Υπάρχει το.. σύνδρομο του καναπέ;
Χρυσόστομος Μπούκας
11 Μαΐου 2016
/ 14:52
Η απάντηση στο ερώτημα είναι άμεση: φυσικά όχι! Τότε γιατί ο κόσμος δεν επαναστατεί με αυτή την επέλαση του νεοφιλελευθερισμού που φτωχοποιεί όλο και περισσότερες ομάδες πληθυσμού, περιθωριοποιεί μεγάλες κοινωνικές ομάδες και αρπάζει κυριολεκτικά τον εθνικό πλούτο χωρών;
Γιατί όλοι μας μένουμε απαθείς μπροστά σε αυτή τη λαίλαπα που συμβαίνει, στο γεγονός δηλαδή που οι πολίτες κάθε χώρας βιώνουν καθημερινά;
Για να εξηγηθεί το φαινόμενο, δεν είναι ανάγκη να ανατρέξουμε στο παρελθόν για να δούμε την εξέλιξη του καπιταλισμού και των εργαλείων του, την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού που εφαρμόστηκε σε χώρες του πρώην Ανατολικού συνασπισμού, ώστε να εκτιμήσουμε το μέλλον.
Μια ματιά, σε κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις και έχουμε μπροστά μας όλα εκείνα τα στοιχεία για να εξάγουμε χρήσιμα συμπεράσματα:
Από τη μια μεριά η “πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση” του ΣΥΡΙΖΑ συνεπικουρούμενη από την δεξιά (έως ακραία) κοινοβουλευτική παράταξη των ΑΝΕΛ και από την άλλη η νεοφιλελεύθερη παράταξη της ΝΔ με επικεφαλής τους κ.κ. Μητσοτάκη, Γεωργιάδη και όλους τους υπόλοιπους.
Ας μην αναφερθούμε στο ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και την Ένωση Κεντρώων. Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, γιατί δεν εκφράζουν απολύτως καμία πολιτική.
Ο κ. Τσίπρας, πρωθυπουργός της χώρας, ήδη έχει εξασφαλίσει από νωρίς την βαρειά προσωνυμία του ανειλικρινούς (κομψά) πολιτικού. Όποιον έλληνα και να ρωτήσεις πώς χαρακτηρίζει τον έλληνα πρωθυπουργό, το πρώτο πράγμα που θα έρθει στο νου του είναι.. ανειλικρίνεια (πάλι αναφερόμαστε κομψά).
Εξήγγειλε πολλά και ελπιδοφόρα με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Εφαρμόζει ακριβώς τα αντίθετα. Έκανε το άσπρο μαύρο του δημοψηφίσματος και προσπαθεί να πείσει τον ελληνικό λαό, ότι όλα βαίνουν καλώς ή είμαστε πολύ κοντά στην έξοδο από την κρίση, όταν και ο “τελευταίος”
πολίτης αυτής της χώρας, αντιλαμβάνεται ότι τα νέα υφεσιακά μέτρα θα φέρουν νέα υφεσιακά μέτρα και η άβυσσος δεν έχει τελειωμό.
Αποτέλεσμα; Δεν θα τον ψηφίσουμε! Έτσι εκφραζόμαστε στη δημοκρατία!
Από την άλλη ο κ. Μητσοτάκης, ο οποίος φέρεται ως ιππέας, έτοιμος να εφορμήσει για την κατάληψη της εξουσίας. Είναι πολύ πιθανόν. Ο κ. Μητσοτάκης εζήλωσε την πρακτική του κ. Σαμαρά (Ζάππεια ουκ έστιν αριθμός). Θα διαπραγματευτεί, λέει, τους όρους, θα φέρει ανάπτυξη,
θα βγάλει τη χώρα από την κρίση. Θα εφαρμόσει την αξιολόγηση και αξιοκρατία, παρόμοια με αυτή που εφάρμοσε στο υπουργείο που θήτευσε επί κυβερνήσεως Σαμαρά! Είναι ένα κακό όνειρο αυτό που ζούμε και ο κ. Μητσοτάκης θα μας ξυπνήσει, λέει, και θα μας επαναφέρει στην ευημερία! Τον πιστεύει κανείς;
Αποτέλεσμα; Δεν θα τον ψηφίσουμε! Έτσι εκφραζόμαστε στη δημοκρατία!
Τελικά, στην Ελλάδα δεν ψηφίζουμε πολιτικές, αλλά καταψηφίζουμε κυβερνήσεις.
Δεν υπάρχει ή δεν διαφαίνεται εναλλακτική εφαρμόσιμη πολιτική που να βγάλει τη χώρα από την κρίση και να οδηγήσει το λαό σε μια προοπτική βελτίωσης.
Τότε γιατί περιμένουμε τον πολίτη να βγει στους δρόμους;
Δεν υπάρχει πολιτική προσωπικότητα, ηγέτης ή ηγετική ομάδα που να εκφράζει εφαρμοστέα πολιτική που θα είναι η κοινωνική συνισταμένη αναγκών του λαού.
Τότε γιατί περιμένουμε τον πολίτη να βγει στους δρόμους;
Δεν υπάρχει σήμερα μια ιδέα, ένα όραμα; Δεν υπάρχει δηλαδή η πνευματική τροφή που θα καλύψει την πνευματική αναζήτηση που έχει ανάγκη ο άνθρωπος για να δράσει. Ποιο είναι αυτό το όραμα σήμερα; Η αποτυχία του συστήματος που εφαρμόστηκε και ονομάστηκε υπαρκτός
σοσιαλισμός, έπεσε με πάταγο μαζί με το τείχος του Βερολίνου. Η κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού σαρώνει τον παγκόσμιο χάρτη.
Τότε γιατί περιμένουμε τον πολίτη να βγει στους δρόμους;
Τα συνεχή καλέσματα όλων των συνδικάτων (του ΠΑΜΕ μη εξαιρουμένου), μόνο αν θα τα εξηγήσουμε σαν προσπάθεια “πολιτικής ζύμωσης”, προσφέρουν ασθενές θετικό πρόσημο. Διαφορετικά, είναι πορείες διαμαρτυρίας, χωρίς πολιτική πρόταση και όραμα που αγκαλιάζει το
λαό. Για το λόγο αυτό φθίνουν ή εκτιμούμε δεν έχουν κανένα μέλλον, εκτός εκείνο της καταμέτρησης των… δυνάμεών τους (!) που δεν ενδιαφέρει απολύτως κανέναν, εκτός ίσως από τους ίδιους.
Τότε γιατί περιμένουμε τον πολίτη να βγει στους δρόμους;
Kανένα ισχυρό σύστημα που συνήθως επικρατεί στην πολιτική και οικονομική σκηνή για δεκαετίες ή ακόμα και αιώνες, δεν είναι αφελές. Κατέχει τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Εδώ πρέπει να τονίσουμε μια αλήθεια: ποτέ δεν λένε ψέματα! Απλά, παραλείπουν τη μισή αλήθεια και σχολιάζουν
υπερβολικά την άλλη μισή. Έτσι δημιουργούν σύγχυση και αμφιβολίες σε βαθμό που ένα όραμα δεν μπορεί να αναδειχτεί και ο λαός να συντονιστεί με εκείνον που θα το εκφράσει. Αυτή είναι προπαγάνδα, μήνυμα δηλαδή που εκπέμπεται με έναν συγκεκριμένο τρόπο ώστε να εξυπηρετήσει
νεοφιλελεύθερες πολιτικές και παράλυση της κοινωνικής δυναμικής.
Τότε γιατί περιμένουμε να βγει ο πολίτης στους δρόμους;
Τι μπορεί να γίνει;
Πορεία προς το λαό! Αυτή είναι η μοναδική λύση. Χωρίς μεσάζοντες, χωρίς παρεμβολές και παράσιτα που αλλοιώνουν το λόγο. Ψυχή με ψυχή, πρόσωπο με πρόσωπο. Να μιλήσουμε με το λαό. Να ακούσουμε και να μας ακούσει. Να γίνουμε σοφότεροι, να κάνουμε πολιτική πρόταση και
όραμα τη λαϊκή βούληση. Ο ίδιος ο λαός να αναδείξει μέσα από αυτή την προοπτική τους ηγέτες του, χωρίς αυτοί να επιλέγονται σε κλειστές κομματικές συναθροίσεις. Γιατί, ασφαλώς αν συνεχίσουμε την πεπατημένη, στο λαό πάντοτε θα παρουσιάζονται αποκλειστικά επιλογές του
συστήματος που δεν διαφέρουν του εκκρεμούς: πότε ο ένας και πότε ο άλλος, με τις ίδιες πολιτικές, εξυπηρετώντας το ίδιο το σύστημα και όχι τις ανάγκες του λαού. Αυτό θα μας καθηλώσει εκ νέου στον καναπέ. Θα έχουν εκ νέου πετύχει τον στόχο τους.
Αυτός ο νέος ηγέτης, αυτές οι νέες πολιτικές, μπορούν να ξεσηκώσουν το λαό. Τότε ο πολίτης θα βγει στους δρόμους! Τότε ο λαός μπορεί να ανατρέψει το σύστημα και να βγει νικητής.
