Επιμελητήριο, η κρίση των θεσμών, κρίση κοινωνική

Δεν είναι μάλιστα αποκλειστικά και μόνον ίδιον λειτουργίας του συγκεκριμένου θεσμικού Φορέα αλλά αλίμονο σχεδόν χαρακτηριστικό ολόκληρης της συντεταγμένης ελληνικής Πολιτείας, σε όλα της τα επίπεδα. Συνιστούν φαινόμενα παρακμής εφόσον η συμμετοχή στα κοινά, η ανάδειξη σε αξιώματα και η διαχείριση τους, θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση, ζήτημα προσωπικών επιδιώξεων και μόνον.

Δεν λανθάνει της προσοχής ότι η κρίση που σοβεί στο κερκυραϊκό Επιμελητήριο, διατρέχει και άλλους θεσμούς και φορείς, και τουλάχιστον την τοπική Οργάνωση του κυβερνώντος κόμματος. Οι βυζαντινισμοί μάλιστα, διαρούν τους εμπλεκόμενους, εκόντες άκοντες, σε «δικούς» και «άλλους».

Υπάρχει λύση; Η στερεοτυπική απάντηση βρίσκεται στην επωδό ότι στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Η πιο στενή εκδοχή της ρήσης αφορά στην επίκληση καταστατικών προβλέψεων, ακόμα και στη δικαστική συνδρομή, προκειμένου να λειτουργήσουν οι καταστατικές προβλέψεις.

Η πάντοτε και σε κάθε περίπτωση, επίλυση τέτοιων προβλημάτων, επιβάλλεται από μια κρίσιμη μάζα ενδιαφερομένων που εξαντλούν τους πολιτικούς, συνδικαλιστικούς όρους, επιχειρώντας να πείσουν τόσο με τα μέσα όσο και με τον σκοπό που επικαλούνται, για την ανάγκη της αποκατάστασης των στοιχειωδών προϋποθέσεων λειτουργίας του θεσμού. Εν ολίγοις, η υπέρβαση της κρίσης δεν είναι το αντικείμενο μερικών ένθεν κακείθεν παροικούντων την Ιερουσαλήμ αλλά της μεγάλης πλειονότητας των ενδιαφερομένων για το Επιμελητήριο.

Δεν είναι τυχαίο πως ανάλογης φύσης προβλήματα αντιμετωπίζει και το Εργατικό Κέντρο, που διοικείται από προσωρινά διορισμένο συμβούλιο, εντεταλμένο να κάμει εκλογές (σ.σ. που όμως δεν τις κάνει, επικαλούμενο τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις της πανδημίας).

Έτσι όμως, δυο κορυφαίοι, κερκυραϊκοί θεσμοί, της μισθωτής εργασίας και της
επιχειρηματικότητας, περιδινίζονται στον «Ιανό» της αυθαιρεσίας και της οιονεί δικαστικής διευθέτησης. Πόσο αντιπροσωπευτικό είναι όλο αυτό, για την «Κερκυράμας»;