Η καταγωγή της... τηλεόρασης, της ιδιοκτησίας και του κράτους!*

Όμως η ανάγκη να τεθούν όροι σ' αυτό το "παιχνίδι" του δημοσίου λόγου είναι αναμφισβήτητη. Και ο κλήρος έλαχε στον ΣΥΡΙΖΑ, τον μακρινό αλλά πάντως απόγονο του άλλοτε Συνασπισμού. Του πολιτικού προϊόντος του "κοινού πορίσματος ΚΚΕ - ΕΑΡ", που πρυτάνευσε στις εγχώριες, πολιτικές εξελίξεις στα τέλη της δεκαετίας του '80, και παρέδωσε χωρίς όρους και όρια το καλοκαίρι του '89, την ιδιωτική ραδιοτηλεόραση στους εκδότες.
Έκτοτε διαμορφώθηκε, όπως διαμορφώθηκε, το αποκαλούμενο και τηλεοπτικό τοπίο ενώ το μοντέλο του επεκτάθηκε και στους περιφερειακούς ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Το αν αυτά τα καμώματα συνέβαλαν στον εκσυγχρονισμό και την αναβάθμιση του δημοσίου λόγου, ο καθένας (σ.σ. όλοι μας είμαστε και καταναλωτές) μάλλον θα έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.Πάντως, και σ' αυτή την περίπτωση, που περισσεύει η εξυγιαντική ρητορεία (σ.σ. κάτι, που σε βάζει σε μαύρες σκέψεις...) η διαπίστωση είναι πως εάν εφαρμόζονταν οι νόμοι, η κατάσταση δεν θα ήταν αυτή που σήμερα σοβεί! Πόσες φορές οι αρμόδιες υπηρεσίες του Δημοσίου προκήρυξαν την αδειοδότηση με αποτέλεσμα να εισπράξουν απλώς (;) τα παράβολα; Πόσες φορές ο έκπληκτος τηλεθεατής, ακροατής, αναγνώστης είδε μπροστά στα μάτια του να οικοδομούνται σχέσεις ανάμεσα στις κατά τα λοιπά διακριτές εξουσίες, με συνεκτικό υλικό τον έτσι διατυπωμένο, δημόσιο λόγο;