Ο εφιάλτης στον δρόμο με τους κορονοϊούς

Η παρατήρηση γίνεται με την εύλογη ανησυχία για την επέκταση των εφαρμογών αυτών και μετά το τέλος της πανδημίας, οψέποτε κι αν γίνει αυτή η διαπίστωση. Κι έτσι επανέρχεται στην συζήτηση, η ηθική της διαχείρισης της τεχνολογίας. Η δυνατότητα του δημοκρατικού ελέγχου, ιδιότητα οξύμωρη εφόσον η παραγωγή της είναι η απάντηση στις ανάγκες του σύγχρονου πολιτισμού της οικονομίας της αγοράς. Έτσι όπως αυτή κατέκλυσε με τα ήθη της ολόκληρο τον διαθέσιμο χρόνο της εργασίας. Υπερβαίνει πια, ακόμα και το 100% του ποσοστού εργασίας στη μονάδα του χρόνου, σε μια μεταμοντέρνα προσέγγιση όπου τα προγράμματα και οι πλατφόρμες είναι «πυκνωτές» αποθηκευμένης εργασίας, που απελευθερώνεται με την υπερ-εξειδικευμένη κατάρτιση των διαχειριστών τους.

Ο Γιουβάλ Νώε Χαράρι, προφήτης κακών, όσον αφορά στη νέα τεχνολογική ειμαρμένη, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας, διατυπώνοντας συχνά τους φόβους του. Προβάλλει στο εγγύς μέλλον τη σημερινή διαχείριση της πληροφορίας όλων των προσωπικών δεδομένων, που καμιά οδηγία και κανείς νόμος δεν μπορεί να περιορίσει όταν υποστηρίζεται και υποστηρίζει τις ανελέητες, οικονομικές επιδιώξεις.

Το φιλοσοφικό ερώτημα, ίσως πριν γίνει πολιτική, αφορά στην αποκάλυψη του πάντοτε δισυπόστατου χαρακτήρα κάθε πολιτισμικής-τεχνικής επινοήσης. Να είναι δηλ. η ίδια και χειραγωγική και απελευθερωτική συνάμα (σ.σ. όχι, είτε - είτε αλλά μαζί, την ίδια στιγμή), παίζοντας ένα παράξενο όσο και υπαρξιακό, συμπληρωματικό παιχνίδι με την ανθρώπινη φύση, που έχει κι αυτή τα ίδια χαρακτηριστικά με τα δημιουργήματά της. Είναι ικανή για το χειρότερο και το καλύτερο. Οι προϋποθέσεις αλλάζουν το πρόσημο ...