Για τη Γαρίτσα που χάνεται - Ντούγκλας, κουρτελάτσα και κολώνα
Γιώργος Ζούμπος
17 Φεβρουαρίου 2017
/ 11:22
Γράφει ο Γιώργος Ζούμπος
Με την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια στον παραλιακό δρόμο της Γαρίτσας πλανάται δικαιολογημένα το ερώτημα αν ως το Πάσχα, μετά τις χειμωνιάτικες Όστριες, θα έχουν μείνει καμιά διακοσαριά μέτρα στη θέση τους. Και όμως, ο παραλιακός δρόμος, φτιαγμένος κατά την Αγγλοκρατία, άντεξε για περισσότερα από 150 χρόνια για να διαλυθεί στις μέρες μας.
Η κατασκευή έγινε στα χρόνια της αρμοστείας Ντούγκλας (1835-1841) και η σχετική πληροφορία σημειώνεται στην αναμνηστική πλάκα που είναι στη βάση της γνωστής κολώνας:
«…ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΕΙΩΣΕΙ,
ΙΔΙΑ ΔΕ ΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ/ ΤΩ ΤΗΝ ΕΠΙΘΑΛΑΤΤΙΑΝ ΟΔΟΝ ΔΙΑΝΟΙΞΑΙ ΕΠ' ΟΥ ΣΜΙΚΡΑ ΩΦΕΛΕΙΑ/ ΤΟΙΣ ΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΟΙΚΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,…»
Ο οβελίσκος
Ο αναμνηστικός οβελίσκος (γνωστός σε όλους σαν «κολώνα»), που σήμερα βρίσκεται στη διασταύρωση της Λεωφ. Αλεξάνδρας με την παραλιακή λεωφόρο, υψώθηκε το 1843 στο χώρο επάνω από το σημερινό ΝΑΟΚ και προς το περιστύλιο Μαίτλαντ, ενώ στη σημερινή του θέση μεταφέρθηκε τον Απρίλη του 1907.
Κατά τους βομβαρδισμούς του τελευταίου πολέμου είχε υποστεί ζημίες οι οποίες αποκαταστάθηκαν κατά το δυνατόν όταν έγινε και η αποκατάσταση του παραλιακού δρόμου.
Τα κουρτελάτσα
Από το υπάρχον φωτογραφικό υλικό φαίνεται ότι ο παραλιακός δρόμος με τα κουρτελάτσα (τις ορθογώνιες πλάκες) δεν έχει αλλάξει σημαντικά από όταν φτιάχτηκε.
Σε καλλιτεχνική απεικόνιση των αρχών του 20ου αιώνα φαίνονται στη θάλασσα κοντά στην ακτή βράχια. Ίσως από εδώ ξεκινά η άποψη ότι οι Άγγλοι είχαν τοποθετήσει βράχια για να σπάει το κύμα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα υπάρχουν τα σιδερένια κάγκελα, τα οποία προφανώς λόγω οξείδωσης αντικαθίστανται από τσιμεντένια και παραμένουν μέχρι τη δεκαετία ‘50-’60 οπότε αφαιρούνται και κάποια τμήματα διακρίνονται ακόμα στο βυθό. Τότε διορθώθηκαν και οι ζημίες που είχαν προκληθεί στη διάρκεια του πολέμου.
Λίγα χρόνια αργότερα, το Λιμενικό Ταμείο αρχίζει να τοποθετεί σιδερένια κάγκελα όπως ήταν αρχικά. Η τοποθέτηση φτάνει μέχρι τη «Σκάλα του Δημάρχου» και ελάχιστα χρόνια αργότερα αφαιρούνται και αυτά λόγω οξείδωσης.
Πριν 8-10 χρόνια αρχίζουν οι ζημίες οι οποίες γρήγορα πολλαπλασιάζονται και σήμερα πλέον όλο το παραλιακό τείχος απειλείται με κατάρρευση. Δυστυχώς οι προοπτικές δεν είναι καλές και ίσως σύντομα οι περιπατητές να βαδίζουν κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα.
Η κατασκευή έγινε στα χρόνια της αρμοστείας Ντούγκλας (1835-1841) και η σχετική πληροφορία σημειώνεται στην αναμνηστική πλάκα που είναι στη βάση της γνωστής κολώνας:
«…ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΔΩΝ ΤΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΤΗ ΕΠΕΚΤΑΣΕΙ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΕΙΩΣΕΙ,
ΙΔΙΑ ΔΕ ΤΗ ΚΕΡΚΥΡΑ/ ΤΩ ΤΗΝ ΕΠΙΘΑΛΑΤΤΙΑΝ ΟΔΟΝ ΔΙΑΝΟΙΞΑΙ ΕΠ' ΟΥ ΣΜΙΚΡΑ ΩΦΕΛΕΙΑ/ ΤΟΙΣ ΤΕ ΤΗΝ ΠΟΛΙΝ ΟΙΚΟΥΣΙ ΚΑΙ ΤΟΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ,…»
Ο οβελίσκος
Ο αναμνηστικός οβελίσκος (γνωστός σε όλους σαν «κολώνα»), που σήμερα βρίσκεται στη διασταύρωση της Λεωφ. Αλεξάνδρας με την παραλιακή λεωφόρο, υψώθηκε το 1843 στο χώρο επάνω από το σημερινό ΝΑΟΚ και προς το περιστύλιο Μαίτλαντ, ενώ στη σημερινή του θέση μεταφέρθηκε τον Απρίλη του 1907.
Κατά τους βομβαρδισμούς του τελευταίου πολέμου είχε υποστεί ζημίες οι οποίες αποκαταστάθηκαν κατά το δυνατόν όταν έγινε και η αποκατάσταση του παραλιακού δρόμου.
Τα κουρτελάτσα
Από το υπάρχον φωτογραφικό υλικό φαίνεται ότι ο παραλιακός δρόμος με τα κουρτελάτσα (τις ορθογώνιες πλάκες) δεν έχει αλλάξει σημαντικά από όταν φτιάχτηκε.
Σε καλλιτεχνική απεικόνιση των αρχών του 20ου αιώνα φαίνονται στη θάλασσα κοντά στην ακτή βράχια. Ίσως από εδώ ξεκινά η άποψη ότι οι Άγγλοι είχαν τοποθετήσει βράχια για να σπάει το κύμα.
Στα τέλη του 19ου αιώνα υπάρχουν τα σιδερένια κάγκελα, τα οποία προφανώς λόγω οξείδωσης αντικαθίστανται από τσιμεντένια και παραμένουν μέχρι τη δεκαετία ‘50-’60 οπότε αφαιρούνται και κάποια τμήματα διακρίνονται ακόμα στο βυθό. Τότε διορθώθηκαν και οι ζημίες που είχαν προκληθεί στη διάρκεια του πολέμου.
Λίγα χρόνια αργότερα, το Λιμενικό Ταμείο αρχίζει να τοποθετεί σιδερένια κάγκελα όπως ήταν αρχικά. Η τοποθέτηση φτάνει μέχρι τη «Σκάλα του Δημάρχου» και ελάχιστα χρόνια αργότερα αφαιρούνται και αυτά λόγω οξείδωσης.
Πριν 8-10 χρόνια αρχίζουν οι ζημίες οι οποίες γρήγορα πολλαπλασιάζονται και σήμερα πλέον όλο το παραλιακό τείχος απειλείται με κατάρρευση. Δυστυχώς οι προοπτικές δεν είναι καλές και ίσως σύντομα οι περιπατητές να βαδίζουν κυριολεκτικά δίπλα στο κύμα.
