Εις το όνομα του πατρός

Το Βορειοατλαντικό Σύμφωνο ενδιαφέρεται να σταθεροποιήσει ό, τι κλόνισε τη δεκαετία του '90 με αποκορύφωμα τους βομβαρδισμούς εναντίον της αποκαλούμενης τότε Νέας Γιουγκοσλαβίας, με στρατηγικό στόχο τον περιορισμό της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια του άλλοτε Συμφώνου της Βαρσοβίας, της Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας και της κάποτε μαοϊκής Αλβανίας. 

Το τέλος της αμφισβήτησης της κρατικής οντότητας της πΓΔΜ (σ.σ. το 37% του πληθυσμού της οποίας είναι Αλβανοί) με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ, περιορίζει και την εμβέλεια της αφήγησης περί την μεγάλη Αλβανία, που αποτελεί και προέκταση της ανάλογης τουρκικής αφήγησης και βεβαίως αναφέρεται στην αναθεώρηση των Συνθηκών, με τις οποίες ρυθμίζονται οι σχέσεις και τα σύνορα ανάμεσα στις χώρες της περιοχής. Στο Κοσσυφοπέδιο η κατάσταση εκκρεμεί, η Αθήνα δεν έχει προχωρήσει σε κάποια κίνηση αναγνώρισης κρατικής οντότητας στην Πρίστινα αφού το αντανακλαστικό μιας τέτοιας ενέργειας θα κτυπήσει αυτομάτως στην Κύπρο.
Το ΝΑΤΟϊκό σχέδιο εξάπλωσης δεν περιορίζεται στον έλεγχο της ρωσικής επιρροής και προσδοκίας αλλά και στην στρατηγική χειραγώγησης των πολιτικών. Προς αποτροπή ριζοσπαστικών τέτοιων, οψέποτε κι αν γεννηθούν, και μάλιστα δίχως να είναι προαπαιτούμενό τους η ρωσική αρωγή, όπως κατά κάποιο τρόπο συνέβη στον 20ο αιώνα. Εκτός αν κανείς πιστεύει ότι η ιστορία των κοινωνικών αγώνων, οι κοιλίες τους και οι δεσμοί τους, θα επαναλαμβάνονται με τον ίδιο τρόπο, συμφώνως προς της λενινιστική προσέγγιση περί του ασθενούς κρίκου της αλυσίδας, ο οποίος όμως πάντοτε θα αποδεικνύεται ο σλαβικός...
Η Αθήνα σήμερα δεν έχει ούτε καν τη δυνατότητα να κάνει ανάλογες σκέψεις κι ας διοικείται από ένα σχήμα της Αριστεράς, που άλλοτε χαρακτηριζόταν από τέτοιες προσεγγίσεις. Το κοινωνικό ζήτημα λανθάνει κι έτσι απομένουν ό, τι εθνικές αφηγήσεις έχει ο καθένας στο κεφάλι του να τροφοδοτούν ψευδώς την αντιπαράθεση. Πρόκειται για την ισχυρότερη απόδειξη της ήττας και της ενσωμάτωσης. Αυτή και η αιτία της εσωτερικής ανατριχίλας στη Δεξιά, που αναζητεί στους εθνικούς θρύλους την ανάκαμψή της, διαπιστώνοντας, διαρκώς και σε κάθε περίπτωση, ότι οι άλλοι μπήκαν στα παπούτσια της...