Πολύ που μας νοιάζει!
Ελίνα Λάσκαρι
07 Οκτωβρίου 2016
/ 11:37
Ποιος είναι ο ορισμός του «κοινωνικού αγαθού» και ποια τα κριτήρια ένταξης ενός αγαθού σε αυτή την κατηγορία; Μήπως είναι ο βαθμός αναγκαιότητάς του στην κοινωνία; Μα τότε θα έπρεπε
(όπως λέει και ο Μανδραβέλης, στην Καθημερινή) να συμπεριλαμβάνει το ψωμί και τα φάρμακα. Και εξ΄ όσων γνωρίζω, αν και για τα φάρμακα ειδικά ο χαρακτηρισμός έχει υποστηριχθεί από τους ίδιους τους φαρμακοποιούς, δεν έχει τεθεί ποτέ θέμα «ύπαρξης δημοκρατικών διαδικασιών κοινωνικού ελέγχου» για τα φαρμακεία. Ούτε για τους φούρνους!
Είναι μήπως η καθολική παραδοχή της αυτονόητης αξίας του; Αλλά τότε γιατί σπαταλιέται, μολύνεται, κακοποιείται παντοιοτρόπως και εν τέλει υποβαθμίζεται απ΄ όλους και συχνά από τoυς ίδιους τους θεματοφύλακες της χρηστής του διαχείρισης, τις επιχειρήσεις ύδρευσης;
«Η υποτίμηση της αξίας του νερού έχει οδηγήσει σε παροχή χαμηλών υπηρεσιών μεταφοράς, καθαρισμού και διανομής του, καθώς οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για τη βελτίωση αυτών των υπηρεσιών» υποστήριζε η κα Ε. Κολοκυθά, πολ. Μηχανικός και διδάκτωρ του Α.Π.Θ σε άρθρο της στην εφημερίδα το Βήμα, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «Το κόστος καθαρισμού του νερού, το κόστος της απορρύπανσης και της αποκατάστασης των υδατικών συστημάτων που έχουν υποβαθμιστεί, καθώς και το κόστος της μεταφοράς νερού από μακριά σε περιπτώσεις εξάντλησης των τοπικών υδατικών αποθεμάτων, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το νερό δεν είναι μόνο κοινωνικό αγαθό αλλά υπόκειται στους νόμους της οικονομίας, αφού αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να πληρώσουμε γι' αυτό {…} Το νερό πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είναι ένα κοινωνικό αγαθό σε ανεπάρκεια, που έχει όμως μια συγκεκριμένη οικονομική αξία η οποία πρέπει να αναγνωριστεί {…} προκειμένου να γίνει εφικτή η εκτίμηση της πραγματικής του αξίας»
Δεν είναι άρα οι «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» που έχουν οδηγήσει «σε μεγαλύτερες ανισότητες στην πρόσβαση, στην υποβάθμιση της ποιότητας και στη σπατάλη και κακοδιαχείριση των δικτύων», όπως διατείνεται το περίφημο «ψήφισμα» του δήμου Αιγάλεω, αλλά η ίδια η αδυναμία αναγνώρισης από την πολιτεία αφενός της ανεπάρκειας του νερού και αφετέρου της οικονομικής του αξίας σε όλες τις ανταγωνιστικές του χρήσεις.
Οι εταιρείες ύδρευσης οφείλουν να αντιμετωπίσουν άμεσα την αντίφαση ενός…κοινωνικού αγαθού που το πληρώνουμε χρυσό για να διαλύει τις σωληνώσεις και τα νεφρά μας και για να κάνει τις γαρδένιες μας να μαυρίζουν. Και αν η λύση γι΄ αυτό είναι να ιδιωτικοποιηθούν, επιτέλους, πολύ που μας νοιάζει!
Είναι μήπως η καθολική παραδοχή της αυτονόητης αξίας του; Αλλά τότε γιατί σπαταλιέται, μολύνεται, κακοποιείται παντοιοτρόπως και εν τέλει υποβαθμίζεται απ΄ όλους και συχνά από τoυς ίδιους τους θεματοφύλακες της χρηστής του διαχείρισης, τις επιχειρήσεις ύδρευσης;
«Η υποτίμηση της αξίας του νερού έχει οδηγήσει σε παροχή χαμηλών υπηρεσιών μεταφοράς, καθαρισμού και διανομής του, καθώς οι πολίτες δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για τη βελτίωση αυτών των υπηρεσιών» υποστήριζε η κα Ε. Κολοκυθά, πολ. Μηχανικός και διδάκτωρ του Α.Π.Θ σε άρθρο της στην εφημερίδα το Βήμα, επισημαίνοντας παράλληλα ότι «Το κόστος καθαρισμού του νερού, το κόστος της απορρύπανσης και της αποκατάστασης των υδατικών συστημάτων που έχουν υποβαθμιστεί, καθώς και το κόστος της μεταφοράς νερού από μακριά σε περιπτώσεις εξάντλησης των τοπικών υδατικών αποθεμάτων, δείχνουν ξεκάθαρα ότι το νερό δεν είναι μόνο κοινωνικό αγαθό αλλά υπόκειται στους νόμους της οικονομίας, αφού αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να πληρώσουμε γι' αυτό {…} Το νερό πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι είναι ένα κοινωνικό αγαθό σε ανεπάρκεια, που έχει όμως μια συγκεκριμένη οικονομική αξία η οποία πρέπει να αναγνωριστεί {…} προκειμένου να γίνει εφικτή η εκτίμηση της πραγματικής του αξίας»
Δεν είναι άρα οι «νεοφιλελεύθερες πολιτικές» που έχουν οδηγήσει «σε μεγαλύτερες ανισότητες στην πρόσβαση, στην υποβάθμιση της ποιότητας και στη σπατάλη και κακοδιαχείριση των δικτύων», όπως διατείνεται το περίφημο «ψήφισμα» του δήμου Αιγάλεω, αλλά η ίδια η αδυναμία αναγνώρισης από την πολιτεία αφενός της ανεπάρκειας του νερού και αφετέρου της οικονομικής του αξίας σε όλες τις ανταγωνιστικές του χρήσεις.
Οι εταιρείες ύδρευσης οφείλουν να αντιμετωπίσουν άμεσα την αντίφαση ενός…κοινωνικού αγαθού που το πληρώνουμε χρυσό για να διαλύει τις σωληνώσεις και τα νεφρά μας και για να κάνει τις γαρδένιες μας να μαυρίζουν. Και αν η λύση γι΄ αυτό είναι να ιδιωτικοποιηθούν, επιτέλους, πολύ που μας νοιάζει!
