Πάει ο παλιός ο χρόνος
editorial
07 Ιανουαρίου 2021
/ 20:43
Πριν από έναν αιώνα, μια τόση έκλυση οργής και μια τέτοια εισβολή στην καρδιά της νομοθετικής εξουσίας, ειδικά μιας τέτοιας χώρας, θα ισοδυναμούσε με την κατάργηση των έως εκείνη την στιγμή δεδομένων και την αυτόχρημα εξέλιξη νέων και ριζοσπαστικών πολιτικών.
Δεν έγινε όμως έτσι. Κι ενώ τα «χειμερινά ανάκτορα» του αμερικάνικου καπιτωλίου κατελήφθησαν επί τετράωρο από εξαγριωμένους, που δονούνταν στο σύνθημα να γίνει η Αμερική ξανά μεγάλη, λίγο μετά η τάξη αποκαταστάθηκε. Αφήνοντας πίσω τους τέσσερις νεκρούς, που πίστεψαν ότι το κράτος καταλύεται με βομβαρδισμό αδρεναλίνης. Λίγες ώρες αργότερα, ο Τραμπ έχανε την πρόσβασή του στα κοινωνικά δίκτυα, γεγονός που συνεπάγεται την συρρίκνωση της επικοινωνιακής του εμβέλειας. Έτσι απλά, με μια απόφαση του ιδιοκτήτη των Δικτύων.
Ούτως ή άλλως, η συσσώρευση των πόρων έχει εδώ και πολύ καιρό πάρει την άγουσα, επιστρέφοντας στην Ανατολή, καθ' όπως λένε οι γνωρίζοντες. Η απελευθέρωση της κίνησης των κεφαλαίων γύρισε μπούμεραν στους υστερόβουλους, κατ' αρχάς εθνικούς, θιασώτες του εγχειρήματος. Όχι όμως και για τους άλλους, τους καπάτσους, που έπαψαν από καιρό να δονούνται στις εθνικές δοξασίες. Όταν η Βαστίλη μετατράπηκε σε ολόγραμμα, η κατάληψή της έγινε videogame.
Το πρόταγμα της επαναφοράς της εθνικής προστασίας των οικονομικών προτερημάτων μοιάζει με καρικατούρα ανανηψάντων με σημαίες από τον αμερικάνικο εμφύλιο και λεοντή, σημειολογικές αναφορές με μαυρογαντοφορεμένη πυγμή, επικοινωνική σημειολογία, τώρα πια, όπερας μπούφα.
Η Δημοκρατία απειλείται κυρίως από την αδηφάγα επιθετικότητα του κεφαλαίου, που καταπίνει τον χρόνο του καθενός μας. Και μέσα σ' αυτόν, όλο το παλιό του περιεχόμενο από κεκτημένα δικαιώματα και κανόνες, που συκοφαντούνται ως απολιθώματα της ιστορίας, προϊόντα της αδράνειας και της δήθεν χρονικής υστέρησης.
Η αμφισβήτησή τους, το αντιδημοκρατικό ατόπημα των αδίστακτων οπορτουνιστών. Η στασιμότητά τους, η αμαρτία των υπερασπιστών τους.
Μόνον που η επόμενη μετωπική σύγκρουση με την υπερσυγκεντρωμένη ισχύ, τόσο στο εκτελεστικό όσο και στο πολιτισμικό πεδίο, δεν μπορεί να προκύψει για κατανάλωση αλλά ως εδραία πεποίθηση πολλών ως προς την άρνηση αυτής της παρακμής.
