Ελληνοφρένεια
editorial
28 Μαΐου 2021
/ 09:56
Αυτή η ζοφερή περίοδος, περιβλήθηκε τις ομορφιές ανούσιας φιέστας στο Ζάππειο, ίσως για να θυμίσει τις παλινωδίες του κόμματος, που σήμερα ηγείται ο Μητσοτάκης, κατά την πρώτη περίοδο της πτώχευσης, της κρίσης και των μνημονίων. Τα «Ζάππεια» του Σαμαρά.
Ιστορικές τάσεις, που σχετίζονται με τον πολιτισμό της αναφερόμενης περιόδου και τα μοντέλα σχέσεων όσο και διοίκησης προσώπων και πραγμάτων της εποχής, είναι δυνατόν να ωθήσουν σε αυθαιρεσίες ταύτισης του κομμουνιστικού κινήματος με τον φασισμό.
Το ολίσθημα, λαμβάνοντας τη μορφή θεωρητικής τεκμηρίωσης τρέχουσας πολιτικής επιδίωξης, ανανεώνει τον κανιβαλισμό, που νομιμοποιείται χρόνια τώρα, στην αντιπαράθεση με κάθε τρόπο. Πρόκειται για θολή οπτική, υποταγμένη στη λογική του πολιτικού εκκρεμούς και της ζωής γενικότερα ως σίκουελ. Φτηνή και επιπόλαιη προσέγγιση, που δεν ερμηνεύει τα πράγματα, όσο μάλλον τα δικαιολογεί. Ο πρωθυπουργός δεν ξέφυγε της πεπατημένης στην ομιλία του για στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες.
Και σε μια ακόμα αποστροφή του λόγου του, αναφέρθηκε στο δυσάρεστο διάλειμα της σχέσης Ελλάδας - Ε.Ε. στις αρχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιαφέρουσα αυτή η συναισθηματική αποτύπωση των πραγμάτων, που δεν περιλαμβάνει ούτε την στοργική στάση των Ευρωπαίων εταίρων στην πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου. Προγήθηκε πολιτική ενίσχυσης της κατανάλωσης με δανεικό χρήμα χωρίς εγγυήσεις, που επικράτησε επί τουλάχιστον μια δεκαετία στον ευρωπαϊκό χώρο, επιβαρύνοντας εν τέλει, όπου πονούσαν, τις εθνικές οικονομίες. Ούτε τη βίαιη προσαρμογή (και) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε σκληρή και ετεροβαρή πολιτική λιτότητας, υπό την πίεση των εταίρων/δανειστών. Γεγονός που συνετέλεσε στην ενίσχυση του Βορρά έναντι του Νότου με την σκληρή περιστολή των ελλειμμάτων, που εγκαταλείφθηκε άρδην κατά την κρίση του κορονοϊού! Με κεντρική χρηματοδότηση της οικονομίας έκτοτε, που θυμίζει έντονα τις ορμήνειες του Κέινς, οι εταίροι/δανειστές δύσκολα θα μπορέσουν να επιχειρηματολογήσουν για τις προγενέστερες επιλογές τους.
Αυτή η ζοφερή περίοδος, περιβλήθηκε τις ομορφιές ανούσιας φιέστας στο Ζάππειο, ίσως για να θυμίσει τις παλινωδίες του κόμματος, που σήμερα ηγείται ο Μητσοτάκης, κατά την πρώτη περίοδο της πτώχευσης, της κρίσης και των μνημονίων. Τα «Ζάππεια» του Σαμαρά. Μόνον που με αυτή την επιλεκτική αμνησία και την εξαιρετικά μεροληπτική αποτίμηση γεγονότων που όλοι ζήσαμε με οδυνηρό τρόπο δεν προμηνύεται η αλλαγή του υποδείγματος των πολιτικών σχέσεων, που εξακολουθεί να ακουμπάει στον εμφύλιο και σε τίποτα δεν θυμίζει την ανάγκη της υπέρβασης των παθών του.
Το ολίσθημα, λαμβάνοντας τη μορφή θεωρητικής τεκμηρίωσης τρέχουσας πολιτικής επιδίωξης, ανανεώνει τον κανιβαλισμό, που νομιμοποιείται χρόνια τώρα, στην αντιπαράθεση με κάθε τρόπο. Πρόκειται για θολή οπτική, υποταγμένη στη λογική του πολιτικού εκκρεμούς και της ζωής γενικότερα ως σίκουελ. Φτηνή και επιπόλαιη προσέγγιση, που δεν ερμηνεύει τα πράγματα, όσο μάλλον τα δικαιολογεί. Ο πρωθυπουργός δεν ξέφυγε της πεπατημένης στην ομιλία του για στην εκδήλωση για τα 40 χρόνια από την ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες.
Και σε μια ακόμα αποστροφή του λόγου του, αναφέρθηκε στο δυσάρεστο διάλειμα της σχέσης Ελλάδας - Ε.Ε. στις αρχές της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιαφέρουσα αυτή η συναισθηματική αποτύπωση των πραγμάτων, που δεν περιλαμβάνει ούτε την στοργική στάση των Ευρωπαίων εταίρων στην πτώχευση του ελληνικού Δημοσίου. Προγήθηκε πολιτική ενίσχυσης της κατανάλωσης με δανεικό χρήμα χωρίς εγγυήσεις, που επικράτησε επί τουλάχιστον μια δεκαετία στον ευρωπαϊκό χώρο, επιβαρύνοντας εν τέλει, όπου πονούσαν, τις εθνικές οικονομίες. Ούτε τη βίαιη προσαρμογή (και) της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ σε σκληρή και ετεροβαρή πολιτική λιτότητας, υπό την πίεση των εταίρων/δανειστών. Γεγονός που συνετέλεσε στην ενίσχυση του Βορρά έναντι του Νότου με την σκληρή περιστολή των ελλειμμάτων, που εγκαταλείφθηκε άρδην κατά την κρίση του κορονοϊού! Με κεντρική χρηματοδότηση της οικονομίας έκτοτε, που θυμίζει έντονα τις ορμήνειες του Κέινς, οι εταίροι/δανειστές δύσκολα θα μπορέσουν να επιχειρηματολογήσουν για τις προγενέστερες επιλογές τους.
Αυτή η ζοφερή περίοδος, περιβλήθηκε τις ομορφιές ανούσιας φιέστας στο Ζάππειο, ίσως για να θυμίσει τις παλινωδίες του κόμματος, που σήμερα ηγείται ο Μητσοτάκης, κατά την πρώτη περίοδο της πτώχευσης, της κρίσης και των μνημονίων. Τα «Ζάππεια» του Σαμαρά. Μόνον που με αυτή την επιλεκτική αμνησία και την εξαιρετικά μεροληπτική αποτίμηση γεγονότων που όλοι ζήσαμε με οδυνηρό τρόπο δεν προμηνύεται η αλλαγή του υποδείγματος των πολιτικών σχέσεων, που εξακολουθεί να ακουμπάει στον εμφύλιο και σε τίποτα δεν θυμίζει την ανάγκη της υπέρβασης των παθών του.
