Το 3ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ και το μισό του ουρανού
Λιάνα Τσιρίδου
21 Απριλίου 2022
/ 10:56
Γράφει η Λιάνα Τσιρίδου, εκπαιδευτικός - συγγραφέας
Πολλά είναι αυτά που θα συζητηθούν στον απόηχο του 3ο συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ που φαίνεται πια να εμπεδώνει το αριστερό, δημοκρατικό, συμπεριληπτικό προφίλ του και να σταθεροποιεί το βηματισμό του προς την υλοποίηση των στόχων του. Σε ένα από αυτά όμως θέλω να σταθώ, στην ομόφωνη ψήφιση στο συνέδριο της ισάριθμης εκπροσώπησης των φύλων (50-50) παντού. Ομόφωνη. Έχει τη σημασία του και αυτό.
Χωρίς να χρειάζεται καν η αναφορά, ας επισημάνουμε ότι το μέτρο έχει εφαρμοστεί σε αρκετά αριστερά και προοδευτικά κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά είναι η πρώτη φορά που αποφασίζει να την εφαρμόσει ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Δεν καταλαβαίνω τις (περιορισμένες, είναι η αλήθεια) ενστάσεις απέναντι στο μέτρο. Με παραπέμπει αυτόματα σε διάφορους ‘’προοδευτικούς’’ που στη δεκαετία του 50 τοποθετούνταν ενάντια στη γενικευμένη ψήφο των γυναικών γιατί αυτές δεν θα ήταν ώριμες για το δικαίωμα. Και πιο πρόσφατα στην εναντίωση στην ποσόστωση του 30%. Ακόμη λιγότερο κατανοώ την χρήση τού ‘’ο καθένας με την αξία του’’, δόγμα που η Αριστερά ανέκαθεν καταγγέλλει, λέγοντας ακριβώς πως δεν μπορείς να επικαλείσαι ίσες ευκαιρίες σε βαθιά άνισες κοινωνίες. Κακά τα ψέματα, ακόμη και μέσα στα κόμματα της Αριστεράς, οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες είναι κυρίως στο ρόλο της λάντζας και του διακοσμητικού, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που κι αυτές έφτυσαν αίμα στη διαδρομή τους. Ακόμη και στη λαϊκή βούληση, πχ εκλογή βουλευτών/τριών, παρεμβαίνει το φίλτρο του κομματικού σχηματισμού για το ποιοι/ποιες θα εκλεγούν ή θα εκπροσωπήσουν.
Κατανοώ από την άλλη μεριά τον προβληματισμό ως προς εξωτερικότητα της εφαρμογής του μέτρου. Προφανώς η ισάριθμη παρουσία γυναικών δεν φέρνει αυτόματα την άρση των αποκλεισμών και του σεξισμού που διαπιστώνεται και στο πεδίο της πολιτικής. Πιθανόν να χρειαστούν και μια-δυο δεκαετίες για να αποδώσει καρπούς, υπό προϋποθέσεις και συνεπικουρούμενο από οριζόντιες, μακρόπνοες πολιτικές ισότητας. Όμως φάνηκε με την προηγούμενη, πιο δειλή ενίσχυση ότι η ίδια η φυσική παρουσία των γυναικών στα όργανα μπορεί να συντελέσει στο να πάψουν να είναι αόρατες, να λειτουργήσει τρόπον τινά παιδαγωγικά, ενισχύοντας ποιοτικά και ποσοτικά την συμμετοχή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Η ποσόστωση λοιπόν ως θετική δράση, στόχο έχει καταρχάς την αναγνώριση. Είναι μια ομολογία και παραδοχή των έμφυλων ανισοτήτων και ταυτόχρονα μια άμβλυνση των φραγμών στην πολιτική χειραφέτηση των γυναικών, που είτε ρητά είτε υπόγεια συναντούν διαρκώς εμπόδια. Πρόκειται για ένα μικρό σκαλί που έρχεται να δώσει βήμα εκκίνησης. Ελπίζω, εν ευθέτω χρόνο, και σε μια ποιοτική αλλαγή στην άσκηση της πολιτικής, με τον εμπλουτισμό της από την φεμινιστική εμπειρία, τις αξίες της συνεργασίας, της συντροφικότητας, της δημιουργίας σε αντιδιαστολή με τον ανταγωνισμό και την επιθετικότητα που συχνά παρατηρούνται στα ανδροκρατούμενα κόμματα.
Ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, οφείλει να έχει ως ταυτοτικό χαρακτηριστικό τη συμπερίληψη, να ενισχύει και να υποστηρίζει τις πολλαπλές εκδοχές τής διαφορετικότητας των υποκειμένων. Εξάλλου αυτό σημαίνει ισότητα. Να δοθεί φωνή σε όλες και όλους να ακουστούν, να γίνουν ορατοί/ες. Ιδιαίτερα σήμερα, που τα δικαιώματα των γυναικών υπονομεύονται και οι πατριαρχικές προκλήσεις είναι πολλές.
Η Αριστερά αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπη και με τον εαυτό της, με την πολιτική και ιδεολογική της συνέπεια. Είναι ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό της χρέος να υπερασπιστεί τα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό έκανε πάντα. Αυτή τη φορά ξεκινάμε από τα του οίκου μας.
Λιάνα Τσιρίδου, εκπαιδευτικός – συγγραφέας
ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
Χωρίς να χρειάζεται καν η αναφορά, ας επισημάνουμε ότι το μέτρο έχει εφαρμοστεί σε αρκετά αριστερά και προοδευτικά κόμματα στον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά είναι η πρώτη φορά που αποφασίζει να την εφαρμόσει ένα πολιτικό κόμμα στην Ελλάδα.
Δεν καταλαβαίνω τις (περιορισμένες, είναι η αλήθεια) ενστάσεις απέναντι στο μέτρο. Με παραπέμπει αυτόματα σε διάφορους ‘’προοδευτικούς’’ που στη δεκαετία του 50 τοποθετούνταν ενάντια στη γενικευμένη ψήφο των γυναικών γιατί αυτές δεν θα ήταν ώριμες για το δικαίωμα. Και πιο πρόσφατα στην εναντίωση στην ποσόστωση του 30%. Ακόμη λιγότερο κατανοώ την χρήση τού ‘’ο καθένας με την αξία του’’, δόγμα που η Αριστερά ανέκαθεν καταγγέλλει, λέγοντας ακριβώς πως δεν μπορείς να επικαλείσαι ίσες ευκαιρίες σε βαθιά άνισες κοινωνίες. Κακά τα ψέματα, ακόμη και μέσα στα κόμματα της Αριστεράς, οι γυναίκες εδώ και δεκαετίες είναι κυρίως στο ρόλο της λάντζας και του διακοσμητικού, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, που κι αυτές έφτυσαν αίμα στη διαδρομή τους. Ακόμη και στη λαϊκή βούληση, πχ εκλογή βουλευτών/τριών, παρεμβαίνει το φίλτρο του κομματικού σχηματισμού για το ποιοι/ποιες θα εκλεγούν ή θα εκπροσωπήσουν.
Κατανοώ από την άλλη μεριά τον προβληματισμό ως προς εξωτερικότητα της εφαρμογής του μέτρου. Προφανώς η ισάριθμη παρουσία γυναικών δεν φέρνει αυτόματα την άρση των αποκλεισμών και του σεξισμού που διαπιστώνεται και στο πεδίο της πολιτικής. Πιθανόν να χρειαστούν και μια-δυο δεκαετίες για να αποδώσει καρπούς, υπό προϋποθέσεις και συνεπικουρούμενο από οριζόντιες, μακρόπνοες πολιτικές ισότητας. Όμως φάνηκε με την προηγούμενη, πιο δειλή ενίσχυση ότι η ίδια η φυσική παρουσία των γυναικών στα όργανα μπορεί να συντελέσει στο να πάψουν να είναι αόρατες, να λειτουργήσει τρόπον τινά παιδαγωγικά, ενισχύοντας ποιοτικά και ποσοτικά την συμμετοχή τους στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Η ποσόστωση λοιπόν ως θετική δράση, στόχο έχει καταρχάς την αναγνώριση. Είναι μια ομολογία και παραδοχή των έμφυλων ανισοτήτων και ταυτόχρονα μια άμβλυνση των φραγμών στην πολιτική χειραφέτηση των γυναικών, που είτε ρητά είτε υπόγεια συναντούν διαρκώς εμπόδια. Πρόκειται για ένα μικρό σκαλί που έρχεται να δώσει βήμα εκκίνησης. Ελπίζω, εν ευθέτω χρόνο, και σε μια ποιοτική αλλαγή στην άσκηση της πολιτικής, με τον εμπλουτισμό της από την φεμινιστική εμπειρία, τις αξίες της συνεργασίας, της συντροφικότητας, της δημιουργίας σε αντιδιαστολή με τον ανταγωνισμό και την επιθετικότητα που συχνά παρατηρούνται στα ανδροκρατούμενα κόμματα.
Ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, οφείλει να έχει ως ταυτοτικό χαρακτηριστικό τη συμπερίληψη, να ενισχύει και να υποστηρίζει τις πολλαπλές εκδοχές τής διαφορετικότητας των υποκειμένων. Εξάλλου αυτό σημαίνει ισότητα. Να δοθεί φωνή σε όλες και όλους να ακουστούν, να γίνουν ορατοί/ες. Ιδιαίτερα σήμερα, που τα δικαιώματα των γυναικών υπονομεύονται και οι πατριαρχικές προκλήσεις είναι πολλές.
Η Αριστερά αυτή τη στιγμή είναι αντιμέτωπη και με τον εαυτό της, με την πολιτική και ιδεολογική της συνέπεια. Είναι ηθικό, κοινωνικό, πολιτικό, ιδεολογικό της χρέος να υπερασπιστεί τα ιδεώδη της δημοκρατίας, της ισότητας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό έκανε πάντα. Αυτή τη φορά ξεκινάμε από τα του οίκου μας.
Λιάνα Τσιρίδου, εκπαιδευτικός – συγγραφέας
ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
