Ελεύθερες ακτές για όλους!

Αυτή η απειλή, που σηματοδοτείται από το ενδεχόμενο να τρέξει τελικώς η επένδυση στο κύριο και βασικό γήπεδο του Ερημίτη, που μεταβιβάστηκε εκ των υστέρων κατά κυριότητα, είναι ο κανόνας σε πλείστες όσες περιπτώσεις παραθαλλάσιων ιδιοκτησιών στην πολύπαθη Κέρκυρα. Εκεί δηλ. που με την αναπάντεχη αρωγή του ανάγλυφου του εδάφους, κυρίως όμως με την αποδεδειγμένη αδυναμία των Υπηρεσιών του Δημοσίου να προστατέψουν το δικαίωμα του κάθε ενός να βρεθεί στην κοινόχρηστη παραλία, μετατρέπονται σε ιδιωτικό άβατο. Τα παραδείγματα πολλά. Το ισοδύναμο του ενδιαφέροντος πλουσίων για την προστασία της περιουσίας τους από τη γύρω δόμηση γίνεται την ίδια ώρα η απαγόρευση της διέλευσης μέσω αυτής προς την παραλία αντιθέτως με ότι επιβάλλεται από το Σύνταγμα και τους νόμους.

Η παρατήρηση αυτή, καλόν είναι να μη διαβαστεί ανάποδα. Ότι δηλ. εδώ που φτάσαμε και με δεδομένη την εκδήλωση της αυθαιρεσίας και της διοικητικής αβελτηρίας, ας πάει κι το παλιάμπελο, ο Ερημίτης. Αλλά ορθά, δηλ. ας αντλήσει η σημερινή, τοπική Διοίκηση από τις αναμνήσεις παλαιότερων συμπεριφορών της όταν γκρέμιζε μάντρες στις παραλίες εκείνες που μεγάλες και μικρότερες μονάδες τις οριοθετούσαν αποκλειστικά για τους πελάτες τους. Το γεγονός ότι επικεφαλής εκείνης της εκστρατείας ήταν ο δήμαρχος Γ. Κούρκουλος τότε, συνηγορεί και με την ανάγνωση των χαρακτηριστικών της εποχής, που η αντίδραση του κοσμάκη σε τέτοιου είδους αποκλεισμούς ήταν και αυτονόητη και επιβεβλημένη. Κι αυτό γράφεται αυτοκριτικά αφού εκείνες τις ενέργειες ίσως και να τις σχολιάσαμε με δυσπιστία. Όμως το αποτέλεσμα μας διέψευσε. Όχι μόνον αποδόθηκε το συνταγματικό δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στις συγκεκριμένες περιπτώσεις αλλά σφίξανε και τα γάλατα σε πλήθος άλλων και ανεστάλη προσωρινά η μανία της ιδιοποίησης των κοινόχρηστων χώρων σε επίρρωση του πλούτου, των γνωριμιών κλπ
Κι ύστερα ήλθε η ανάπτυξη, που στην συνείδηση του κάθε πονηρού, έγινε κι αυτή ταυτόσημη έννοια της ιδιοποίησης του δημοσίου χώρου ως αυτονόητο δικαίωμα ή αναπτυξιακή δουλεία. Και 'δω βρέθηκαν ριψάσπιδες να πλειοδοτήσουν σε υποχωρητικότητα έναντι των δικαιωμάτων και ενδοτικότητα έναντι της τάσης απαλλοτρίωσης του χώρου και του χρόνου. Κατάσταση που καθιστά την προσδοκία της ανάπτυξης, εφιάλτη. Ας είναι η υπόθεση του Ερημίτη μια τουλάχιστον αφορμή αναστοχασμού και κατά συνέπεια δράσης για την κατάσταση αυτή. Ελεύθερος Ερημίτης λοιπόν αλλά και η υπόλοιπη ανατολική ακτή, ένθεν κακείθεν!