Ποιος πολιτισμός; ποια ιστορία;

Η γαλλική πρωτεύουσα μας πρόσφερε τότε απλόχερα ότι και σε κάθε επισκέπτη της, η προοπτική όμως της καθημερινής επιστροφής σε ένα μουντό, άχρωμο δωμάτιο ξενοδοχείου με αγενές προσωπικό και πλαστικό πρωινό, έκανε την «πόλη του φωτός» να χάσει κάμποσο απ΄ το φως της στα μάτια μας.

Αντίθετα, στο τουριστικότατο - και πανέμορφο - Τσεσμέ (για μας, Κρήνη), το resort μας ήταν άψογο, το προσωπικό σχεδόν δουλικό, το φαγητό εξαίσιο και το πρωινό αληθινή γιορτή. Λίγα μέτρα όμως μακρύτερα, οι ξέχειλοι κάδοι των σκουπιδιών βρωμούσαν αποσύνθεση, συνηγορώντας με τον πιο απτό τρόπο υπέρ των στερεοτυπικών, προ-ταξειδιωτικών συμβουλών: εκτός ξενοδοχείου στην Τουρκία, ούτε νερό!

Σε άρθρο της στην Καθημερινή του Σαββάτου 23/07 η Μ. Πουρνάρα επισημαίνει ότι ο πλέον δυναμικά αναπτυσσόμενος και ο επικερδέστερος (μιλάνε οι αριθμοί) τομέας της τουριστικής βιομηχανίας είναι αυτός που βασίζεται στο συνολικό βίωμα ενός επιτυχημένου ταξειδιού, στη δημιουργία μιας αδιάσπαστης αλυσίδας αναμνήσεων κάθε μια εκ των οποίων συμπληρώνει και μεγιστοποιεί την άλλη: «ο απαιτητικός επισκέπτης, ο θηρευτής των εμπειριών δηλ., περιμένει από τον τόπο υποδοχής μια «ενορχηστρωμένη» ικανοποίηση πολλών αισθήσεων. Θέλει κατάλυμα υψηλών προδιαγραφών, ωραία εδέσματα, υψηλή αισθητική και φυσικά, κάλυψη της ανάγκης του για μάθηση, καλλιέργεια και εξερεύνηση». Δεν ενδιαφέρεται για τα «μπιτσόμπαρα» της Μυκόνου (και των μιμητών της) και δεν αφήνει 500ευρα σε πουρμπουάρ. Πληρώνει όμως ευχαρίστως το καλό ξενοδοχείο, το προσεγμένο δείπνο και τις ακριβές αγορές, όταν εντάσσονται σε ένα γενικότερο πλαίσιο πολιτισμού και οργάνωσης.

Σε άρθρο της Ενημέρωσης με τίτλο «ανησυχούν οι τουριστικοί πράκτορες», οι εμπλεκόμενοι στον τουρισμό κατηγορούν για τα χαμηλά τους έσοδα «τους πολλούς αλλά φθηνούς τουρίστες, τις λίγες διανυκτερεύσεις, τα φθηνότερα πακέτα, τις υψηλές τιμές, τις αναγκαστικές προσφορές, την υψηλή φορολογία την all inclusive πρακτική», τον Θεό τον ίδιο..
Αναρωτήθηκαν όμως ποτέ για το τι είδους υποδομές προσφέρονται σε αυτούς από τους οποίους απαιτούμε να ξοδέψουν; Για την μέχρι πρότινος για παράδειγμα αθλιότητα των βουνών από σάπια σκουπίδια, όχι μόνον στις κρυμμένες από ντόπιους και ξένους χωματερές αλλά στην ίδια την πόλη, έξω από το παλάτι, μπροστά στο παλαιό φρούριο, κάτω απ΄την Ιόνιο Ακαδημία; Ή για το αίσχος της αδιαφορίας για την καθίζηση του δρόμου προς το Αχίλλειο, η επίσκεψη στο οποίο έχει μετατραπεί σε άσκηση θάρρους για τους οδηγούς των λεωφορείων και τους ξεναγούς, που δεν ξέρουν που να βάλουν τα μούτρα τους οι άνθρωποι, αναγκασμένοι να μιλάνε για πολιτισμό και ιστορία μπροστά σε έναν τέτοιο κατάφωρο διασυρμό τους;