινό και μονάχος μένω στο κενό, νιώθω να μου φέγγουν απ’ τις όχθες τις πλαϊνές, κάτι φαναράκια· των δασκάλων μου οι σκιές»!