Όπου έχει κράτος και εξουσία η Άνοιξη*
editorial
08 Οκτωβρίου 2020
/ 19:11
Στο φόντο της δικαστικής καταδίκης της εγκληματικής Χ.Α., σε media και social ξετυλίχθηκε το γαϊτανάκι που εκτείνεται από τη θέση «είμαστε όλοι αντιφασίστες» έως τον αντίποδα «τώρα που βρήκαμε φτυάρι και παπά ας θάψουμε όλο το χωριό».
Υπάρχουν στιγμές που αποκαλούνται ιστορικές. Τομές που επηρεάζουν τα πάντα από ‘κει και πέρα. Επιβεβαιώνονται στην συνέχεια από την αλλαγή των ηθών. Έτσι που να μπορεί να μιλήσει κανείς για μια νέα περίοδο.
Στο φόντο της δικαστικής καταδίκης της εγκληματικής Χ.Α., σε media και social ξετυλίχθηκε το γαϊτανάκι που εκτείνεται από τη θέση «είμαστε όλοι αντιφασίστες» έως τον αντίποδα «τώρα που βρήκαμε φτυάρι και παπά ας θάψουμε όλο το χωριό».
Ξεπρόβαλαν ως άλλοθι και οι συμψηφιστικοί υπαινιγμοί, λόγου χάρη για την Marfin ή και τη 17 Νοέμβρη.
Κι όμως η 3η Ελληνική Δημοκρατία, συχνότερα πια με τις θεσμικές της κρίσεις/αποφάσεις, βεβαιώνει το οριστικό της διαζύγιο με τα ήθη των δυο προηγουμένων, κυρίως με το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς. Ό, τι άλλο και να λέγεται, αυτό δεν παραγνωρίζεται.
Κι είναι έργω φόρος τιμής σε όσους ανάλωσαν τη ζωή της για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Νέοι άνθρωποι-σύμβολα, στέκουν έτσι δίπλα στους παλιότερους, συμπληρώνοντας με δυναμικό τρόπο αυτήν την εθνική δημοκρατική ομάδα.
Τέτοιος ήτανε ο Παύλος Φύσσας, η οικογένεια και ο περίγυρός του. Πολλαπλώς μεγαλύτερη η έμπνευση που προσέφερε και η επιρροή του στην αναπαραγωγή της δημοκρατικής νέας γενιάς.
Κι όσοι γοητεύτηκαν από τον Γρ. Λαμπράκη, το θάρρος και τη διαδρομή ζωής του, ματίζουν με ικανοποίηση το νήμα των προοδευτικών προσδοκιών.
Υπόθεση που οι μεμψίμοιροι αποκάλεσαν τελειωμένη, όπως κάποιοι προηγούμενοι κατηγορούσαν τη νεολαία των αρχών του ’70 ως αποβλακωμένους με τα ποδοσφαιρικά τεχνάσματα της Χούντας για να πέσουν από τα σύννεφα, λίγο μετά τον Νοέμβρη του ’73! Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα…
Στο φόντο της δικαστικής καταδίκης της εγκληματικής Χ.Α., σε media και social ξετυλίχθηκε το γαϊτανάκι που εκτείνεται από τη θέση «είμαστε όλοι αντιφασίστες» έως τον αντίποδα «τώρα που βρήκαμε φτυάρι και παπά ας θάψουμε όλο το χωριό».
Ξεπρόβαλαν ως άλλοθι και οι συμψηφιστικοί υπαινιγμοί, λόγου χάρη για την Marfin ή και τη 17 Νοέμβρη.
Κι όμως η 3η Ελληνική Δημοκρατία, συχνότερα πια με τις θεσμικές της κρίσεις/αποφάσεις, βεβαιώνει το οριστικό της διαζύγιο με τα ήθη των δυο προηγουμένων, κυρίως με το ανώμαλο μετεμφυλιακό καθεστώς. Ό, τι άλλο και να λέγεται, αυτό δεν παραγνωρίζεται.
Κι είναι έργω φόρος τιμής σε όσους ανάλωσαν τη ζωή της για τις δημοκρατικές ελευθερίες. Νέοι άνθρωποι-σύμβολα, στέκουν έτσι δίπλα στους παλιότερους, συμπληρώνοντας με δυναμικό τρόπο αυτήν την εθνική δημοκρατική ομάδα.
Τέτοιος ήτανε ο Παύλος Φύσσας, η οικογένεια και ο περίγυρός του. Πολλαπλώς μεγαλύτερη η έμπνευση που προσέφερε και η επιρροή του στην αναπαραγωγή της δημοκρατικής νέας γενιάς.
Κι όσοι γοητεύτηκαν από τον Γρ. Λαμπράκη, το θάρρος και τη διαδρομή ζωής του, ματίζουν με ικανοποίηση το νήμα των προοδευτικών προσδοκιών.
Υπόθεση που οι μεμψίμοιροι αποκάλεσαν τελειωμένη, όπως κάποιοι προηγούμενοι κατηγορούσαν τη νεολαία των αρχών του ’70 ως αποβλακωμένους με τα ποδοσφαιρικά τεχνάσματα της Χούντας για να πέσουν από τα σύννεφα, λίγο μετά τον Νοέμβρη του ’73! Και περάσανε μέρες πολλές μέσα σε λίγη ώρα…
- Από τη μεγάλη έξοδο του Ο. Ελύτη (Άξιον εστί 1964)
