Αναζητείται το «βαθύ λαρύγγι»

«Πείτε γιατί με παρακολουθούσατε;», ρωτάει ο Νίκος Ανδρουλάκης. Αναλόγως αναρρωτιέται και ο δημοσιογράφος του οικονομικού ρεπορτάζ, Θανάσης Κουκάκης. Πόσους παρακολουθούσατε, γιατί, και για ποιό χρονικό διάστημα (;) είναι μια ακόμα από τις πολλές ερωτήσεις που τριβελίζει το μυαλό όλων! Η πολιτική Ελλάδα στη ζώνη του λυκόφωτος.

Το διάγγελμα Μητσοτάκη καθόλου πειστικό. Η επίκληση του νόμιμου χαρακτήρα της παρακολούθησης πολιτικών και πολιτών, οι λεπτομέρειες της οποίας δεν επιτρέπεται να αποκαλυφθούν για λόγους εθνικής ασφάλειας. Πολύ δε περισσότερο όταν η ΕΥΠ υλοποίησε και η αρμόδια εισαγγελική Αρχή ενέκρινε τις παρακολουθήσεις ύστερα από απαίτηση ξένων Υπηρεσιών (!), σύμφωνα τουλάχιστον με τα σχετικά ρεπορτάζ και τις δηλώσεις πανικού που ακολούθησαν τις αποκαλύψεις. Ποιές απαιτήσεις; Ποιών Υπηρεσιών; Ποιών χωρών; Ρητορικές οι ερωτήσεις, δεν πρόκειται να λάβουν απάντηση. Κι ακόμα κι αν λάβουν, ποιός θα την πιστέψει;

Προσφάτως ο πρωθυπουργός θέλησε να διακόψει την προεκλογική, είπε, τοξικότητα, διαψεύδοντας τα σενάρια περί πρόωρης προσφυγής στην κάλπη. Τώρα πια είναι δύσκολο να επιμείνει σε κάτι τέτοιο, όσα γεωτρύπανα κι αν βγάλουν οι Τούρκοι στο Αιγαίο. 

Η πολιτική αποτοξίνωση άλλωστε δεν έρχεται με την ομοιοπαθητική. Και το πρόβλημα δεν ξεκίνησε τώρα. Μετά τα μπρος πίσω του 2015, που υποχρέωσαν τη λαϊκή μεταστροφή από το «όχι» στο δημοψήφισμα στο εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτεμβρίου, ήλθε η μακεδονική εκστρατεία της αντιπολιτευόμενης τότε ΝΔ να γίνει κι αυτή γαργάρα πριν αλέκτωρα φωνήσαι, στο όνομα του κυβερνητικού ρεαλισμού.
Δυο πρόσφατες περιπτώσεις διαχείρισης κορυφαίων θεμάτων, με τη χειραγώγηση του λαϊκού παράγοντα, που ανέβασαν την τοξικότητα στα ύψη, αναδεικνύοντας πολιτική ανεπάρκεια, κλονίζοντας την εμπιστοσύνη.

Τώρα γίνεται επίδειξη της πιο ακραίας εκδοχής διαχειριστικής πολιτικής, για την οποία δεν πρέπει να γνωρίζουμε τις λεπτομέρειες, για λόγους εθνικού συμφέροντος, που αλίμονο δεν αποκαλύπτεται. Άλλωστε τι μυστικό θα ήταν;

Στα χρόνια του ύστερου ρομαντισμού παρακολουθήσαμε τη δημοσιογραφική εποποιία των ρεπόρτερ της Ουάσιγκτον Ποστ να διδάσκουν ερευνητική και δεοντολογική συμπεριφορά, αποκαλύπτοντας την υπόθεση Ουοτεργκέιτ. Τότε ο πληροφοριοδότης, το «βαθύ λαρύγγι» ήταν ο καταλύτης των αποκαλύψεων.

Στα μάτια μας η υπόθεση έμοιαζε με επιβεβαίωση ότι στο τέλος το καλό νικάει, όπως και στην ελληνική εκδοχή της αποκάλυψης των ηθικών αυτουργών της δολοφονίας του Γρ. Λαμπράκη. Για να δούμε τώρα...