Μην παραχαράσσετε την ιστορία - Τα καποδιστριακά

Εν ολίγοις, οι συνωμότες απεργάζονται τα βρωμερά τους σχέδια επειδή μας φθονούν και μας ζηλεύουν. Κατά καιρούς και κατά περίπτωση, το σενάριο αφορά σε όλους τους οπαδούς των -ισμών από τον ελληνισμό έως και τον κομμουνισμό. Η αντίδραση εν αγανακτήσει και ηρωική βεβαίως, με τα γνωστά στερεότυπα, «φτάνει πια», «δεν πάει άλλο» κλπ συναφή. Πρόσφατο πεδίον δόξης, η υπεράσπιση της ιστορικής φήμης του Καποδίστρια όταν πανεπιστημιακός και μέλος της Επιτροπής Αγγελοπούλου συνελήφθη να χαρακτηρίζει τις επιλογές του πρώτου Κυβερνήτη σε σχέση με το υφιστάμενο την εποχή εκείνη, Σύνταγμα της Τροιζήνας. Τότε ήταν που ειδικά εμάς, τους συντοπίτες του κυβερνήτη, μας έλουσε ιερά οργή κατά του βλάσφημου και με στεντόρεια τη φωνή απαιτήσαμε από τους ύπατους εκπροσώπους των εθνικών θεσμών να μας προστατέψουν από όσους επιβουλεύονται την πεποίθηση και την εικόνα που έχουμε εμείς για τον εαυτό μας. Και τούτο άσχετα αν αυτή η εικόνα επιβεβαιώνεται συχνά στην πράξη.

Όσον αφορά στην αφορμή της συμπλήρωσης δυο αιώνων από την επανάσταση του '21, παρέχεται μιας πρώτη τάξεως ευκαιρία για αναστοχασμό των Ελλήνων. Η ελαύνουσα νέα γεωγραφία, που ανεστάλη (!) προσωρινά ως αντίκτυπος στο πεδίο της εσωστρεφούς μαζικής επικοινωνίας, ζητάει την κατάθεση σκέψεων επί των σημερινών δεδομένων και επιδιώξεων. Ήγουν, έμπνευση πολιτικών ως απάντηση στις απαιτήσεις των τωρινών καιρών κι όχι της τρίτης δεκαετίας του 19ου αιώνα. Βεβαίως και η ιστορική αναφορά σε πρόσωπα και πράγματα επιβάλλεται ώστε να αποκαθίσταται το νήμα της διαδρομής στον χρόνο, όχι όμως συμπλεγματικά, απολογητικά και κυρίως όχι λογοκριτικά απέναντι σε ότι νομίζουμε ότι αμφισβητεί την αυθεντία μας στα γεγονότα. Ιδιότητα που προφανώς διατηρούμε λόγω εντοπιότητας. Αν δεν ξέρουμε εμείς τον Καποδίστρια, που είναι αίμα μας, τι να μας πει κι αυτός ο τύπος, που είναι και Χατζής; Και εν πάση περιπτώσει αυτή την ευαισθησία για τον Κυβερνήτη ας την εκδηλώναμε νωρίτερα όταν παραχωρούνταν τα «ασημικά» του φερώνυμου αεροδρομίου στους «δημοκρατικούς» απόγονους του Μέτερνιχ! Αλλά τότε μας δίχασαν οι ευρωπαϊκές προτεραιότητες...