Η ανάπηρη, παραλιακή πόλη και η διοίκησή της

Eκδήλωση με τη συμμετοχή παραγόντων του υγρού στίβου ετοιμάζει ο ΝΑΟΚ, προκειμένου να δυναμώσει ακόμη περισσότερο το αίτημά του για την κατασκευή ανοιχτού κολυμβητηρίου στις εγκαταστάσεις του. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα ολοκληρώθηκαν οι επαφές της διοίκησης του ιστορικού σωματείου με τα κόμματα και τους βουλευτές Κερκύρας της αντιπολίτευσης, που είναι και οι δύο σημαίνοντα στελέχη των παρατάξεών τους. Οι επαφές με τον Γκίκα ατόνησαν και ο Κερκυραίος υφυπουργός Ναυτιλίας είναι εκτεθειμένος για όσα κατά καιρούς έχει δηλώσει σχετικά, χωρίς –αλίμονο– να επιβεβαιώνονται. Ούτε για τον ΝΑΟΚ και την πισίνα, ούτε για την παραχώρηση του παραλιακού μετώπου στον Δήμο, που θεωρείται εμπόδιο.

Έτσι, ο λόγος διαμαρτυρίας που εκπέμπεται με κάθε τέτοια ευκαιρία από την Κέρκυρα στοχεύει στην άρση των κυβερνητικών παλινωδιών, ενώ η δημοτική ηγεσία –που ευθύνεται κυρίως για αυτή την υπαναχώρηση– σιωπά, τόσο για τη μελέτη και κατασκευή του κολυμβητηρίου, που είναι δικό της έργο, κληροδοτημένο από την περίοδο Υδραίου και ενταγμένο μάλιστα σε χρηματοδοτικό πρόγραμμα, οι πόροι του οποίου μπορεί και να χαθούν, όσο και για τον εμπαιγμό της άρνησης της κυβέρνησης να παραχωρήσει στην πόλη το παραλιακό μέτωπο —μεγαλύτερο θέμα— με το οποίο αποκαθίσταται και η ακεραιότητά της.

Διάφορες εικασίες, που συνδέουν την τύχη του παραλιακού μετώπου με την έκβαση υφιστάμενων και άλλων παραχωρήσεων σε μεγάλη εταιρεία για εκμετάλλευση, ενώ δεν επιβεβαιώνονται, δεν διαψεύδονται κιόλας. Εκτός κι αν η Κέρκυρα είναι το θύμα του “μαθήματος” που πήρε η κυβέρνηση από την Πάτρα, όπου ο δήμος δεν συναινεί στην εμπορικοποίηση του τμήματος του παραλιακού μετώπου που του παραχωρήθηκε μετά την απομάκρυνση του λιμανιού από εκεί.

Σου λέει: «Ας τα δώσουμε πρώτα όλα και μετά ίσως δούμε τι περισσεύει να παραδώσουμε στην πόλη!» Ή μήπως είναι υπερβολική μια τέτοια προσέγγιση;