Στο ίδιο έργο θεατές

Το καλοκαιρινό άνοιγμα στις μετακινήσεις, τις τουριστικές, τις εμπορικές κ.α. έκανε συγκοινωνούντα τα ...δοχεία των ευρωπαϊκών Χωρών. Τα όποια επιμέρους περιοριστικά μέτρα αποδείχτηκαν ανήμπορα να αποτρέψουν τη διασπορά. Κι έτσι οι ελληνικές επιδόσεις της πρώτης ελληνικής καραντίνας την Άνοιξη, πήγαν περίπατο. Ο δεύτερος αποκλεισμός μέσα σ' ένα χρόνο, πλέον κρίθηκε αναπόφευκτος λόγω της εκθετικής διασποράς του κορονοϊού.

Η αντιπολίτευση επιμένει πως δεν έγιναν όσα θα απέτρεπαν αυτήν την εξέλιξη. Η κυβέρνηση επικαλείται την περιρρέουσα και συγγενή, ευρωπαϊκή (τουλάχιστον) ιογενή ατμόσφαιρα.

Τώρα πάλι είναι θέμα χαρακτήρα. Η προσαρμογή των σχέσεών μας από απόσταση και με το ωράριο περιορισμένο. Τα αποθέματα να επιδοτούν την οικονομία, που κάνει κράτει ξανά. Με την προσδοκία ότι η συσσωρευμένη σκουριά από τη χρόνια ακινησία και την υπολειτουργία στην συνέχεια, δεν θα αχρηστεύσει τελικά τον κινητήρα.

Στον αντίλογο, από πίτα που δεν τρως τι σε μέλει κι αν καεί. Η αγορά «καταλαβαίνει» τις καταστροφές ως ευκαιρίες ανανέωσης. Ενδεχομένως με νέους παίκτες, που αντικαθιστούν τους παλαιότερους.

Συχνά αυτή η βίαιη ανάταξη λειτουργεί και ως ξέπλυμα. Παρέχοντας την ευκαιρία της απόσυρσης με το αζημίωτο, των αδύναμων περιπτώσεων, υποκείμενες σε προνομιακές συμπεριφορές. Το νου σας, ρεμάλια.

Αυτά λοιπόν πάνω στην πράσινη τσόχα της αγοράς. Διότι αλλού, δηλ. στο καθημερινό μεροδούλι - μεροφάι, οι ποσοτικές διαφορές γίνονται ποιοτικές αναντιστοιχίες.

Ο εγκρατής μπορεί και να απολαμβάνει το σταμάτημα της μηχανής, που είχε αρχίσει αλήθεια να του τη δίνει στα νεύρα. Να ηδονίζεται από τους ήχους του φυσιολογικού και τον υποχρεωτικό μινιμαλισμό, που αποδίδει την πραγματική σημασία στα πράγματα. Χωρίς υπεραξίες και προσδοκίες. Δίχως κέρδη και ζημίες. 

Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος, είπε ο Μένιππος στον Χάροντα, προσθέτοντας στο καπάκι: Αν υπάρχει κάποιος άλλος που νάχει, δεν ξέρω. Εγώ πάντως δεν έχω! 

Η συνέχεια επί της οθόνης.