Πεδίο βολής φτηνό που ασκούνται βρίζοντας ξένοι φαντάροι

Από κυβερνητικής πλευράς, η εξέλιξη μετά και την αποδοχή της ιστορικότητας της Συμφωνίας των Πρεσπών, παρουσιάζεται ως ενδυνάμωση των ελληνικών θέσεων έναντι των τουρκικών διαθέσεων.

Ακόμα κι αν ήταν έτσι όμως, πρόκειται για ποιοτική αναβάθμιση της εξάρτησης του ελληνικού σχηματισμού από τις ΗΠΑ/ΝΑΤΟ, ιστορικά ανάλογη εκείνης της δεκαετίας του 1950. Σηματοδοτεί τις επιλογές της Αθήνας με την ελπίδα να παραμείνει φαινομενικά αλώβητη κατά τη διαμόρφωση της νέας γεωγραφίας.

Το «φαινομενικά» δεν οφείλεται σε εμμονικούς, αντιπολιτευτικούς συλλογισμούς αλλά στο γεγονός ότι η εκχώρηση κοιτασμάτων, της εκμετάλλευσης και των χώρων διέλευσης των ενεργειακών δικτύων, αίρει τα περί εθνικής ανεξαρτησίας ή αν θέλετε τα προσαρμόζει στο νέο περιεχόμενο της ορολογίας, που είναι κατάδηλα, κατ' ευφημισμόν.
 

Το ίδιο και το αυτό, συμβαίνει και στο πεδίο των νέων εμπορικών δικτύων. Και για όσους αμφιβάλουν, οι περιπτώσεις των κινέζικων επενδύσεων στον Περαία και της εκχώρησης μπιρ παρά, του τρένου στους Ιταλούς, βεβαιώνουν του λόγου το αληθές. Και βαρύνουν τις περιόδους διακυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ έως και τον ΣΥΡΙΖΑ. Με το ζόρι ή εκουσίως; Πολύ μικρή σημασία έχει για το τελικό αποτέλεσμα.

Άλλωστε τα προτάγματα της εθνικής ανεξαρτησίας, στα οποία σημειωτέον κανείς πλέον δεν αναφέρεται, εκτός ίσως των ύστερων μακεδονομάχων, που κι αυτοί το κάνουν με όρους Μ. Αλεξάνδρου, διολίσθησαν στην ανυπαρξία με την συμπερίληψη της Χώρας στον υπερεθνικό καταμερισμό και με τους όρους που αυτό έγινε. Στην τελευταία του φάση μάλιστα, η ελληνική Αριστερά, με την πλάτη στον τοίχο, έβγαλε έρπη ζωστήρα από το κακό της!

Υπενθυμίζεται ότι όσοι Έλληνες καταχωρήθηκαν στις ιστορικές δέλτους ως μεγάλοι ηγέτες, ήταν εκείνοι που είχαν περισσότερο άποψη για τη διεθνή θέση της Χώρας και τις εξ' αυτής σχέσεις της, παρά για τα ζητήματα εσωτερικής πολιτικής.

Ο λόγος; Μα η κυριαρχία των εξωτερικών, λόγω γεωγραφίας κυρίως, επί των εσωτερικών ζητημάτων. Η στρατηγική τους είναι εκείνη, εξ αιτίας της οποίας τους μνημονεύουμε, εμπνέει και στρατεύει.
Όλα τα άλλα είναι προσχηματικές «αγκωνιές» και αμήχανα χαμόγελα κάτω από υγειονομικές μάσκες, με το εθνόσημο...