Η Κέρκυρα ποτέ δεν πεθαίνει!

έστω και με καθυστέρηση, μια τέτοια εγκατάσταση και να ομολογήσετε ότι το υπόλειμμά της (σ.σ. όταν και εάν) θα το κατευθύνετε στη Λευκίμμη. Εάν θεωρείτε ότι η υποχρηματοδότηση των δημοσίων υποδομών, μαζί και των δρόμων, είναι ζήτημα των τελευταίων τριών χρόνων, να το πείτε στους κατοίκους της υπαίθρου, σ' εκείνους που είδαν το τείχος του ΝΑΟΚ να γκρεμίζεται τη δεκαετία του '70, τον σωριασμένο Φοίνικα της δωρεάν μελέτης αποκατάστασης, και το ερείπιο της Αγ. Αικατερίνης, των χρηματοβόρων αστοχιών στη μαρίνα της Σπηλιάς, την ε.ο. Παλαιοκατρίτσας στου Σολάρη, εκεί όπου οι πρώτες απαλλοτριώσεις έγιναν από την Χούντα ακόμα κοκ!

Εάν πιστεύετε πως η Κέρκυρα υποφέρει χωρίς να αναδεικνύεται η λεηλασία σε βάρος της από το ασύδοτο κεφάλαιο, και το τραπεζικό, που απομυζά όλους τους πόρους από πάντοτε, τότε εκτός της διαμαρτυρίας δύσκολα θα μπορέσει να περιγραφεί η έξοδος κινδύνου. 

Εν ολίγοις, αν την υποχώρηση του αντιιμπεριαλιστικού βερμπαλισμού αντικαταστήσει η αγανάκτηση της «κατσαρόλας» τότε η επόμενη αναπτυξιακή φάση θα είναι εξαιρετικά υφεσιακή ως προς τις δημοκρατικές ελευθερίες, όπως η ιστορία έχει πολλάκις και επανειλημμένα διδάξει.

Το πρόβλημα με την κυβερνώσα Αριστερά δεν είναι η ιδεοληπτική αριστεροσύνη της αλλά η υποταγή της στον υπέρτερο, είν' αλήθεια, αντίπαλο. Το πρόβλημα με την υπόλοιπη Αριστερά, είναι ότι ετοιμαζόταν μια ζωή ώστε να αξιοποιήσει την κρίση απελευθερωτικά και μόλις ξέσπασε αυτή, πάγωσε από αμηχανία. Λειψή από στρατηγική και συμμαχίες δραπέτευσε σε παρελθούσες αναφορές και ελειπτικές αφηγήσεις.

Το πρόβλημα με τον Τύπο και τη Δημοκρατία είναι ότι μόνον με την επισήμανση και την καταγραφή δεν αλλάζει τίποτα. Ο κριτικός λόγος, όσο ρηξικέλευθος και να νομίζει ότι είναι, πάντοτε θα υπέχει θέση συμπληρωματική της δράσης ως το αναγκαίο απόσταγμα της θεωρητικής εξακρίβωσης του ίχνους των πραγμάτων.

Εν τέλει, η Κέρκυρα ποτέ δεν πεθαίνει! Εμάς όμως δε μας βλέπω και τόσο καλά...