Δολιοφθορά στο μουσείο των μέτρων & των σταθμών

Ο χρόνος μετριέται μάλλον με τα γεγονότα που εμπεριέχονται, παρά με το ρολόι. Η περίοδος της καραντίνας αλλάζει (και) την ποιότητα του χρόνου. Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας για την προέλευση της περιπέτειας με τον κορονοϊό, το πολιτισμικό του αποτύπωμα ακυρώνει προσδοκίες, επιβεβαιώνει προθέσεις, αλλάζει τα δεδομένα.

Πρώτα, πρώτα στην εργασία, εκεί όπου απειλείται να αφανισθεί ό, τι απέμεινε από την λαίλαπα της πρόσφατης κρίσης. Η τηλε-εργασία επεκτείνει το ωράριο, ζητώντας παραγωγικότητα σε βάρος του ελεύθερου χρόνου. Κι εκείνος εκτός του ότι φυραίνει, κατακλύζεται από υπηρεσίες ψυχαγωγίας χαμηλής ποιότητας. Τα κτυπήματα είναι συντριπτικά. Συνιστούν εντέλει γεγονότα σημαντικά, που εισβάλουν στον χρόνο, αλλάζοντας τις συνήθειες και το υπόδειγμα της καθημερινότητας.

Η απάντηση βρίσκεται στις παλιές αξίες. Όχι όμως και στις παλιές μεθόδους. Αυτές έχουν προ πολλού χάσει τη μάχη με τον χρόνο. Οξειδωμένο περίβλημα, πανάκριβου περιεχομένου, συγκεντρώνει τη φροντίδα των εικονολατρών. Η εύκολη λύση.

Αλλά και οι εικονοκλάστες δεν συνιστούν το εναλλακτικό. Η οργή και η αγανάκτηση δεν συνιστά το αντίθετο, παρά μόνον φαινομενικά και προς στιγμήν. Κι αυτό εκμεταλλεύσιμο από τους μηχανισμούς, που μετατρέπουν την προσδοκία σε λαϊκό θέαμα. Φτηνό ρομάντσο.

Εγρήγορση κι αλληλεγγύη, δυο έννοιες αντίθετες στη γραφειοκρατία και το κατεστημένο, που απειλεί να μεταλλάξει τον πολίτη σε ζόμπι, καταναλωτή κονσερβοποιημένης πληροφορίας και ψυχαγωγίας. Και το κρίμα επιμελώς να αποδίδεται στις μεθόδους και τα δίκτυα μεταφοράς κι όχι στο τοξικό περιεχόμενο των διακρίσεων. 

Ο χρόνος άλλωστε ποτέ δεν είναι ουδέτερος, ποτέ δεν είναι ίδιος. Όσο θα παραμένει ζωντανή η συνολική φύση θα περιφέρει την σχετικότητά του ακόμα κι αν ο παρατηρητής εξακολουθεί ανυποψίαστος. Είτε από άγνοια είτε από πεποίθηση, που μπορεί να αποδεικνύεται και απελευθερωτική...

Είχε γράψει στα κοσμογραφήματα (Ελευθεροτυπία) ο Γ. Γραμματικάκης, την πρωτοχρονιά του 2000 για τη λυτρωτική καταστροφή των προτύπων μέτρων από τα παιδιά ως τη λυτρωτική τομή μιας επανεκκίνησης!