Κατά το 16ο έτος του Πελοποννησιακού Πολέμου (416-415 π.Χ.), οι Αθηναίοι, πολιορκούντες τους Μηλίους, στέλνουν πρέσβεις για να προτείνουν μια άνευ όρων παράδοση και υποδούλωση των δευτέρων στους πρώτους. Οι Μήλιοι, από την πλευρά τους, - σε ένα διάλογο που διδάσκεται σε όλες τις σχολές πολέμου - προβάλλουν λογικά επιχειρήματα περί δικαιοσύνης.
Αθ: Δεν θα κάνουμε χρήση ωραίων φράσεων υποστηρίζοντες δια πολλών λόγων, που δεν πρόκειται να πείσουν κανένα, ότι την ηγεμονία την αποκτήσαμε δίκαια… Ζητούμε όμως και από εσάς να μη νομίσετε ότι θα μας πείσετε. Επιβάλλεται να επιδιώξουμε και εμείς και εσείς ό,τι θεωρούμε αληθώς κατορθωτό, αφού και οι δύο γνωρίζουμε ότι κατά την συζήτηση των ανθρωπίνων πραγμάτων το επιχείρημα του δικαίου έχει αξία μόνο όπου υπάρχει ίση δύναμη προς επιβολή αυτού. Ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο ασθενής παραχωρεί ό,τι του επιβάλλει η αδυναμία του...
Μήλ: Πώς μπορεί να είναι εξ ίσου συμφέρον για εμάς να γίνουμε δούλοι και για εσάς να γίνετε κυρίαρχοί μας;
Αθ: Διότι σας παρέχετε η ευκαιρία να υποταχθείτε αποφεύγοντας τα έσχατα δεινά…
Μήλ: Ώστε δεν θα δεχθείτε να είμαστε φίλοι σας, αντί εχθροί, διατηρούντες την ειρήνη και την ουδετερότητά μας; (ΣΤΓ.: Ενώ ως άποικοι εκ Σπάρτης θα μπορούσαμε να είμαστε σύμμαχοι της Σπάρτης.)
Αθ: Όχι, διότι η έχθρα σας μάς βλάπτει πολύ λιγότερο από την φιλία σας, καθόσον στα μάτια των υπηκόων μας η φιλία σας θα είναι τεκμήριο της αδυναμίας μας, ενώ το μίσος σας είναι τεκμήριο της δύναμής μας. Take it or leave it!
Η παρεισδύσασα τελευταία φράση, απευθυνόμενη αιώνες αργότερα από Ευρωπαίο αξιωματούχο προς Έλληνα υπουργό, αποδίδεται αρχαϊστί ως εξής: «Περί σωτηρίας η βουλή, προς τους κρείσσονας πολλώ μη ανθίστασθαι.»
Ως γνωστόν, οι Μήλιοι, μη ενδίδοντες τελικώς, αφανίσθηκαν μέχρις ενός (του Βαρουφάκη περιλαμβανομένου!). Εκείνο που στις σχολές πολέμου παραλείπουν είναι το να συσχετίσουν το άδοξο τέλος των Αθηναίων στον Πελοποννησιακό Πόλεμο με την οίηση και την αλαζονεία έναντι ασθενεστέρων.