Ένα συνέδριο πάνω, ένα συνέδριο κάτω, δεν θα τα χαλάσουμε

αρχικό της σχέδιο, περιοδεύοντας την Ελλάδα στα πρότυπα του άλλοτε ΠΑΣΟΚ. Τότε τη δεκαετία του '80 κυρίως, το ένα συνέδριο διαδεχόταν το άλλο. Γέμιζε το Δημοτικό θέατρο, άλλες φορές ο Φοίνικας, και όλοι οι μεγαλοσχήμονες «αφουγκράζονταν» και δεσμεύονταν. Τα αποτελέσματα όλων αυτών των καταστάσεων τα ζήσαμε με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο. Δημόσιες, μαζί και ευρωπαϊκές επενδύσεις, πολλά λεφτά με πολύ μικρή απόδοση, στρεβλώσεις, εντέλει χαώδης απόκλιση από τον κοινοτικό μέσο όρο σε πείσμα του ζητούμενου.

Η κορωνίδα των σοσιαλδημοκρατικών προταγμάτων, το θεμέλιο των κεϊνσιανών πολιτικών, η σύγκλιση περιφερειακών και εθνικών οικονομιών έγινε στάχτη και μπούρμπερη μόλις άναψε η φωτιά της κρίσης.
Έφταιγαν τα συνέδρια γι' αυτό; Κάθε άλλο. Η πολιτική ανωριμότητα, συχνά η ελλιπής δημοκρατικότητα, οι προσχηματικές, ταξικές αναφορές, ο καρεκλοκενταυρισμός, η μικρότητα και η ιδιοτέλεια δεν επέτρεψαν να φυτρώσει κάτι από τα τόσα ωραία, που λέχθηκαν και γράφτηκαν.

Κι είναι υποχρεωτικό να επαναλαμβάνεται κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια, αρκεί να διδάσκεται το ...υποκείμενο από την ιστορία του και να μην επαναλαμβάνει τα λάθη του.
Η γείωση που επιθυμεί διακαώς ο πρωθυπουργός να δώσει στην αναγκαστική πολιτική του, δύσκολα θα πάρει άλλοθι είτε από τους κυριολεκτικώς «καμμένους» είτε από τους κατά συνείδηση και καθ' έξιν θιασώτες της μαύρης οικονομίας. Εν ολίγοις, οι τρόποι να συσπειρώσεις τον λαϊκό παράγοντας σε μια πολιτική είναι και παλιοί και γνωστοί. Δεν τους υπηρετεί ο τύπος αλλά το περιεχόμενο, στο οποίο ο άλλος βλέπει να καθρεφτίζεται η φάτσα του!

Και μια παρατήρηση ακόμα. Αυτός ο κλεφτοπόλεμος της ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ και ολίγον (;) ΠΑΣΟΚ, Περιφέρειας Ιονίων νήσων μπορεί να είναι κατανοητός από την σκοπιά της πολιτικής επιβίωσης συμπαθέστατων κατά τα λοιπά στελεχών, δεν συνιστά όμως την καλύτερη βάση για μια ειλικρινή και έντιμη συζήτηση ενώ μυρίζει και παλιοκαιρισμό ως συμπεριφορά...