Που εδρεύει και που εδράζεται η Πολιτική Προστασία;

Το στήσιμο του σκηνικού επαναλαμβάνεται ως ανταγωνισμός συμφερόντων τοπικού χαρακτήρα συνεπικουρούμενου από την ένθεν κακείθεν επωδό περί των μοναχοφάηδων Κερκυραίων, και των άλλων, που αντιτίθενται σ' αυτήν την συμπεριφορά των περιφερειακών, δήθεν «πρωτευουσιάνων». Η αφορμή δίνεται από τις αψιμαχίες για την έδρα της Πολιτικής Προστασίας, μια ακόμα ευκαιρία για να υψωθούν ανάλογα επιχειρήματα.

Ο λόγος γίνεται για την συνοχή της Περιφέρειας και τη λειτουργική αποτελεσματικότητα της διοίκησής της, βεβαίως επ' ωφελεία όλων.

Κατά το πρόσφατο παρελθόν, της μετακλητής, περιφερειακής Διοίκησης, επικράτησαν σκέψεις «χαλαρής νησιωτικής ομοσπονδίας» για τον καταμερισμό των πόρων του περιφερειακού προγράμματος με ποσοστώσεις. Πολιτικές ολέθριες, όπως αποδείχθηκε εκ του αποτελέσματος, που απέδωσαν κακοτεχνίες και πάντως ουδέποτε και σε τίποτα δεν περιορίσαν ζητήματα ανισομετρίας κι έτσι απόκλισης των μικρών τοπικών μικροκλιμάκων. Αναπαράγοντας σχήματα της ελληνικής υδροκέφαλης κρατικής αρχιτεκτονικής, κέντρου - περιφέρειας. Όμως σε κανενός, ποτέ, το πρόγραμμα, υπήρξε πολιτική οπτική άρσης της ανισομετρίας, που εντείνεται από, αλλά δεν οφείλεται στη νησιωτικότητα.

Απόδειξη ότι η αποψίλωση του κερκυραϊκού «κέντρου» της ΠΙΝ από διοικητικές αρμοδιότητες ενώ δυσαρέστησε την κερκυραϊκή γραφειοκρατία στην πολιτική και τις Υπηρεσίες, σε τίποτα δεν συνέβαλε ως προς την υπηρεσιακή αποσυγκέντρωση και δι' αυτής στη μεγαλύτερη, αποτελεσματικότερη και την καλύτερη ισορροπία. Ίσως να ικανοποίησε άλλες τοπικές γραφειοκρατίες όμως αυτή η επιδίωξη, ποτέ δεν ομολογήθηκε... Εκεί που αποδείχθηκε η ακραία διοικητική περιθωριοποίηση στην ΠΙΝ ήταν στον εξακοντισμό διοικητικών θεσμών εκτός, δια του οποίου αμφισβητείται ευθέως, όχι η συνοχή, αλλά η υπόστασή της.

Η όλη υπόθεση στημένη με το κεφάλι ψηλά και τα πόδια στη γη, κι όχι τοπικιστικά ανεστραμμένη, ζητάει την αξίωση του μεγάλου και δυναμικού, οικιστικού σχηματισμού της πόλης της Κέρκυρας επ' ωφελεία και του ακρότατου ακρωτηρίου της μακρινής Ζακύνθου. Κι αυτό όχι στα λόγια αλλά αποδεδειγμένα και με συμπεριφορά παραμετροποιημένη ώστε να είναι πειστική και λειτουργική. Μια τέτοια συζήτηση μάλιστα, θα ήταν υπέρ της περιφερειακής συνοχής, ορίζοντας εκ νέου τη διοικητική αρχιτεκτονική της.