15 Χρόνια Μαρφίν

Η αριστερά χάνει το ηθικό της πλεονέκτημα – αυτό των αδιαμφισβήτητων αγώνων της υπέρ των φτωχών και των αδικημένων – όταν υπερασπίζεται ή αρνείται να καταγγείλει ευθέως την «επαναστατική» βία της κουκούλας, του ρόπαλου και των μολότοφ. Θύμα πολλές φορές η ίδια η αριστερά της κρατικής βίας, επανέρχεται κατά τακτά διαστήματα σε εκείνη την παράδοση της «επαναστατικής» βίας των παλιών αναρχικών. Των αναρχικών δηλαδή που, περί το 1900, δολοφονούσαν πρίγκιπες και προκαλούσαν πολέμους.

Την ρωτούσες την αριστερά, την δεκαετία του 1980 και του 1990, για την τρομοκρατία της 17Ν και αυτή, αντί να σου απαντήσει ευθέως και κατηγορηματικά εναντίον, είτε υπερασπιζόταν το δικαίωμα της 17Ν να δημοσιεύει τα μανιφέστα της στην «Ελευθεροτυπία» είτε εξηγούσε πώς οι κοινωνικές συνθήκες εκτρέφουν το φαινόμενο της βίας! Σπανίως, δε, υποψιαζόταν ότι τέτοιες οργανώσεις – ακριβώς λόγω της παρανομίας και της μυστικότητάς τους – μπορεί και να αποτελούν πεδίο προνομιακό για την διείσδυση εγχώριων ή ξένων υπηρεσιών με άνομους πάντα σκοπούς. (Ενδεικτική η σχετική ιταλική εμπειρία.)

Με εξαίρεση το ΚΚΕ, η λοιπή αριστερά γοητευόταν πάντα από την ελευθεριότητα της «επαναστατικής» βίας και των ποικιλώνυμων «αναρχικών» της. «Επιτέλους κάποιος κάνει αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε εμείς», έλεγαν κάποιοι. Μέχρι που, από την «παράπλευρη» απώλεια του Αξαρλιάν το 1992 («παράπλευρη» την χαρακτήρισε στην δίκη ο αρχηγός της 17Ν Κουφοντίνας – ο οποίος, παρεμπιπτόντως, είναι και συγγραφέας βιβλίου το οποίο παρουσίασαν σε μαζική συγκέντρωση στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ), φθάσαμε στους τρεις νεκρούς της Μαρφίν το 2010.

Η απώλεια στην Μαρφίν δεν ήταν καθόλου παράπλευρη. Αυτοί, που έριξαν τις μολότοφ, αυτούς τους τρεις είχαν ως στόχο. Και άλλους πολλούς, βεβαίως, που είχαν εγκλωβιστεί μέσα στο κτίριο. Όπως και οι περαστικοί διαδηλωτές που φώναζαν το σύνθημα «κάψτε τους τραπεζίτες!» (ή κάπως έτσι ήταν το σύνθημα) αυτούς ακριβώς είχαν ως στόχο. Κι αυτοί, που περνούσαν μετά με τα μεγάλα πανό κατά των μνημονίων, για την τύχη αυτών ακριβώς αδιαφόρησαν. Και αυτοί που εμπόδιζαν την πυροσβεστική να προσεγγίσει το ίδιο κι αυτοί αδιαφόρησαν για την τύχη των θυμάτων της Μαρφίν. Φωτιά ήταν αυτή και μέσα υπήρχαν άνθρωποι και το ήξεραν όλοι όσοι περνούσαν εκείνη την ώρα από εκεί, και για πολλή ώρα.

Όλα αυτά μπορεί κάποιος να τα αμφισβητήσει με ευκολία, με δυσκολία όμως θα αμφισβητήσει την ιδιαίτερη σχέση μιας αριστεράς με την «επαναστατική» βία. Εναντίον δήθεν του κράτους ή των ισχυρών. Την βία που, με την δράση της, προκαλεί πολέμους ή ακόμη εντονότερη αστυνόμευση σε μια χώρα. Νομίζοντας, την ίδια στιγμή, ότι υπερασπίζεται τους φτωχούς και τους αδικημένους αυτής της χώρας. Επικοινωνιακά το παιγνίδι έχει χαθεί προ πολλού. Όταν έμπειρα κομματικά στελέχη της «κυβερνώσας» αριστεράς προσπαθούν να αποποιηθούν παλαιότερες ευθύνες, δεν τα καταφέρνουν.

ΥΓ.1: Η ως άνω αναφορά για το ΚΚΕ, ως ενάντιο στην τυχοδιωκτική «επαναστατική» βία, δεν το απαλλάσσει από την κατηγορία ενός καταστατικού του όρου περί μιας άλλης συστημικής βίας. Πρόκειται για την προτεινόμενη συστημική «δικτατορία του προλεταριάτου», όπως ρητώς αναφέρεται στο καταστατικό του. (Ξέρω ότι, εδώ και χρόνια, δεν το εννοείτε σύντροφοι, όμως γράψτε το ότι δεν το εννοείτε. Κι αν το εννοείτε, τελοσπάντων, πώς το εννοείτε; Στο κάτω-κάτω, εσείς δεν πιστεύετε σε ιερά κείμενα που δεν αλλάζουν ποτέ.)

ΥΓ.2: Ένα από τα πιο σκοτεινά έργα του Ντοστογιέφσκι, αλλά και από τα πιο διεισδυτικά του ως προς την μελέτη της ανθρώπινης φύσης, είναι οι «Δαιμονισμένοι» (σωστότερο από τα ρωσικά: «Δαίμονες»). Μυστική ανατρεπτική οργάνωση που, την δεκαετία του 1860 στην Ρωσία, επιδιώκει την επαναστατική αλλαγή της κοινωνίας με επιλεγμένους φόνους-εκτελέσεις. Η συμμετοχή των μελών στην οργάνωση γίνεται αμέσως συνενοχή που δεν επιτρέπει, ακριβώς από την στιγμή της συμμετοχής και συνενοχής, την παραμικρή αποσκίρτηση ή διαφωνία. Η οργανωτική δομή γίνεται ολοένα και πιο αυστηρή και πιο αυταρχική και πιο αυθαίρετη και πιο ρέπουσα στο κοινό έγκλημα. Και το έγκλημα, όσο και αν το βαφτίσει κάποιος πολιτικό, ή πολιτική ενέργεια, όσα μανιφέστα και αν βγάλει, θα παραμένει έγκλημα μέχρι τέλους, χάνοντας κάθε επίχρισμα νομιμότητας ιδεολογικής ή άλλης. Το έγκλημα είναι έγκλημα, όποιες και αν είναι οι κοινωνικές ή πολιτικές αιτιολογίες. Δικαιολογία δεν υπάρχει.

ΥΓ.3: Το δόγμα «Νόμος και Τάξη» είναι αυτό που πρώτο ωφελείται από την δράση τέτοιων «δαιμόνων» και «δαιμονισμένων». Τίμημα της ασφάλειάς σας είναι η ελευθερία σας, θα μας πει ο υπουργός Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας. Σας δίνω ασφάλεια, σας παίρνω ελευθερία.

ΥΓ.4: Όσο για τους «αναρχικούς» και «αντιεξουσιαστές», αρχή και εξουσία είναι το όπλο και η κουκούλα τους.

ΦΩΤΟ ΑΡΧΕΙΟΥ