Κέρκυρα, Κέρκυρα, με το καραβάκι στο πέτο!

Εξαιρετική προβολή, που αξιοποίησε ελάχιστα. Η ομάδα που φτιάχτηκε υποχρεωτικά επί δικτατορίας, προκαλώντας τότε την αντίδραση των λεηλατημένων Ολύμπιων, βρέθηκε αμέσως σε εθνική κατηγορία και έτσι αναβάθμισε τα ποδοσφαιρικά πράγματα στο νησί.

Όμως όλα αυτά τα χρόνια πολύ λίγα βήματα έγιναν στις υποδομές και τα φυτώρια. Έτσι που οι Κερκυραίοι παίκτες να σπανίζουν ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν υπήρξε ούτε ένας στους 16 του ΑΟΚ, που να κατάγεται από το νησί, με ότι αυτό σημαίνει για τους ντόπιους φίλους του ποδοσφαίρου. Αλλά θα πει κάποιος, ούτε οι παναθηναϊκοί μένουν πια στους Αμπελόκηπους.

Ο Καλογιάννης ήλθε, φέρνοντας μαζί του και καμια εικοσαριά δελτία ποδοσφαιριστών, σπρώχνοντας τη μεγάλη ομάδα στην μεγάλη κατηγορία. Ανέβηκε, κατέβηκε, ξανανέβηκε, δεν στέριωσε. Άλλαξε ΑΦΜ και διοίκηση. Ο κόσμος δεν ακολούθησε. Ακόμα και ματς φιέστα παραμονής στη μεγάλη κατηγορία έδωσε με λιγοστούς φίλους στην κερκίδα.

Πολλοί παραλληλίζουν αυτήν την συναισθηματική απαξία με την ανάλογη της Ξάνθης, που όταν έγινε Σκόντα κι άλλαξε χρώματα, κι από πράσινη έγινε κόκκινη, ό, τι και νάκαναν οι Πανόπουλοι (σ.σ. και δεν έκαναν λίγα), δεν είχαν την αναμενόμενη απήχηση.

Ο καιρός πέρασε κι οι παλαίμαχοι του ΑΟ Κέρκυρα ξαναπήραν την ομάδα, την έβαλαν στο τοπικό, με μύχια επιδίωξη να πάει τρένο και ν' αποκτήσει την παλιά της αίγλη και ίσως την αξία της.

Αναλόγως και οι επίγονοι του άλλου ΑΦΜ, με την ομάδα σε εθνική κατηγορία και ένα γκρουπ υπολογίσιμων χορηγών/επενδυτών, σηκώνουν το γάντι της πρόκλησης. Θέλουν να είναι εκείνοι που θα θεωρούνται η πρώτη και η μεγάλη ομάδα του νησιού.

Το σίγουρο είναι ότι δεν υπάρχει θέση για δυο ίδια brand από το νησί. Και μάλιστα με το τοπωνύμιο στη θέση της καρδιάς.

Άρα οι εκδοχές είναι τρεις. Ή να επικρατήσει κάποιος. Ή να τα βρούνε, προϊόντος του χρόνου. Ή να ξαναγυρίσουμε στις ηρωϊκές εποχές του Άρη και του Ελλήσποντου, στην Σπιανάδα!