Κάτι σάπιο υπάρχει στα βασίλειο της Δανιμαρκίας*
Editorial
02 Σεπτεμβρίου 2016
/ 15:45
Ήλθε τον περασμένο Απρίλιο η Επιτροπή για την αξιολόγηση της ΔΕΥΑΚ, ως φορέα εκτέλεσης του έργου των φραγμάτων κι όταν έφυγε είχε ένα σφίξιμο στο στομάχι...
Ο Δήμος διατείνεται ότι έχει επάρκεια προσωπικού π.χ. στην καθαριότητα αλλά και πόρους, κι όμως η αποκομιδή εξακολουθεί να χωλαίνει, τα μηχανήματα μπαίνουν στο συνεργείο και ξεχνούν να βγουν ενώ προσφάτως κάποιος αλησμόνησε να ανανεώσει τα ασφαλιστήρια συμβόλαια των απορριμματοφόρων! Παλαιότερα ο Δήμος επί Τρεπεκλή και με αφορμή προβλήματα στοιχειώδους λειτουργίας του αθλητικού κέντρου ΕΑΚΚ, είχε ζητήσει να το πάρει ο Δήμος, να το δουλέψει. Το κανονιστικό πλαίσιο προς τούτο, υπάρχει...
Τώρα συζητάμε την παραχώρηση του παραλιακού μετώπου της πόλης στον Δήμο ώστε μεταξύ των άλλων να λυθεί και ο γόρδιος δεσμός του ιδιότυπου καταφυγίου τουριστικών σκαφών στον ΝΑΟΚ, προς όφελος του ιστορικού και δημοφιλούς σωματείου. Η προέκταση της σκέψης μπορεί και να οδηγήσει στον συλλογισμό ότι δηλ. το λιμανάκι εκεί μελλοντικά θα το λειτουργεί ο Δήμος και τα έσοδά του θα κατευθύνονται στο ταμείο του σωματείου. Λαμπρά, όμως με αυτή την αφορμή επανέρχονται οι αναμνήσεις της αδιέξοδης και εκκρεμούσας μέχρι ώρας, περιπέτειας των δημοτικών λιμανιών της Παλαιοκαστρίτσας και της Μπενίτσας! Παλαιότερα καλός φίλος της στήλης υποστήριζε ότι καλύτερα είναι να παραμείνει η χερσαία λιμενική ζώνη στον ΟΛΚΕ παρά να πάει στο Δήμο, ως εγγύηση ότι θα πραγματοποιηθούν έτσι τα μεγάλα έργα. Το ζοφερό αποτέλεσμα της δικαιοδοσίας του ΟΛΚΕ εξακολουθεί η μετατροπή ολόκληρου του παραλιακού μετώπου της πόλης σε εγκαταλελειμμένο εργοτάξιο, σπαρμένο με αστοχίες! Μήπως έχουμε κάνει κάποιο θεμελιώδες λάθος σε σχέση με τις υποχρεώσεις μας ως πολίτες, εργαζόμενοι στο Δήμο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, και ως εκπρόσωποι των τοπικών θεσμών και φορέων; Διότι, δεν μπορεί αυτή η αλγεινή και πάντως γενικευμένη εικόνα, να είναι απλώς μια σύμπτωση, ένα κακό παιχνίδι της τύχης, μια μπλόφα της μοίρας... Κάτι συνδέει όλες αυτές τις περιπτώσεις.
*Άμλετ, Ουίλιαμ Σαίξπηρ
