Λες και δε βλέπουμε...

Ένα χρόνο περίπου πριν, «εξαφανίστηκε» από την Πάνω Πλατεία ο άστεγος που την είχε κάνει σπίτι του με την ευρεία έννοια, γιατί στην κυριολεξία, σπίτι του είχε κάνει το ερείπιο του Γυαλινά. 
Ήταν ένας φωνακλάς καβγατζής, που φόβιζε τις γιαγιάδες με τα εγγονάκια τους και τάραζε το μεσημεριανό ύπνο των γειτόνων, αλλά φαινόταν ακίνδυνος και μάλλον ο ίδιος ήταν που κινδύνευε, από κάτι ψευτόμαγκες που τον πείραζαν για να κάνουν τους άντρες. Κανείς ωστόσο δεν εσυγκινείτο να τον μαζέψει, συγγενείς δεν εμφανίζονταν, οι «δομές» ήταν άφαντες και ο φουκαράς συνέχιζε να τρομοκρατεί με τις φωνάρες του τους περαστικούς, περισσότερο για να μην του την πέσουν, σαν σκύλος που γαυγίζει από άμυνα. Όταν πάψαμε να τον ακούμε και ρωτήσαμε για την τύχη του, μάθαμε ότι ήρθαν και τον πήραν «κατόπιν καταγγελίας» το δε ερείπιο περιφράχτηκε, για το φόβο των Ιουδαίων.    
Τώρα, ένας άλλος άστεγος έχει κάνει την πλατεία στέκι του και σπίτι του το πάλκο. Ήσυχος αυτός αν και εμφανώς χρήστης, αμίλητος, ψηλός και αποστεωμένος σαν τον Ιωάννη τον βαπτιστή, με ράστα μαλλιά και ακαταλαβίστικο λόγο, επιδεικνύει περίεργη αξιοπρέπεια και ευγένεια για clochard. Και ο λόγος που γράφω γι΄αυτόν δεν είναι ότι ανησυχώ για τα παιδάκια, που τώρα στις γιορτές θα παίζουν στο Χριστουγεννιάτικο χωριό που ο δήμος στήνει σε απόσταση αναπνοής από το υπαίθριο κρεβάτι του – ο ίδιος άλλωστε θα λείπει, αφού όλη τη μέρα ζητιανεύει. Ούτε ότι τα λιγοστά του υπάρχοντα, αραδιασμένα με τάξη και ωστόσο σε νάιλον χρωματιστές σακούλες και σε περίοπτη θέση, θίγουν την αισθητική μου. Όταν όμως προχθές που σφίξανε τα κρύα, τον είδα εκτεθειμένο στο φωτισμένο πάλκο και διπλωμένο στα δύο στην προσπάθειά του να ζεσταθεί, πραγματικά τον λυπήθηκα.
Και μου κάνει εντύπωση που δεν υπάρχει αυτεπάγγελτη επέμβαση για τέτοιου είδους περιπτώσεις κραυγαλέας ανημπόριας, και μάλιστα σε κλειστές και μικρές κοινωνίες όπως η δική μας. Όπως αντίστοιχα το καλοκαίρι, που χρειάστηκε να κάνω επώνυμη καταγγελία για την περίπτωση τσιγγάνας που χρησιμοποιούσε το φανερά άρρωστο και υποσιτισμένο παιδί της για ζητιανιά. Και όταν τελικά την πήραν στο τμήμα, χρειάστηκε να πάω και να τους εξηγήσω γιατί την κατήγγειλα, και ότι το παιδί χρειαζόταν νοσοκομείο. Λες και δεν το έβλεπαν!