Η παραλία του Μον Ρεπό
Χρυσόστομος Μπούκας
06 Ιουνίου 2016
/ 17:14
Η παραλία του Μον Ρεπό, είναι ένα θαυμάσιο περιβάλλον, δίπλα στο καταπράσινο ομώνυμο κτήμα, στην άκρη της Γαρίτσας με όμορφη ακτή και καθαρά νερά. Κρύβει για τον καθένα Κερκυραίο αναμνήσεις, αθώα φλερτ και περιπέτειες μιας και σχεδόν όλα τα παιδιά πέρασαν κάποια στιγμή από τον πόντε της παραλίας. Όμορφες στιγμές.
Εξυπηρετεί την ψυχαγωγική ανάγκη και χαλάρωση της ευρύτερης περιοχής Ανεμομύλου και Γαρίτσας, αλλά και όλης της πόλης. Ιδιαίτερα του απλού λαού, του μεροκαματιάρη, της νοικοκυράς, των μικρών παιδιών και των εφήβων. Με τα πόδια πάνε, με τα πόδια γυρίζουν στο σπίτι τους μετά από μια δροσιστική βουτιά. Και οικονομικά. Ένα μικρό εισιτήριο εσόδου, ίσα ίσα για την διατήρηση της καθαριότητας της παραλίας. Και στο βάθος αναψυκτήριο όπου μπορείς να παραγγείλεις ένα ποτό για να το απολαύσεις κάτω από τα όμορφα δένδρα και ταυτόχρονα να επιβλέπεις τα παιδιά.
Ευλογημένος τόπος! Ο καθένας θα μπορούσε να γράψει ατέλειωτες ιστορίες και θύμισες από τον παράδεισο αυτό της πόλης!
Και ξαφνικά λουκέτο! Βγήκε, λέει, σε πλειστηριασμό. Έγινε λάθος στην προκήρυξή του, διορθώθηκε και φτου από την αρχή. Το καλοκαίρι μπήκε για τα καλά και οι κερκυραίοι στερούνται την μικρή αυτή απόλαυση. Μέσα από την περίφραξη ρημαδιό. Απεριποίητη, βρώμικη παραλία με τις εγκαταστάσεις να ρημάζουν, τον πόντε να περιμένει τη νεολαία, έρημος και μελαγχολικός.
Ναι, ναι. Αυτός ο παράδεισος της πόλης, έρημος και μελαγχολικός!
Προσπαθούν να μας συνηθίσουν στη βρωμιά, στην μιζέρια, στην ανικανότητα και στην αθλιότητα, ώστε τίποτα πια να μη μας κάνει εντύπωση. Τι να πρωτοπείς και για ποιο θέμα να διαμαρτυρηθείς. Μέχρι που δεν σου μένει άλλο φωνή, και προσπαθείς να προσαρμοσθείς στη νέα πραγματικότητα, έως το επόμενο κακό, αυτό που κάνει το προηγούμενο να φαίνεται λεπτομέρεια και ανάξιο λόγου να διαμαρτυρηθείς.
Πώς φτιάξαμε τη ζωή μας έτσι που οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουμε; Γιατί να είναι τόσο, μα τόσο δύσκολο, εκείνοι που επιλέχτηκαν από τον λαό να κάνουν δυο τρία πραγματάκια, εύκολα και απλά, για την ποιότητα της καθημερινότητάς μας; Αν αυτά δεν μπορούν να διαχειριστούν τότε πραγματικά είναι απαράδεκτοι. Και δεν ιδρώνει το αυτί κανενός. Μόνο μεγάλα, κούφια λόγια. Τι άλλο από θυμό και οργή μπορεί κανείς να νοιώσει;
Όταν τελικά ιδρώσει το αυτί κάποιου “μεγάλου” ας ρίξει και μέρος του τείχους και ας αφαιρέσει τα.. συρματοπλέγματα στην μεριά που μπαίνουν μέχρι τη θάλασσα για να διαχωρίζουν τον χώρο από τους πληβείους. Γιατί αυτό, εκτός της αισθητικής και επικινδυνότητας, είναι εντελώς παράνομο.
Και για ακούστε λεβέντες μου: είναι τόσο δύσκολο να αυτοδιαχειριστεί ο δήμος το χώρο αυτοχρηματοδοτούμενος από τις δράσεις του; Με ποια λογική βγάζετε στο σφυρί το χώρο για εκμετάλλευση από ιδιώτη; Ο ιδιώτης δηλαδή μπορεί να συντηρεί το χώρο, να βγάζει ένα μεροκάματο, να δίνει ενοίκιο στο δήμο και ολόκληρος δήμος με υπηρεσίες που θεωρούνται ανταποδοτικές για τον πολίτη, να μην μπορεί να λειτουργήσει την παραλία; Μα τόση ανικανότητα βούλησης και προσφοράς στον τόπο τελικά;
