Διαόλου κάλτσα
editorial
21 Ιουλίου 2020
/ 08:04
Όταν ο Λένιν έλεγε ότι θα συμμαχήσει ακόμα και με το διάολο για να προχωρήσει το επαναστατικό του σχέδιο, δεν μπορούσε να φανταστεί το ρηχό τσιτάρισμα και αυτής της φράσης του.
Όταν επαναλαμβάνεται άκριτα, απομένοντας μισό, (σ.σ. δίχως δηλ. την επαναστατική προοπτική), γίνεται συνήθως το συνώνυμο του καιροσκοπισμού! Τι άλλο θα ήταν άλλωστε η συμμαχία, ακόμα και με το διάολο, προκειμένου να κάμουμε τη δουλειά μας, αγνοώντας τον συσχετισμό των δυνάμεων, των συμφερόντων και του χρήματος; Και ποιος ακριβώς είναι ο διάολος σε κάθε μια περίπτωση;
Από τον Ερημίτη άρχισε το ελληνικό Δημόσιο να ξεπουλάει τα ασημικά του, κατ' εντολή των δανειστών, προκειμένου να αποφύγει την άτακτη χρεοκοπία. Ενέργεια συνοδευόμενη από τη δογματική επωδό ότι τα πάντα όλα είναι αγοραία, δυνάμει στοιχεία παραγωγής υπεραξίας και έτσι οικονομικής μεγέθυνσης άρα υπέρβασης της ύφεσης και επούλωσης των πληγών του δημόσιου φαλιμέντου.
Η τοπική κοινωνία αντέδρασε, έχοντας εισπράξει ήδη παντοιοτρόπως την προϊούσα καταστροφή της φύσης, με την ανοχή της, από τη χρόνια και αλόγιστη μετατροπή κάθε εκατοστού σε αγοραίο, αναπτυξιακό πόρο, στρεβλώνοντας και ανατρέποντας ισορροπίες, που ματαίως η φύση προσπαθεί να αποκαταστήσει.
Το κίνημά της, περιβαλλοντικό ενώ επρόκειτο για μια μάχη οπισθοφυλακών με κραυγαλέα, αλίμονο, την πολιτική αντιφατικότητα. Τοπικά θεσμικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ο Δήμος και η Περιφέρεια π.χ., εναντιώνονταν στην επένδυση, την ίδια ώρα που οι κυβερνητικοί και οι κρατικοί, αρμόδιοι παράγοντες του κόμματος, πλειοδοτούσαν σε συμπεριφορές εκποίησης με κάθε τρόπο. Παραβλέποντας ακόμα και αξιακές αναφορές της οικείας ΔΟΥ για την τιμή και το χρήμα.
Παραλλήλως, διάφοροι ξένοι ιδιοκτήτες, πριν συμπήξουν μέτωπο προστασίας του κερκυραϊκού περιβάλλοντος, παραβίαζαν με κάθε τρόπο την επιβεβλημένη πρόσβαση στις ακτές μέσα από τις ιδιοκτησίες τους. Καθιστούσαν έτσι την επικράτειά τους, απαγορευμένο τόπο για όλους και για τους ντόπιους, που άρχισαν να αισθάνονται αποκλεισμένοι, πρόσφυγες στην ίδια τους τη γενέτειρα.
Από την όλη εξέλιξη φαίνεται επίσης και πόσο στημένο είναι το υποτιθέμενα, οικονομικά αντικειμενικό παιχνίδι της ανάκαμψης. Κι έτσι αποδεικνύεται το ρηθέν, ότι δηλ. ο διάολος έχει πολλά ποδάρια. Κατ' άλλους, κοντά ποδάρια. Όπως και νάχει όμως, όποιος τρώει με το διάολο πρέπει νάχει μακρύ κουτάλι, μια που πιάσαμε τις παροιμίες.
